En ook het kuren gaat prima. Eén keer een uitstel van een week gehad om dat de bloedwaarde niet goed waren maar een week later werd er alweer groen licht gegeven en mochten we weer verder. Door de uitstel kon die week niemand mee maar dat was niet zo erg hoor hahahaha in het ziekenhuis zijn er heel veel Pokémons en ik ben dichtbij een laadpunt dus ik heb me wel vermaakt hahahahhahaha. Maar als verrassing kwam mijn lieve vriendinnetje Gonda samen Armand me toch even ophalen uit het ziekenhuis, zo gezellig!!!
Ik ben één keer behoorlijk ziek geweest van de chemo. Op een vrijdag een heftige pijn in mijn buik! Zo erg dat Harald naar huis is gekomen. Samen hebben we een middag op de eerste hulp doorgebracht, was gezellig hoor maar we weten nog niet wat er nou aan de hand was....
Weten jullie nog dat ik mijn vader heb gebeld om naar de familie te vragen? Over één oom heb ik geen idee waar hij aan overleden is. Heb toen geen antwoord gekregen omdat hij de telefoon erop gegooid heeft. Je zou denken verhaal ten einde, die zie of spreek ik niet meer. En het was ook goed hoor, ik ga hem niet opzoeken ofzo. Totdat ik afgelopen woensdag geheel onverwachts door mijn oude dorp rijd. Samen met Gonda, Esra en Naima. Dus ik zeg gekscherend nou Naima dan gaan we langs het huis van mijn vader dan weet je ook waar hij woont. Ik zeg ja Naima het huis aan de linkerkant, de enige met de enorme puinhoop om huis.
Niets vermoedend stop ik even om snel een foto te maken. Op het moment dat ik afdruk gillen ze ineens hij zit in de auto!!! En hij stapt uit... Hmmm tja wat ga je dan doen... toch wel enige twijfel... zal ik uitstappen en hem confronteren.. of toch maar gewoon doorrijden... De ouwe had niet eens door dat ik naar hem zat te kijken. Na enig overleg toch maar besloten om uit de auto te stappen. Eigenlijk had ik geen idee wat ik moest gaan zeggen.. tja wat zeg je na 16 jaar elkaar niet meer te hebben gezien. Als eerste ben ik me rot geschrokken, ik wist dat hij zichzelf niet moest verzorgen hoor maar jeetje wat is hij ontzettend mager geworden. Echt vel over been. Maar ik stap dapper op hem af en kijk naar zijn gezicht en zeg hoi! Hoe gaat het met je? En zowaar krijg ik een glimlach. Ik dacht wauw dit had ik niet aan zien komen. Hij was altijd nors en altijd hard in zijn blik. Nooit liet hij emotie zien, echt geen enkele! Ik heb hem één keer zien huilen, 16 jaar geleden toen ik hem ook heb aangesproken.
In ieder geval het ging weer goed met hem. Hij kon weer beter lopen (ik heb een filmpje van hem waar hij de rolstoel als rollator gebruikt). Nou dat is natuurlijk mooi voor hem. Ik zeg wil je ook weten wat mij mankeert? Want nu kun je de telefoon er niet meer op gooien hé! Wist ie niks meer van en dat geloof ik ook. Zijn hersens zijn toch echt verzopen. Hij zei nee! Goh wil je niet eens weten wat er met mij aan de hand is?? Nou ja dat wilde hij wel.. En ik niet echt vriendelijk hoor zeg keihard in zijn gezicht ik heb borstkanker! En jawel de tweede emotie kwam tevoorschijn, hij schrok zichtbaar. Nog even verder gepraat over Ome Victor maar hij weet het allemaal niet meer. Volgens mij weet hij heel veel niet meer. Hij is eenzaam en zijn hersenen werken niet meer naar behoren. Ergens ook best sneu hoor. En het blijft mijn vader dus toen we eenmaal weer weg waren en mijn hartslag weer een normaal ritme had werd ik ook weer wat milder. En ja wie weet ga ik hem binnenkort nog eens opzoeken en eens met praten zonder dat ik boos ben. Ik ben toch iemand die niet lang boos blijft en gelukkig nog heel veel kan vergeven. Daarnaast verwacht ik dat Naima hem nog eens wil ontmoeten....
Door naar het onze vakantie!! Omdat we de hele zomervakantie niet op vakantie konden hebben we een week na de zomervakantie aangevraagd op school. Gelukkig wilde ze graag meewerken. Maar ook dat is lastig te plannen dus onze vakantie was dit keer echt last minute. Het ziekenhuis heeft de afspraken zo kunnen plannen dat we nu eindelijk zelf even weg kunnen. Vorige week kregen we groen licht van het ziekenhuis en afgelopen week akkoord van school. De bedoeling was om naar Zweden te gaan maar omdat mijn gezondheid nou eenmaal niet te peilen is hebben we besloten om het dichter bij huis te houden. En nu geniet ik van het prachtige uitzicht in een heerlijk huisje in Duitsland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten