We zijn alweer een paar weken verder en ik had deze keer echt geen behoefte om te schrijven... dus heb ik dat ook even niet gedaan. Ik kon het niet opbrengen. Morgen wordt ik geopereerd dus nu vind ik het echt tijd worden om even op te schrijven wat er weer allemaal gebeurt is.
De laatste chemo is alweer vijf weken geleden. De bijwerkingen blijven erg lang hangen deze keer. Mijn voeten blijven zeer doen en zijn erg opgezet. Hierdoor kan ik weinig schoenen aan. Crocs en mijn rijlaarzen zijn het beste, wat een geluk hé dat rijlaarzen me nog goed zitten hihi. Twee weken geleden stond mijn laatste gesprek met mijn oncoloog gepland op woensdagmiddag om tien voor half drie. Mijn verwachting was dat we zouden bespreken hoeveel keren chemo ik nog zou krijgen. En is dat dan na de operatie of er nog voor. Eigenlijk was er niks bekend... Ik had inmiddels we de MRI gehad en verwachte daar ook de uitslag van.
Maandag voor het gesprek met de oncoloog wordt ik gebeld door het secretariaat, ze hebben mij aangemeld voor een PET CT scan in Zwolle. Zodra ik weet wanneer die plaats gaat vinden moet ik hun bellen zodat zij de planning met de chirurg kunnen maken.... Nou je snapt het was één en al vraagteken boven mijn hoofd. Dit is raar ik zeg wordt ik dan geopereerd?? Ze kon me verder niks vertellen. Maar ja chirurg... ik zeg geen chemo meer. Ik dacht nou ik kan nog wel even wachten tot ik woensdag de oncoloog spreek dan hoor ik vast meer. Dit kan ik echt wel opbrengen:-)
Dinsdag voor het gesprek ik gebeld door het ziekenhuis Zwolle, ik kan woensdag om kwart over vier terecht voor de scan.. oei dan kom ik in de knoop met de oncoloog. Nou zegt de (niet echt vriendelijke) dame aan de telefoon ik denk dat jouw oncoloog dit veel belangrijker vindt en dat dit toch echt moet doorgaan. Waarop ik ook niet vriendelijk antwoord dat ik niet weet wat mijn oncoloog denkt! Het komt erop neer dat ik het zelf maar even moet regelen.. Uiteindelijk mijn gesprek maar omgezet naar een telefonisch overleg maar wel om dezelfde tijd.
Op de dag zelf had ik nog een fotoshoot met Naima en een prachtige andalusier. Mijn droompaard dus dat wilde ik heel graag doen. Tuurlijk gaat om twee uur de telefoon maar ja dan heb ik geen afspraak dus heb ik niet opgenomen. Om kwart over drie zat ik klaar voor mijn telefonische afspraak... maar nee hoor geen oncoloog... Om kwart over vier wordt ik aan het infuus gelegd en wordt er radioactieve vloeistof ingespoten. Daarna mag ik een uur niet bewegen... en ja hoor wie belt er om kwart voor vijf.. mijn oncoloog! Tja dan kán ik niet opnemen... Heb de beste man dus helemaal niet meer gesproken...
Uiteindelijk heb ik zelf maar gebeld de volgende dag. Oncoloog was niet bereikbaar, ik moest het doen met het secretariaat. Die kon me dan wel vertellen dat de chemo gestopt was en dat ik geopereerd ga worden. Inmiddels is het gesprek met de chirurg al geweest en weet ik dat ik morgen geopereerd ga worden. De afgelopen week heb ik een beetje in mijn eigen wereldje geleefd. Mijn borst wordt morgen afgezet en de lymfeklieren worden weggehaald. En dat is nogal wat... mijn leven gaat toch wel heel erg veranderen. Mijn vriendin zegt dat het een rouwproces is en dat is het natuurlijk ook. Ik zie er ontzettend tegenop maar tegelijkertijd kan ik niet wachten want de tumor gaat er dan eindelijk uit! Maar ook angst voor wat ze misschien wel tegen gaan komen. En kunnen ze alles weghalen? Maar ook het moment dat ik in slaap gebracht wordt... Ik probeer mijn zenuwen de baas te blijven maar het valt niet mee. Ik ben nog nooit geopereerd dus heb gewoon geen idee wat ik verwachten...
Vandaag ga ik proberen om er een leuke dag van te maken. Ik zit al klaar in mijn rijkleren om samen met Zora even lekker naar het bos te gaan. En vanmiddag nog even een lekkere appeltaart bakken want morgen is Naima voor de laatste keer op de manege. Ze gaat over naar de rijvereniging met haar eigen pony's. Weer een hele stap voor haar maar ze vindt het ook ontzettend leuk. Zelfs haar eerste concours staat gepland op zaterdag 8 oktober. Mijn doel is om op die dag erbij te zijn en haar het proefje voor te lezen. Zo'n bijzonder moment moet ik natuurlijk bij zijn en dat gaat me gewoon lukken. Ik kijk ernaar uit!
woensdag 28 september 2016
zondag 4 september 2016
Einde zomervakantie.. begin vakantie
Het is om gevlogen, de zomervakantie! En ja ik heb op mijn blog ook even vakantie gehad. Even adempauze. Maar ook veel dingen lopen gewoon door. Paardrijden, mijn kuren natuurlijk. Al met al best weer druk. Maar ook heel veel leuke dingen gedaan. Amanda is natuurlijk al weer een tijdje bij ons en ook Lynn is weer thuis. Dus heel veel paardrijden met Naima! En gelukkig voelde ik mee vaak goed dus ook zelf heb ik veel paard kunnen rijden. Heerlijk samen met Naima paardrijden in het bos, wat een geweldige ervaring.
En ook het kuren gaat prima. Eén keer een uitstel van een week gehad om dat de bloedwaarde niet goed waren maar een week later werd er alweer groen licht gegeven en mochten we weer verder. Door de uitstel kon die week niemand mee maar dat was niet zo erg hoor hahahaha in het ziekenhuis zijn er heel veel Pokémons en ik ben dichtbij een laadpunt dus ik heb me wel vermaakt hahahahhahaha. Maar als verrassing kwam mijn lieve vriendinnetje Gonda samen Armand me toch even ophalen uit het ziekenhuis, zo gezellig!!!
Ik ben één keer behoorlijk ziek geweest van de chemo. Op een vrijdag een heftige pijn in mijn buik! Zo erg dat Harald naar huis is gekomen. Samen hebben we een middag op de eerste hulp doorgebracht, was gezellig hoor maar we weten nog niet wat er nou aan de hand was....
Weten jullie nog dat ik mijn vader heb gebeld om naar de familie te vragen? Over één oom heb ik geen idee waar hij aan overleden is. Heb toen geen antwoord gekregen omdat hij de telefoon erop gegooid heeft. Je zou denken verhaal ten einde, die zie of spreek ik niet meer. En het was ook goed hoor, ik ga hem niet opzoeken ofzo. Totdat ik afgelopen woensdag geheel onverwachts door mijn oude dorp rijd. Samen met Gonda, Esra en Naima. Dus ik zeg gekscherend nou Naima dan gaan we langs het huis van mijn vader dan weet je ook waar hij woont. Ik zeg ja Naima het huis aan de linkerkant, de enige met de enorme puinhoop om huis.
Niets vermoedend stop ik even om snel een foto te maken. Op het moment dat ik afdruk gillen ze ineens hij zit in de auto!!! En hij stapt uit... Hmmm tja wat ga je dan doen... toch wel enige twijfel... zal ik uitstappen en hem confronteren.. of toch maar gewoon doorrijden... De ouwe had niet eens door dat ik naar hem zat te kijken. Na enig overleg toch maar besloten om uit de auto te stappen. Eigenlijk had ik geen idee wat ik moest gaan zeggen.. tja wat zeg je na 16 jaar elkaar niet meer te hebben gezien. Als eerste ben ik me rot geschrokken, ik wist dat hij zichzelf niet moest verzorgen hoor maar jeetje wat is hij ontzettend mager geworden. Echt vel over been. Maar ik stap dapper op hem af en kijk naar zijn gezicht en zeg hoi! Hoe gaat het met je? En zowaar krijg ik een glimlach. Ik dacht wauw dit had ik niet aan zien komen. Hij was altijd nors en altijd hard in zijn blik. Nooit liet hij emotie zien, echt geen enkele! Ik heb hem één keer zien huilen, 16 jaar geleden toen ik hem ook heb aangesproken.
In ieder geval het ging weer goed met hem. Hij kon weer beter lopen (ik heb een filmpje van hem waar hij de rolstoel als rollator gebruikt). Nou dat is natuurlijk mooi voor hem. Ik zeg wil je ook weten wat mij mankeert? Want nu kun je de telefoon er niet meer op gooien hé! Wist ie niks meer van en dat geloof ik ook. Zijn hersens zijn toch echt verzopen. Hij zei nee! Goh wil je niet eens weten wat er met mij aan de hand is?? Nou ja dat wilde hij wel.. En ik niet echt vriendelijk hoor zeg keihard in zijn gezicht ik heb borstkanker! En jawel de tweede emotie kwam tevoorschijn, hij schrok zichtbaar. Nog even verder gepraat over Ome Victor maar hij weet het allemaal niet meer. Volgens mij weet hij heel veel niet meer. Hij is eenzaam en zijn hersenen werken niet meer naar behoren. Ergens ook best sneu hoor. En het blijft mijn vader dus toen we eenmaal weer weg waren en mijn hartslag weer een normaal ritme had werd ik ook weer wat milder. En ja wie weet ga ik hem binnenkort nog eens opzoeken en eens met praten zonder dat ik boos ben. Ik ben toch iemand die niet lang boos blijft en gelukkig nog heel veel kan vergeven. Daarnaast verwacht ik dat Naima hem nog eens wil ontmoeten....
Door naar het onze vakantie!! Omdat we de hele zomervakantie niet op vakantie konden hebben we een week na de zomervakantie aangevraagd op school. Gelukkig wilde ze graag meewerken. Maar ook dat is lastig te plannen dus onze vakantie was dit keer echt last minute. Het ziekenhuis heeft de afspraken zo kunnen plannen dat we nu eindelijk zelf even weg kunnen. Vorige week kregen we groen licht van het ziekenhuis en afgelopen week akkoord van school. De bedoeling was om naar Zweden te gaan maar omdat mijn gezondheid nou eenmaal niet te peilen is hebben we besloten om het dichter bij huis te houden. En nu geniet ik van het prachtige uitzicht in een heerlijk huisje in Duitsland.
En ook het kuren gaat prima. Eén keer een uitstel van een week gehad om dat de bloedwaarde niet goed waren maar een week later werd er alweer groen licht gegeven en mochten we weer verder. Door de uitstel kon die week niemand mee maar dat was niet zo erg hoor hahahaha in het ziekenhuis zijn er heel veel Pokémons en ik ben dichtbij een laadpunt dus ik heb me wel vermaakt hahahahhahaha. Maar als verrassing kwam mijn lieve vriendinnetje Gonda samen Armand me toch even ophalen uit het ziekenhuis, zo gezellig!!!
Ik ben één keer behoorlijk ziek geweest van de chemo. Op een vrijdag een heftige pijn in mijn buik! Zo erg dat Harald naar huis is gekomen. Samen hebben we een middag op de eerste hulp doorgebracht, was gezellig hoor maar we weten nog niet wat er nou aan de hand was....
Weten jullie nog dat ik mijn vader heb gebeld om naar de familie te vragen? Over één oom heb ik geen idee waar hij aan overleden is. Heb toen geen antwoord gekregen omdat hij de telefoon erop gegooid heeft. Je zou denken verhaal ten einde, die zie of spreek ik niet meer. En het was ook goed hoor, ik ga hem niet opzoeken ofzo. Totdat ik afgelopen woensdag geheel onverwachts door mijn oude dorp rijd. Samen met Gonda, Esra en Naima. Dus ik zeg gekscherend nou Naima dan gaan we langs het huis van mijn vader dan weet je ook waar hij woont. Ik zeg ja Naima het huis aan de linkerkant, de enige met de enorme puinhoop om huis.
Niets vermoedend stop ik even om snel een foto te maken. Op het moment dat ik afdruk gillen ze ineens hij zit in de auto!!! En hij stapt uit... Hmmm tja wat ga je dan doen... toch wel enige twijfel... zal ik uitstappen en hem confronteren.. of toch maar gewoon doorrijden... De ouwe had niet eens door dat ik naar hem zat te kijken. Na enig overleg toch maar besloten om uit de auto te stappen. Eigenlijk had ik geen idee wat ik moest gaan zeggen.. tja wat zeg je na 16 jaar elkaar niet meer te hebben gezien. Als eerste ben ik me rot geschrokken, ik wist dat hij zichzelf niet moest verzorgen hoor maar jeetje wat is hij ontzettend mager geworden. Echt vel over been. Maar ik stap dapper op hem af en kijk naar zijn gezicht en zeg hoi! Hoe gaat het met je? En zowaar krijg ik een glimlach. Ik dacht wauw dit had ik niet aan zien komen. Hij was altijd nors en altijd hard in zijn blik. Nooit liet hij emotie zien, echt geen enkele! Ik heb hem één keer zien huilen, 16 jaar geleden toen ik hem ook heb aangesproken.
In ieder geval het ging weer goed met hem. Hij kon weer beter lopen (ik heb een filmpje van hem waar hij de rolstoel als rollator gebruikt). Nou dat is natuurlijk mooi voor hem. Ik zeg wil je ook weten wat mij mankeert? Want nu kun je de telefoon er niet meer op gooien hé! Wist ie niks meer van en dat geloof ik ook. Zijn hersens zijn toch echt verzopen. Hij zei nee! Goh wil je niet eens weten wat er met mij aan de hand is?? Nou ja dat wilde hij wel.. En ik niet echt vriendelijk hoor zeg keihard in zijn gezicht ik heb borstkanker! En jawel de tweede emotie kwam tevoorschijn, hij schrok zichtbaar. Nog even verder gepraat over Ome Victor maar hij weet het allemaal niet meer. Volgens mij weet hij heel veel niet meer. Hij is eenzaam en zijn hersenen werken niet meer naar behoren. Ergens ook best sneu hoor. En het blijft mijn vader dus toen we eenmaal weer weg waren en mijn hartslag weer een normaal ritme had werd ik ook weer wat milder. En ja wie weet ga ik hem binnenkort nog eens opzoeken en eens met praten zonder dat ik boos ben. Ik ben toch iemand die niet lang boos blijft en gelukkig nog heel veel kan vergeven. Daarnaast verwacht ik dat Naima hem nog eens wil ontmoeten....
Door naar het onze vakantie!! Omdat we de hele zomervakantie niet op vakantie konden hebben we een week na de zomervakantie aangevraagd op school. Gelukkig wilde ze graag meewerken. Maar ook dat is lastig te plannen dus onze vakantie was dit keer echt last minute. Het ziekenhuis heeft de afspraken zo kunnen plannen dat we nu eindelijk zelf even weg kunnen. Vorige week kregen we groen licht van het ziekenhuis en afgelopen week akkoord van school. De bedoeling was om naar Zweden te gaan maar omdat mijn gezondheid nou eenmaal niet te peilen is hebben we besloten om het dichter bij huis te houden. En nu geniet ik van het prachtige uitzicht in een heerlijk huisje in Duitsland.
Abonneren op:
Posts (Atom)