Een wel heel bijzonder paard!

Dat gaat natuurlijk over mijn Spanjaard.. man man man wat moet ik toch beginnen. Ze zeggen verkoop hem en koop een paard waar je gelijk mee kan rijden. Ja ze hebben gelijk.. maar dan kijk ik in zijn ogen en dan bezwijk ik. Ik kan toch geen afstand van hem doen... Maar dan komt er een paard voorbij waarbij ik dacht tjee die is leuk en daar kan ik gewoon meteen op. Eigenlijk was ik best wel verliefd.. Gelukkig hoefde ik daar niet lang bij stil te staan want mijn buurmeisje heeft hem gekocht. En daar ben ik zo blij mee, hij past echt goed bij haar. Maar het zet mij aan het denken...

Hoe kan ik nou zomaar eigenlijk Sonado inruilen.... Dat is niet goed toch? Heb ik dan echt wel zoveel met hem of is het wat anders. Hij heeft ergens wel wat trauma's... vind ik hem dan gewoon zielig en wil ik hem daarom niet wegdoen. Toen was de maat vol, ik zet hem te koop. Er moet gewoon een braaf leuk paard komen om op te rijden. Dus woensdagochtend zet ik hem op Marktplaats. Foto's erbij en nu krabbel ik niet meer terug. En natuurlijk is er gelijk heel veel interesse. De eerste kijker wil maandag gelijk komen kijken.

Op zaterdagavond raak ik in gesprek met mijn buurvrouw die ook Spaanse paarden heeft en mij wel wil helpen... en weer twijfel ik.. Moet ik hem misschien toch niet verkopen en eerst lekker grondwerk gaan doen. OOO wat ben ik toch een verrekte twijfelkont. Niet normaal meer! Samen met Harald loop ik naar huis en vertel hem over mijn twijfels. Hij schenkt een borrel in en zegt: "ik snap jou niet, waarom heb je hem nou te koop gezet"? Ik kijk hem aan.. Normaal heeft hij daar geen mening over want het zijn toch altijd mijn paarden. En ik moet zelf maar weten wat ik ermee wil doen. Het maakt hem nooit wat uit... Overleg ik een keer niet want hij heeft toch geen mening.. heeft hij nu ineens een mening. Tot mijn grote verbazing zegt hij ik zou hem niet verkopen maar als je dan toch perse wilt rijden in het bos koop dan één of andere oude kameel (ja zo noemt hij altijd paarden) en ga er op uit.

Zet de deadline voor dit paard uit je hoofd en ga gewoon plezier met hem maken. Je kan toch ook plezier maken zonder dat je erop zit... Eh ja daar zegt hij wat.. en hij zegt koop er maar een paard bij hmmm waar vind je nou zulke mannen hahahha. Nou onder mijn dak dus... Ga natuurlijk niet zomaar even een paard erbij kopen daar heb ik het geld niet voor. Maar mijn twijfel is weggenomen en ik heb onze knappe Sonado voor de tweede keer uit de verkoop gehaald. En ik zeg het je de volgende dag mag ik hem helemaal over zijn voorhoofd aaien, dat is me nog niet eerder gelukt. Dat was mijn beloning en zijn opluchting dat hij gewoon mag blijven.

De woensdag daarop komt een vriendin koffie doen.. ze zit aan tafel en zegt: "je moet met je Spanjaard praten want hij snapt niet wat jij hebt"! Ik kijk haar aan en denk dat is de tweede keer dat ze dat zegt. Ik, sceptisch als ik ben, kijk haar aan en zeg.. eh hoezo. Ik ben daar veel te nuchter onder... Nee zegt ze doe het nou maar gewoon in Jip en Janneke taal zodat hij het weet. Hij wil jou leren kennen. Op vrijdag terwijl ik het halster om doe denk ik nou vooruit ik ga het proberen. Sonado ik ben ziek, heb beestjes in mijn lichaam en die maken mijn lichaam kapot. De chemo die ik gekregen heb is om de beestjes te laten slapen en dat is gelukt. Nu hopen we dat de beestjes heel lang blijven slapen zodat ik veel plezier met jou kan beleven. En ik zweer het je dit is echt gebeurd... Hij draait zijn hoofd en legt hem met een bons op mijn schouder! En echt hij laat hem daar liggen dus het was ook niet even toeval dat hij hem even raakte nee hij legde hem echt zwaar op mijn schouder en bleef staan! Ik totaal verbijsterd sla mijn armen om zijn nek en snik tegen zijn hals. Mompel nog even ik hou ook van jou en dan is het moment voorbij.

Ik ben echt de hele dag in shock geweest. Het bestaat toch niet! De nuchtere ik probeert er weer een logische verklaring te vinden maar die is er echt niet. De volgende dag was hij allemachtig humeurig.. draaide zich chagrijnig om en wilde niks van mij weten. Toch ergens heeft hij wat te vewerken? Nou ja inmiddels is hij gelukkig weer bij gedraaid en is hij eigenlijk nog aanhankelijker geworden. Vandaag wilde ik een foto maken van Rambo (hij gaat naar een nieuw huisje) in de sneeuw, eigenlijk hoopte ik dat ze samen gingen spelen. Dat doen ze iedere dag op het land. Maar nee daar was geen tijd voor want Sonado stond zo ongeveer in mijn jas.. En iedere keer als een foto probeerde te maken stond zijn neus op de foto. Overal waar ik ging, ging hij ook. Nog net niet met zijn neus in mijn jas....


Ik heb zo ontzettend veel getwijfeld aan hem (misschien wel meer aan mezelf) maar ik denk dat het toch echt het paard is wat in mijn leven thuis hoort. Hij leert mij geduld te hebben en geeft me een andere kijk op paarden. Hij is ontzettend gevoelig en ik denk heel intelligent. Hij spiegelt mij.. als ik druk ben is hij niet te vangen.. als ik rustig ben klimt hij in mijn broekzak... En ik... ik krijg alweer vlinders in mijn buik van dit paard! Hij hoort bij mij en ik bij hem en als hij eraan toe is weet ik zeker dat we samen heel veel kilometers plezier door het bos gaan maken!

Zweverig hé maar ooo wat voel ik me er lekker bij...

Mag ik weer heel even gewoon zijn...

2018 hebben we afgesloten met hoe kan het ook anders een chemokuur. Met die laatste chemo heb ik ook de acht maanden afgerond. Acht maanden chemokuur is best uitzonderlijk zegt de arts... Meestal redden de patiënten dat niet, vaak moeten ze eerder stoppen of wordt de dosis verlaagd. Maar ik niet, nee hoor ik hobbel ook met chemo gewoon door. Alhoewel mijn gezinsleden daar misschien anders over denken... Mijn humeur gaat wel met iedere chemokuur naar beneden. Dus na mijn gesprek met de arts vorige week kwamen we dan ook opgetogen thuis. Harald ging Kian ophalen en ja wat zit het dan al in ons systeem hé. Kian vraagt: "slaapt mama"? Neeeee zegt papa want ja ik ben gestopt met de chemo. Ja jullie lezen het goed. Acht maanden was volgens de arts echt de grens, langer gaan we niet geven mevrouw Smit.

O wat een heerlijk gevoel! Even geen chemo, het vaste infuus is eruit en ik mag weel even gewoon zijn. Heerlijk zeg! Wat een plezier hebben we met z'n allen want mama ligt niet te slapen... we hoeven niet rustig te doen en kunnen gewoon gezellig met mama kletsen. Ja want ik ben gewoon weer normaal. YES! Na bijna vijf maanden vast infuus en met douchen altijd intapen met huishoudfolie kan ik zomaar als ik zin heb onder de douche stappen. Ik hoef er niet over na te denken en kan gewoon heerlijk uitgebreid douchen. Ik heb er dan ook extra extra extra lang van genoten. Hoe zalig om weer gewoon lekker te douchen. De zo gewone dingen worden ineens heel speciaal. Kijk nu al uit naar de terugkeer van de eerste haartjes op mijn hoofd (wat zal het worden.. Rood, bruin of grijs?)

Maar alles heeft een keerzijde natuurlijk want ik ben en blijf ziek. De tumoren zijn niet te zien maar het zwemt wel rond in mijn lijf. Daarom moet ik iedere twee maanden een CT scan en bloedonderzoek. Maar hé dat is goed nieuws want ik blijf goed onder controle en we hopen natuurlijk dat de tumoren heel lang blijven slapen. Maar wat als dat niet gebeurt.. ja blijf natuurlijk door je hoofd spoken. Komen de tumoren terug dan mag ik verder met immunotherapie. 

Intussen mogen we het gewone leven weer even oppakken.. O en wat is dat enorm genieten!

Van 2018 naar 2019!

Ik voel het aan alles, het wordt tijd om te schrijven.. Ik moet gewoon eindelijk alles weer aan mijn blog toevertrouwen. Het is lang geleden dat ik dit gedaan heb en eerlijk kon me er niet toe zetten zoveel gebeurt, zoveel verdriet.. om me heen en in mezelf. Terugkijkend op 2018 denk ik het was toch met recht een kutjaar, sorry voor mijn taal. Maar nee ik kijk niet met veel plezier terug op 2018. Ondanks de mooie dingen die gebeurt zijn, voeren de dieptepunten toch de boventoon. Hoe verdrietig ook.

Mijn slechte nieuws, het nieuws van Erwin en later in de zomervakantie het nieuws van Elyn. Het heeft me toch enigszins te pakken. Nu dan hé! Op deze eerste dag van het nieuwe jaar merk ik dat het me zoveel doet en heeft gedaan. Ik, die niet bij de pakken neergaat zitten, zit er eventjes doorheen. Ik sta onder de douche en weet dat ik niet kan slapen. Dat gebeurt wel vaker, onrustige benen en onrustige gedachten houden me wakker en ja ok ook mijn snurkende man helpt niet mee. Het is tijd ja het is tijd dat ik 2018 van me af ga schrijven. Dus hier zit ik met mijn wijntje en mijn laptop al huilend mijn verhaal te doen zodat ik hopelijk straks wel lekker kan gaan slapen. Trouwens denk nou niet dat ik hele nachten wakker lig hoor. Ik val gewoon moeilijk in slaap, zal een chemo kwaaltje zijn denk ik, had ik ook in 2016. Maar toen hadden we nog een extra slaapkamer en ging ik even een serie kijken op de laptop en dan kon ik daarna lekker gaan slapen (en kon Harald ongestoord snurken).

De zomervakantie was voor deze keer eens heel ontspannen. Geen verbouwingen want Harald had een liesbreuk en die mocht niks. Dus met de hitte lagen wij ontspannen onder de bomen, in de schaduw en in de hangmat.. Nou ja ik dan want Harald kon daar niet meer uitkomen na zijn operatie dus die moest op de gewone luie stoel. Wat een geluk heb ik weer gehad, ik heb geen last van bijwerkingen van de chemo. Ja echt geluk want ik heb inmiddels de achtste kuur gehad, de meesten halen dat niet. Die moeten vanwege de bijwerkingen eerder stoppen. Ik niet hoor na de vakantie hop in de auto naar het werk. Drie ochtenden van drie uurtje werken, viel niet altijd mee en soms moest ik ook afzeggen maar ik deed het toch maar even.

Al schrijvend merk ik dat nu de mooie herinneringen de overhand krijgen. De tranen zijn gestopt en een glimlach komt te voorschijn. Mijn eerste mooie herinnering is toch wel dat Kian zijn eerste ponylesje had. Dat was genieten zeg. Tweede kind van mij die ging rijden. Wat heb ik het hele jaar door genoten van hem, zo onbevangen als hij op de pony zit heerlijk. Inmiddels is hij gestopt omdat hij toch het liefst voetbal doet. Ach is ook goed, hij moet echt doen wat hij het allerleukst vindt en dat is voetbal. Ik zie het aan hem, hoe enthousiast hij het veld op rent en er volledig voor gaat. De verhalen als hij weer thuis is. Ja is goed voor hem, hij kan daar helemaal zijn ei kwijt. Hij blij, ik blij.

Oei glaasje wijn alweer leeg (zijn echt kleine glaasjes hoor).... Nog een mooie herinnering is toch wel Sonado, mijn vurige Spanjaard. Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n mooi paard mogen hebben. Toch zijn niet alle herinneringen aan hem mooi. Dit is toch echt wel mijn uitdaging. Spanjaarden hebben vaak wat langer nodig om het vertrouwen te krijgen in hun nieuwe baasje. En dat gaat bij deze echt op. Ik dacht het wel even te kunnen. Kom op beleren deed ik altijd zelf, dat gaat me nu ook nog wel een keer lukken. Maar nee ik moest toegeven aan mezelf dat ik het niet meer kon. Ik word te oud, spieren werken niet goed mee.. afijn ik heb hem laten beleren. Toen dacht ik nou nu kan ik er zelf wel op.. en ja hoor de eerste de beste keer dat meneer vooruit schiet lig ik er naast. En daar ligt mijn uitdaging.. ik moet vertrouwen in hem (en mezelf) krijgen.

Er zijn best veel mensen die de mening hebben dat ik hem moet verkopen en eerlijk toegeven ik denk het ook weleens.. heb hem zelfs al een dag te koop gehad.. huilen joh tranen met tuiten.. dus weer uit de verkoop gehaald. Ik moet dit paard een kans geven.. Hij is van mij en ik voel me verbonden met hem. En als ik dan iemand hoor zeggen je moet hem verkopen word ik toch best tegendraads.. het gaat me lukken! Dus goede voornemen van 2019 is op Sonado rijden, tweede is dat ik met hem toch echt deze zomer bosritten ga maken. Want ik denk dat als ik het eenmaal voor elkaar heb dat we een supertijd gaan maken samen. En daar kijk ik naar uit.

Toch wel in de top drie van mooie herinneringen zijn mijn lieve collega's. Man ik word er nog emotioneel van. Parachutespringen en het klusweekend wat was dat mooi. Zoveel mensen die dit voor mij willen doen. We moesten op onze laatste bijeenkomst van IT laten zien wat we het afgelopen hadden gepresenteerd en waar we trots op waren. Dus de twee filmpjes ingediend.. toen ik het filmpje voor het eerst zag zat ik, hoe kan het ook anders, alweer te huilen....

Soms overkomen je dingen die je niet kunt zien aankomen. Dat is met een ziekte zo maar ook met andere dingen. Ik lees op facebook de meest gekke dingen.. zwarte pietendiscussie, kerstfeest moet toch echt winterfeest worden, en dan nu natuurlijk een petitie tegen vuurwerk.. Ik word er knettergek van, waar hebben we het over.. er zijn toch veel belangrijkere dingen dat dit! Ik reageer er niet op, ik heb geen zin om daar druk om te maken. Ik heb echt belangrijkere dingen want je kan zomaar ineens verrast worden, zomaar ineens ontdek je dat er ook gewoon echt nog leuke mensen op de wereld zijn.

Gisteren werd ik zelfs nog verrast.. Twee meiden hier uit het dorp mochten van hun ouders bij een wensboom een wens doen. Dus zegt de vader tegen wat denk jij nou dat ze gewenst hebben. Ik zeg ach jee geen idee joh.. een mooie nieuwe pony? Ehhh zoiets toch? Ik denk dan natuurlijk gelijk dat ze iets materialistisch hebben geweest nou mooi niet hoor. Ze hadden allebei dezelfde wens en die ging over mij. Ik stond met mijn mond vol tanden en met mijn ogen vol tranen.. gelukkig was het al donker toen. En nu als ik weer aan denk schiet ik weer vol. Het raakt me gewoon vol in mijn hart. Zo ontzettend lief gewoon.

Nog zoiets overkwam me op het schoolplein. Ons buurmeisje zegt tegen mij... "Jij hebt toch kanker?" Ik zeg ja dat klopt. Ja zegt ze dat is een hele vervelende ziekte hé.. Ik zeg ja dat klopt. Gelukkig ben ik altijd open tegen iedereen dus voelde me er ook niet ongemakkelijk bij. Toen zegt ze "Ik vind dat heel jammer want je bent zo lief!" Ik heb dat toch op één of andere manier geblokt want ik heb het later even nagevraagd bij haar moeder... maar jongen ook deze komt recht in mijn hart binnen.  Als ik er aan terug denk dan schiet ik ook hier weer van vol. Wat zijn er toch ook nog mooie mensen in deze wereld hé.

Zo al wat tranen weer lopen huilen zo middenin de nacht.. en ik heb er nog één waar ik nog steeds stil van wordt. Naima, onze Naima, zo ontzettend dol op haar pony Rambo. Heel voorzichtig zei ik tegen haar dat ze te groot wordt voor hem. Nou nee hoor viel niet over te praten. Maar goed ik dacht weet je tegen de tijd dat ze echt veel te groot is zijn we al een tijdje verder en is ze eraan gewend. Waarom weet ik niet meer maar er stond gewoon een zwarte pony te koop. Ik zeg tegen Naima kom we gaan even kijken. We waren daar niet eerder geweest en dacht wil nou weleens zien wat voor paarden er staan. Als we daar komen en de pony zien.... zie ik de ogen van Naima groter worden. Er komt alleen nog uit: Mam dit is hem! Ik denk oei ik was nog niet zover... Maar Naima is verliefd! Zwaar verliefd!

Ze heeft twee avonden zitten huilen mam, die pony rijdt zo fijn. En ja het is echt zo, wat een prachtige pony, stiekem ben ik ook wel verliefd. Ze doet me denken aan mijn eigen eerste pony, Lady Grace. Dat was een halve Arabier met pit. En zo is deze ook maar dan in het zwart. Maar ja wij hadden net ons nieuwe rieten dak besteld en zitten nog middenin de verbouwing. Het zit er gewoon nu nog niet in. En dan komt er een once in lifetime moment.. ik word gebeld, je moet even komen met Naima. Op zo'n moment denk je, shit er is iets met die pony. Daar aangekomen staan er wat mensen bij de pony.. dus ja je denkt hij zal wel verkocht zijn. Naima durfde nergens op te hopen natuurlijk. De eigenaresse van de pony vraagt aan Naima ben jij dat meisje dat zo'n waanzinnige klik heeft met onze pony. Ja zegt ze en ze krijgt wat blosjes op haar wangen. Dan is deze pony van jou voor een symbolisch bedrag! Ook hier hebben de tranen weer rijkelijk gevloeid dat kan ik je vertellen en niet alleen van mijn kant deze keer.

Er zijn echt nog lieve mensen op de wereld en nu als ik terugkijk op 2018, kijk ik met een blij gevoel terug. Wat was het een mooi jaar! En nu verbaas ik mezelf weer want ik begon met een kutjaar maar nu blijkt dat bij mij de mooie dingen toch meer blijven hangen. Daarom was het tijd om te schrijven zodat ik de mooie herinneringen kan onthouden en de minder mooie dingen een plekje kan geven. Toen ik begon met deze blog zag ik op tegen 2019, wat staat er te gebeuren. Wat gaat er met mij gebeuren.. ga ik nog een kerst meemaken? Zal ik 2020 in kunnen luiden met mijn lieve vrienden zoals we al heel wat jaren doen of ben ik er dan niet meer. Eén ding weet ik wel zeker wat er ook gaat komen. De mooie mensen en mooie dingen gaan met me mee en de minder mooie herinneringen laat ik achter. Kom maar op mooi nieuw jaar, ik ben er klaar voor en heb er zin in!

Ps: wijn is op en Harald snurkt nog steeds....