Ik voel het aan alles, het wordt tijd om te schrijven.. Ik moet gewoon eindelijk alles weer aan mijn blog toevertrouwen. Het is lang geleden dat ik dit gedaan heb en eerlijk kon me er niet toe zetten zoveel gebeurt, zoveel verdriet.. om me heen en in mezelf. Terugkijkend op 2018 denk ik het was toch met recht een kutjaar, sorry voor mijn taal. Maar nee ik kijk niet met veel plezier terug op 2018. Ondanks de mooie dingen die gebeurt zijn, voeren de dieptepunten toch de boventoon. Hoe verdrietig ook.
Mijn slechte nieuws, het nieuws van Erwin en later in de zomervakantie het nieuws van Elyn. Het heeft me toch enigszins te pakken. Nu dan hé! Op deze eerste dag van het nieuwe jaar merk ik dat het me zoveel doet en heeft gedaan. Ik, die niet bij de pakken neergaat zitten, zit er eventjes doorheen. Ik sta onder de douche en weet dat ik niet kan slapen. Dat gebeurt wel vaker, onrustige benen en onrustige gedachten houden me wakker en ja ok ook mijn snurkende man helpt niet mee. Het is tijd ja het is tijd dat ik 2018 van me af ga schrijven. Dus hier zit ik met mijn wijntje en mijn laptop al huilend mijn verhaal te doen zodat ik hopelijk straks wel lekker kan gaan slapen. Trouwens denk nou niet dat ik hele nachten wakker lig hoor. Ik val gewoon moeilijk in slaap, zal een chemo kwaaltje zijn denk ik, had ik ook in 2016. Maar toen hadden we nog een extra slaapkamer en ging ik even een serie kijken op de laptop en dan kon ik daarna lekker gaan slapen (en kon Harald ongestoord snurken).
De zomervakantie was voor deze keer eens heel ontspannen. Geen verbouwingen want Harald had een liesbreuk en die mocht niks. Dus met de hitte lagen wij ontspannen onder de bomen, in de schaduw en in de hangmat.. Nou ja ik dan want Harald kon daar niet meer uitkomen na zijn operatie dus die moest op de gewone luie stoel. Wat een geluk heb ik weer gehad, ik heb geen last van bijwerkingen van de chemo. Ja echt geluk want ik heb inmiddels de achtste kuur gehad, de meesten halen dat niet. Die moeten vanwege de bijwerkingen eerder stoppen. Ik niet hoor na de vakantie hop in de auto naar het werk. Drie ochtenden van drie uurtje werken, viel niet altijd mee en soms moest ik ook afzeggen maar ik deed het toch maar even.
Al schrijvend merk ik dat nu de mooie herinneringen de overhand krijgen. De tranen zijn gestopt en een glimlach komt te voorschijn. Mijn eerste mooie herinnering is toch wel dat Kian zijn eerste ponylesje had. Dat was genieten zeg. Tweede kind van mij die ging rijden. Wat heb ik het hele jaar door genoten van hem, zo onbevangen als hij op de pony zit heerlijk. Inmiddels is hij gestopt omdat hij toch het liefst voetbal doet. Ach is ook goed, hij moet echt doen wat hij het allerleukst vindt en dat is voetbal. Ik zie het aan hem, hoe enthousiast hij het veld op rent en er volledig voor gaat. De verhalen als hij weer thuis is. Ja is goed voor hem, hij kan daar helemaal zijn ei kwijt. Hij blij, ik blij.
Oei glaasje wijn alweer leeg (zijn echt kleine glaasjes hoor).... Nog een mooie herinnering is toch wel Sonado, mijn vurige Spanjaard. Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n mooi paard mogen hebben. Toch zijn niet alle herinneringen aan hem mooi. Dit is toch echt wel mijn uitdaging. Spanjaarden hebben vaak wat langer nodig om het vertrouwen te krijgen in hun nieuwe baasje. En dat gaat bij deze echt op. Ik dacht het wel even te kunnen. Kom op beleren deed ik altijd zelf, dat gaat me nu ook nog wel een keer lukken. Maar nee ik moest toegeven aan mezelf dat ik het niet meer kon. Ik word te oud, spieren werken niet goed mee.. afijn ik heb hem laten beleren. Toen dacht ik nou nu kan ik er zelf wel op.. en ja hoor de eerste de beste keer dat meneer vooruit schiet lig ik er naast. En daar ligt mijn uitdaging.. ik moet vertrouwen in hem (en mezelf) krijgen.
Er zijn best veel mensen die de mening hebben dat ik hem moet verkopen en eerlijk toegeven ik denk het ook weleens.. heb hem zelfs al een dag te koop gehad.. huilen joh tranen met tuiten.. dus weer uit de verkoop gehaald. Ik moet dit paard een kans geven.. Hij is van mij en ik voel me verbonden met hem. En als ik dan iemand hoor zeggen je moet hem verkopen word ik toch best tegendraads.. het gaat me lukken! Dus goede voornemen van 2019 is op Sonado rijden, tweede is dat ik met hem toch echt deze zomer bosritten ga maken. Want ik denk dat als ik het eenmaal voor elkaar heb dat we een supertijd gaan maken samen. En daar kijk ik naar uit.
Toch wel in de top drie van mooie herinneringen zijn mijn lieve collega's. Man ik word er nog emotioneel van. Parachutespringen en het klusweekend wat was dat mooi. Zoveel mensen die dit voor mij willen doen. We moesten op onze laatste bijeenkomst van IT laten zien wat we het afgelopen hadden gepresenteerd en waar we trots op waren. Dus de twee filmpjes ingediend.. toen ik het filmpje voor het eerst zag zat ik, hoe kan het ook anders, alweer te huilen....
Soms overkomen je dingen die je niet kunt zien aankomen. Dat is met een ziekte zo maar ook met andere dingen. Ik lees op facebook de meest gekke dingen.. zwarte pietendiscussie, kerstfeest moet toch echt winterfeest worden, en dan nu natuurlijk een petitie tegen vuurwerk.. Ik word er knettergek van, waar hebben we het over.. er zijn toch veel belangrijkere dingen dat dit! Ik reageer er niet op, ik heb geen zin om daar druk om te maken. Ik heb echt belangrijkere dingen want je kan zomaar ineens verrast worden, zomaar ineens ontdek je dat er ook gewoon echt nog leuke mensen op de wereld zijn.
Gisteren werd ik zelfs nog verrast.. Twee meiden hier uit het dorp mochten van hun ouders bij een wensboom een wens doen. Dus zegt de vader tegen wat denk jij nou dat ze gewenst hebben. Ik zeg ach jee geen idee joh.. een mooie nieuwe pony? Ehhh zoiets toch? Ik denk dan natuurlijk gelijk dat ze iets materialistisch hebben geweest nou mooi niet hoor. Ze hadden allebei dezelfde wens en die ging over mij. Ik stond met mijn mond vol tanden en met mijn ogen vol tranen.. gelukkig was het al donker toen. En nu als ik weer aan denk schiet ik weer vol. Het raakt me gewoon vol in mijn hart. Zo ontzettend lief gewoon.
Nog zoiets overkwam me op het schoolplein. Ons buurmeisje zegt tegen mij... "Jij hebt toch kanker?" Ik zeg ja dat klopt. Ja zegt ze dat is een hele vervelende ziekte hé.. Ik zeg ja dat klopt. Gelukkig ben ik altijd open tegen iedereen dus voelde me er ook niet ongemakkelijk bij. Toen zegt ze "Ik vind dat heel jammer want je bent zo lief!" Ik heb dat toch op één of andere manier geblokt want ik heb het later even nagevraagd bij haar moeder... maar jongen ook deze komt recht in mijn hart binnen. Als ik er aan terug denk dan schiet ik ook hier weer van vol. Wat zijn er toch ook nog mooie mensen in deze wereld hé.
Zo al wat tranen weer lopen huilen zo middenin de nacht.. en ik heb er nog één waar ik nog steeds stil van wordt. Naima, onze Naima, zo ontzettend dol op haar pony Rambo. Heel voorzichtig zei ik tegen haar dat ze te groot wordt voor hem. Nou nee hoor viel niet over te praten. Maar goed ik dacht weet je tegen de tijd dat ze echt veel te groot is zijn we al een tijdje verder en is ze eraan gewend. Waarom weet ik niet meer maar er stond gewoon een zwarte pony te koop. Ik zeg tegen Naima kom we gaan even kijken. We waren daar niet eerder geweest en dacht wil nou weleens zien wat voor paarden er staan. Als we daar komen en de pony zien.... zie ik de ogen van Naima groter worden. Er komt alleen nog uit: Mam dit is hem! Ik denk oei ik was nog niet zover... Maar Naima is verliefd! Zwaar verliefd!
Ze heeft twee avonden zitten huilen mam, die pony rijdt zo fijn. En ja het is echt zo, wat een prachtige pony, stiekem ben ik ook wel verliefd. Ze doet me denken aan mijn eigen eerste pony, Lady Grace. Dat was een halve Arabier met pit. En zo is deze ook maar dan in het zwart. Maar ja wij hadden net ons nieuwe rieten dak besteld en zitten nog middenin de verbouwing. Het zit er gewoon nu nog niet in. En dan komt er een once in lifetime moment.. ik word gebeld, je moet even komen met Naima. Op zo'n moment denk je, shit er is iets met die pony. Daar aangekomen staan er wat mensen bij de pony.. dus ja je denkt hij zal wel verkocht zijn. Naima durfde nergens op te hopen natuurlijk. De eigenaresse van de pony vraagt aan Naima ben jij dat meisje dat zo'n waanzinnige klik heeft met onze pony. Ja zegt ze en ze krijgt wat blosjes op haar wangen. Dan is deze pony van jou voor een symbolisch bedrag! Ook hier hebben de tranen weer rijkelijk gevloeid dat kan ik je vertellen en niet alleen van mijn kant deze keer.
Er zijn echt nog lieve mensen op de wereld en nu als ik terugkijk op 2018, kijk ik met een blij gevoel terug. Wat was het een mooi jaar! En nu verbaas ik mezelf weer want ik begon met een kutjaar maar nu blijkt dat bij mij de mooie dingen toch meer blijven hangen. Daarom was het tijd om te schrijven zodat ik de mooie herinneringen kan onthouden en de minder mooie dingen een plekje kan geven. Toen ik begon met deze blog zag ik op tegen 2019, wat staat er te gebeuren. Wat gaat er met mij gebeuren.. ga ik nog een kerst meemaken? Zal ik 2020 in kunnen luiden met mijn lieve vrienden zoals we al heel wat jaren doen of ben ik er dan niet meer. Eén ding weet ik wel zeker wat er ook gaat komen. De mooie mensen en mooie dingen gaan met me mee en de minder mooie herinneringen laat ik achter. Kom maar op mooi nieuw jaar, ik ben er klaar voor en heb er zin in!
Ps: wijn is op en Harald snurkt nog steeds....