zaterdag 9 juli 2016

Geweldige dagen!!

Zoals al gezegd, het zonnetje is weer gaan schijnen! Kian mag gelukkig proefzwemmen en als hij zijn best doet mag hij afzwemmen... Maar eerst natuurlijk Naima die voor het eerst op Amanda mocht rijden. Een prachtige witte halfbloed Arabier van 27 jaar. Ze is wel iets aan de grote kant maar ze is zo braaf dat dat echt niks uitmaakt. Naima kan hem zelf uit het land halen, ze loopt braaf aan het touwtje mee. Vliegendeken gaat af en wat is ze nog ontzettend goed in conditie zelfs een beetje aan de dikke kant en dat voor die leeftijd. Dat is echt uniek! Zadeltje erop en lekker aan de longe even stappen en draven. Naima zit met een glimlach van oor tot oor op de pony. Zo mooi om haar te zien genieten. Em stiekem ben ik ook een beetje verliefd op de pony. Pony weer afgezadeld en onder een bakkie koffie maar eens kijken wat we gaan doen. Ik had met Harald afgesproken om eerst te rijden en dan thuis samen bespreken of het wel of niet gaan doen. Nou je begrijpt wel dat laatste is niet meer gebeurd. We spreken af dat Naima nog een keer komt rijden en dat Amanda over twee weken bij ons komt! In ieder geval voor de zomer en daarna kijken we wel of we haar houden. Over een week mag Naima nog een keertje rijden.

En dan de zaterdag wat een spannende dag voor onze kinderen. De één gaat turnen bij de clubkampioenschappen en de ander gaat proefzwemmen. Het valt wel samen dus Harald gaat met Kian mee en ik blijf bij turnen. En Naima heeft het zo goed gedaan dat ze gewoon even de eerste prijs binnen haalt. Wat een toppertje! Daar zaten we hoor weer met tranen in de ogen maar deze keer van ontroering en trots! Wat ben ik megatrots op haar. Ze heeft het afgelopen jaar zoveel bereikt en zoveel overwonnen. Eindelijk heeft ze zelfvertrouwen om haar passies vol overgave te doen. En dat is te zien!















En ook Kian doet heel goed zijn best, hij krijgt groen licht om volgende week af te zwemmen. Wat zijn we trots op onze beide toppertjes!! Dat betekend ook dat we nog één week moeten afzien met alle sporten. Vier avonden op tijd thuis voor alle sporten is toch best een opgave zeker nu ik ziek ben. Maar ik heb het volgehouden en de resultaten mogen er zijn. Na deze week begint voor ons eigenlijk al een beetje de vakantie ;-)

Dinsdagmiddag ga ik samen met mijn moeder naar mijn lieve dinnetje Gonda. Wat een dikke pret weer, even lekker ouderwets lachen. En altijd wel iets lekkers te eten.


Donderdag ga ik dan weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken en het voortgangsgesprek met de oncoloog. Had natuurlijk wel heel vragen.. Nou en hoe zit het nou allemaal. Ze heeft het gevoel dat ik opgegeven ben gelukkig kunnen ontkrachten. Was ergens een communicatie foutje tussen haar en de assistente. op zich allemaal goed want nu was het wel opgeschoven. Inmiddels is ook de uitslag van het erfelijkheidsonderzoek binnen en het is geen kwestie van erfelijkheid. Ik ben daar blij om want dat betekend dat Naima minder risico loopt. Garanties kunnen ze natuurlijk niet geven maar mij geeft het wel meer rust. En dan hoe gaan we verder.. Als blijkt dat deze kuur aanslaat dan gaan we uiteraard door met kuren. Eerst nog twee behandelingen en als dat goed gaat nog eens twee behandelingen. Het liefst wil ze dat ik zes behandelingen onderga. Maar ja alles hangt af hoe mijn lichaam gaat reageren. Andere optie is twee behandelingen, dan operatie en dan nog eens twee behandelingen.

Mocht de kuur nou niet aanslaan dan gaan ze in overleg met de chirurg over de mogelijkheden en ook daar zijn er verschillende mogelijkheden. Natuurlijk heeft ze me ook nog onderzocht en deze keer heeft ze ook weer de tumor opgemeten. Volgens haar meetlatje was hij 5,5 cm. Maar eerst zien dan geloven. Vorige keer dachten we ook dat hij geslonken was en kwam ik van een koude kermis thuis. Toch ging ik met een grote opluchting het ziekenhuis weer uit. Alsof er een last van mijn  schouder afviel. Ben niet opgegeven en er zijn nog meer mogelijkheden. Volgende week hebben we de mri en dan weten we hopelijk meer en hebben we hopelijk goed nieuws!

Vrijdag moest ik me weer melden bij het ziekenhuis voor de volgende kuur. Samen met mijn lieve iets meer dan alleen maar een collega Bernice, die gewoon ook de zes uur heeft uitgezeten, de topper. Het liep allemaal een uur uit... Deze keer gaan ze me zelf niet prikken maar ga ik even onder begeleiding naar de uitslaapzaal waar ze nog beter zijn in het aanbrengen van het infuus. Maar ook hier weer eigenwijs en toch in mijn hand. Zeer pijnlijk en de komende zes uur wordt de pijn alleen maar erger. Maar goed hij zat wel in één keer goed... Zat nog maar net aan het infuus of de grote verrassing komt binnen wandelen... Wist niet wat ik zag! Nog zo'n mega lieve iets meer dan alleen maar collega Yvonne stapt mijn kamer binnen met een grote wasmand vol met spullen. Kaartjes, champagne (voor als ik beter ben), limoncello, geurkaarsjes, chocola, snoep, spelletjes voor de kinderen, een boek, wierrookspiraal, een volwassen kleurboek en nog veel meer. Allemaal door collega's in de mand gestopt. Je begrijpt dat is tranen met tuiten huilen... Ja alledrie hoor. Wat een fantastische verrassing! Wat een ontzettende lieve collega's heb ik toch! Wat een gezegend mens ben ik!

Na ruim zes uur mag ik dan weer lekker naar huis. Net als vorige keer ben ik witjes om de neus en toch best wel moe. Gelukkig heb ik verder nergens last van. Maar deze keer sla ik de zwemles over, ook al is het de laatste keer. Het is veel belangrijker om zaterdag bij het afzwemmen te zijn. En dan is het zover, de zaterdag breekt aan en het spannende moment van afzwemmen. Gelukkig heeft Kian er zin in. En wat deed hij het goed, onze topper! Hij had natuurlijk een behoorlijke schare fans aan de kant zitten. En hij was natuurlijk weer aan het ouwehoeren maar ja zei dat juf dat is nou eenmaal Kian die doet dat altijd... tja duh... hahahaha.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten