Goed bericht en zomervakantie

En we zijn alweer twee weken verder. Er is dan ook weer genoeg gebeurt. Pony Amanda is gearriveerd en wat is ze geweldig. We geven haar natuurlijk twee dagen rust om te wennen. Het is dan ook een gegil en gedoe tussen de twee merries. Dus twee dagen apart en daarna zien we wel weer. Het is ook de laatste week voor de vakantie en dat betekend de eindmusical van groep 8! Trots op mijn grote neef Mick die het zo goed deed. Vrijdag gaat hij dan echt over de rode loper de wijde wereld in en dan is hij van school. Kian vindt het toch moeilijker dan we hadden gedacht maar ja het hoort erbij hé.

Vrijdagmiddag is het dan zover, de MRI scan om te kijken of deze chemokuur aanslaat. En ja dan ook weer aan het infuus omdat er contrastvloeistof toegediend moet worden. In de wachtkamer dacht ik even kijken of ze hier ook Pokémons hebben hahahahahhaha en ja hoor één gevangen. Zat recht tegenover me. Wat een gekke hype weer hé. Ben echt niet fanatiek hoor maar vind het wel lollig. Tot nu heb ik alleen nog maar wat gevangen in mijn eigen woonkamer en die ene in het ziekenhuis. Hahahahaha zo kom ik natuurlijk nooit een level hoger! Maar goed de MRI ging goed, omdat het aanbrengen van het infuus bij mij altijd lastig is mocht ik alvast op de bank van de MRI gaan liggen. En deze keer ging het in één keer goed en haast pijnloos.

Vrijdagavond heeft Naima voor het eerst op Amanda gereden in de bak. Omdat er toch wat spanning was heb ik haar eerst even gelongeerd en ja hoor een vreugdebokje. Het zit er wel in. Daarna Naima erop en dat ging gewoon hartstikke goed. Mijn ultieme wens is natuurlijk om samen een buitenritje te maken. De volgende dag kwam hij al uit. Lieve dinnetje Gonda met Esra kwamen zaterdag spontaan logeren. Super dan kunnen we een buitenritje maken want dan hebben we hulp bij het oversteken van de rijksweg. De eerste keer vind Naima dat natuurlijk toch wel spannend. Nou het ging uitstekend, lieve Amanda stapt gewoon rustig door. Wauw wat een fantastische pony. We hebben een heerlijk ritje gemaakt door de bossen met Gonda en Esra op de fiets erbij. Naima had de eerste vijf minuten nog wat spanning maar gaandeweg werd het steeds beter en kreeg ze zelfs praatjes.

Na de heerlijke buitenrit nog even lekker bbq-en. Zondagochtend lekker uitslapen. Het is heerlijk weer en het zwembad staat aan. Gewoon de hele zondag met z'n allen liggen luieren. Ja behalve Harald natuurlijk, die kan dat niet hahahahhaa

Gonda en Esra gingen weer naar huis maar hadden een verstekeling aan boord hahahaha. De dames hadden net zo lang lopen zeuren dat Naima mee mocht en daar ging logeren. Tuurlijk kan dat, tis tenslotte vakantie. Maandagavond weer opgehaald en wat hebben ze het gezellig gehad. Naima was kapot hahahah lag al binnen vijf minuten te slapen in de auto. Dinsdag hadden we een privéles afgesproken voor Naima op Lynn. Ook dat ging hartstikke goed en dat betekend dat Lynn weer naar huis kan. Dan staat alles weer thuis, ook hartstikke fijn weer. Wat zal ze het druk krijgen met twee pony's. Maar goed zover is het nog niet want de spannende woensdag kwam er aan.

Om kwart over elf moeten we in het ziekenhuis zijn voor de uitslagen van de MRI. Dan eindelijk komt het verlossende antwoord, de kuur slaat aan!!! Jeetje tranen van geluk hoor. Achteraf heb ik toch heel veel spanning in mijn lijf gehad en dan heb je toch de ontlading. De tumor was op de eerste MRI ruim 5 cm, op deze MRI is hij nog maar 3 cm. Waar ooit de 8 cm vandaan is gekomen weet ik niet. De oncoloog legt uit dat een tumor lastig op te meten is, er zijn natuurlijk ook uitlopers. Als je met de hand gaat meten kan je een uitloper ook meenemen. Waarschijnlijk is dat gebeurt bij de andere dokter. Eigenlijk is het meten van de grootte niet zo belangrijk, het gaat erom dat er verschillen te zien zijn op de MRI. Ik heb beide scans gezien en er is inderdaad een behoorlijk verschil te zien. Dat is toch een reden voor een klein feestje!

We gaan de goede kant op!! Gelukkig heb ik ook nog eens weinig last van deze kuren gehad. En het betekend dat ik in ieder geval nog twee kuren krijg. Eventueel als mijn lichaam het aan kan, krijg ik er daarna nog twee. Dat zijn er dan zes in totaal. Maar eerst nog twee en dan weer een MRI om te kijken hoe het dan met de tumor staat. In ieder geval ben ik nu een stuk ontspannender en kan ik heerlijk genieten van de vakantie met de kinderen!!

Geweldige dagen!!

Zoals al gezegd, het zonnetje is weer gaan schijnen! Kian mag gelukkig proefzwemmen en als hij zijn best doet mag hij afzwemmen... Maar eerst natuurlijk Naima die voor het eerst op Amanda mocht rijden. Een prachtige witte halfbloed Arabier van 27 jaar. Ze is wel iets aan de grote kant maar ze is zo braaf dat dat echt niks uitmaakt. Naima kan hem zelf uit het land halen, ze loopt braaf aan het touwtje mee. Vliegendeken gaat af en wat is ze nog ontzettend goed in conditie zelfs een beetje aan de dikke kant en dat voor die leeftijd. Dat is echt uniek! Zadeltje erop en lekker aan de longe even stappen en draven. Naima zit met een glimlach van oor tot oor op de pony. Zo mooi om haar te zien genieten. Em stiekem ben ik ook een beetje verliefd op de pony. Pony weer afgezadeld en onder een bakkie koffie maar eens kijken wat we gaan doen. Ik had met Harald afgesproken om eerst te rijden en dan thuis samen bespreken of het wel of niet gaan doen. Nou je begrijpt wel dat laatste is niet meer gebeurd. We spreken af dat Naima nog een keer komt rijden en dat Amanda over twee weken bij ons komt! In ieder geval voor de zomer en daarna kijken we wel of we haar houden. Over een week mag Naima nog een keertje rijden.

En dan de zaterdag wat een spannende dag voor onze kinderen. De één gaat turnen bij de clubkampioenschappen en de ander gaat proefzwemmen. Het valt wel samen dus Harald gaat met Kian mee en ik blijf bij turnen. En Naima heeft het zo goed gedaan dat ze gewoon even de eerste prijs binnen haalt. Wat een toppertje! Daar zaten we hoor weer met tranen in de ogen maar deze keer van ontroering en trots! Wat ben ik megatrots op haar. Ze heeft het afgelopen jaar zoveel bereikt en zoveel overwonnen. Eindelijk heeft ze zelfvertrouwen om haar passies vol overgave te doen. En dat is te zien!















En ook Kian doet heel goed zijn best, hij krijgt groen licht om volgende week af te zwemmen. Wat zijn we trots op onze beide toppertjes!! Dat betekend ook dat we nog één week moeten afzien met alle sporten. Vier avonden op tijd thuis voor alle sporten is toch best een opgave zeker nu ik ziek ben. Maar ik heb het volgehouden en de resultaten mogen er zijn. Na deze week begint voor ons eigenlijk al een beetje de vakantie ;-)

Dinsdagmiddag ga ik samen met mijn moeder naar mijn lieve dinnetje Gonda. Wat een dikke pret weer, even lekker ouderwets lachen. En altijd wel iets lekkers te eten.

Donderdag ga ik dan weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken en het voortgangsgesprek met de oncoloog. Had natuurlijk wel heel vragen.. Nou en hoe zit het nou allemaal. Ze heeft het gevoel dat ik opgegeven ben gelukkig kunnen ontkrachten. Was ergens een communicatie foutje tussen haar en de assistente. op zich allemaal goed want nu was het wel opgeschoven. Inmiddels is ook de uitslag van het erfelijkheidsonderzoek binnen en het is geen kwestie van erfelijkheid. Ik ben daar blij om want dat betekend dat Naima minder risico loopt. Garanties kunnen ze natuurlijk niet geven maar mij geeft het wel meer rust. En dan hoe gaan we verder.. Als blijkt dat deze kuur aanslaat dan gaan we uiteraard door met kuren. Eerst nog twee behandelingen en als dat goed gaat nog eens twee behandelingen. Het liefst wil ze dat ik zes behandelingen onderga. Maar ja alles hangt af hoe mijn lichaam gaat reageren. Andere optie is twee behandelingen, dan operatie en dan nog eens twee behandelingen.

Mocht de kuur nou niet aanslaan dan gaan ze in overleg met de chirurg over de mogelijkheden en ook daar zijn er verschillende mogelijkheden. Natuurlijk heeft ze me ook nog onderzocht en deze keer heeft ze ook weer de tumor opgemeten. Volgens haar meetlatje was hij 5,5 cm. Maar eerst zien dan geloven. Vorige keer dachten we ook dat hij geslonken was en kwam ik van een koude kermis thuis. Toch ging ik met een grote opluchting het ziekenhuis weer uit. Alsof er een last van mijn  schouder afviel. Ben niet opgegeven en er zijn nog meer mogelijkheden. Volgende week hebben we de mri en dan weten we hopelijk meer en hebben we hopelijk goed nieuws!

Vrijdag moest ik me weer melden bij het ziekenhuis voor de volgende kuur. Samen met mijn lieve iets meer dan alleen maar een collega Bernice, die gewoon ook de zes uur heeft uitgezeten, de topper. Het liep allemaal een uur uit... Deze keer gaan ze me zelf niet prikken maar ga ik even onder begeleiding naar de uitslaapzaal waar ze nog beter zijn in het aanbrengen van het infuus. Maar ook hier weer eigenwijs en toch in mijn hand. Zeer pijnlijk en de komende zes uur wordt de pijn alleen maar erger. Maar goed hij zat wel in één keer goed... Zat nog maar net aan het infuus of de grote verrassing komt binnen wandelen... Wist niet wat ik zag! Nog zo'n mega lieve iets meer dan alleen maar collega Yvonne stapt mijn kamer binnen met een grote wasmand vol met spullen. Kaartjes, champagne (voor als ik beter ben), limoncello, geurkaarsjes, chocola, snoep, spelletjes voor de kinderen, een boek, wierrookspiraal, een volwassen kleurboek en nog veel meer. Allemaal door collega's in de mand gestopt. Je begrijpt dat is tranen met tuiten huilen... Ja alledrie hoor. Wat een fantastische verrassing! Wat een ontzettende lieve collega's heb ik toch! Wat een gezegend mens ben ik!

Na ruim zes uur mag ik dan weer lekker naar huis. Net als vorige keer ben ik witjes om de neus en toch best wel moe. Gelukkig heb ik verder nergens last van. Maar deze keer sla ik de zwemles over, ook al is het de laatste keer. Het is veel belangrijker om zaterdag bij het afzwemmen te zijn. En dan is het zover, de zaterdag breekt aan en het spannende moment van afzwemmen. Gelukkig heeft Kian er zin in. En wat deed hij het goed, onze topper! Hij had natuurlijk een behoorlijke schare fans aan de kant zitten. En hij was natuurlijk weer aan het ouwehoeren maar ja zei dat juf dat is nou eenmaal Kian die doet dat altijd... tja duh... hahahaha.