Een wel heel bijzonder paard!

Dat gaat natuurlijk over mijn Spanjaard.. man man man wat moet ik toch beginnen. Ze zeggen verkoop hem en koop een paard waar je gelijk mee kan rijden. Ja ze hebben gelijk.. maar dan kijk ik in zijn ogen en dan bezwijk ik. Ik kan toch geen afstand van hem doen... Maar dan komt er een paard voorbij waarbij ik dacht tjee die is leuk en daar kan ik gewoon meteen op. Eigenlijk was ik best wel verliefd.. Gelukkig hoefde ik daar niet lang bij stil te staan want mijn buurmeisje heeft hem gekocht. En daar ben ik zo blij mee, hij past echt goed bij haar. Maar het zet mij aan het denken...

Hoe kan ik nou zomaar eigenlijk Sonado inruilen.... Dat is niet goed toch? Heb ik dan echt wel zoveel met hem of is het wat anders. Hij heeft ergens wel wat trauma's... vind ik hem dan gewoon zielig en wil ik hem daarom niet wegdoen. Toen was de maat vol, ik zet hem te koop. Er moet gewoon een braaf leuk paard komen om op te rijden. Dus woensdagochtend zet ik hem op Marktplaats. Foto's erbij en nu krabbel ik niet meer terug. En natuurlijk is er gelijk heel veel interesse. De eerste kijker wil maandag gelijk komen kijken.

Op zaterdagavond raak ik in gesprek met mijn buurvrouw die ook Spaanse paarden heeft en mij wel wil helpen... en weer twijfel ik.. Moet ik hem misschien toch niet verkopen en eerst lekker grondwerk gaan doen. OOO wat ben ik toch een verrekte twijfelkont. Niet normaal meer! Samen met Harald loop ik naar huis en vertel hem over mijn twijfels. Hij schenkt een borrel in en zegt: "ik snap jou niet, waarom heb je hem nou te koop gezet"? Ik kijk hem aan.. Normaal heeft hij daar geen mening over want het zijn toch altijd mijn paarden. En ik moet zelf maar weten wat ik ermee wil doen. Het maakt hem nooit wat uit... Overleg ik een keer niet want hij heeft toch geen mening.. heeft hij nu ineens een mening. Tot mijn grote verbazing zegt hij ik zou hem niet verkopen maar als je dan toch perse wilt rijden in het bos koop dan één of andere oude kameel (ja zo noemt hij altijd paarden) en ga er op uit.

Zet de deadline voor dit paard uit je hoofd en ga gewoon plezier met hem maken. Je kan toch ook plezier maken zonder dat je erop zit... Eh ja daar zegt hij wat.. en hij zegt koop er maar een paard bij hmmm waar vind je nou zulke mannen hahahha. Nou onder mijn dak dus... Ga natuurlijk niet zomaar even een paard erbij kopen daar heb ik het geld niet voor. Maar mijn twijfel is weggenomen en ik heb onze knappe Sonado voor de tweede keer uit de verkoop gehaald. En ik zeg het je de volgende dag mag ik hem helemaal over zijn voorhoofd aaien, dat is me nog niet eerder gelukt. Dat was mijn beloning en zijn opluchting dat hij gewoon mag blijven.

De woensdag daarop komt een vriendin koffie doen.. ze zit aan tafel en zegt: "je moet met je Spanjaard praten want hij snapt niet wat jij hebt"! Ik kijk haar aan en denk dat is de tweede keer dat ze dat zegt. Ik, sceptisch als ik ben, kijk haar aan en zeg.. eh hoezo. Ik ben daar veel te nuchter onder... Nee zegt ze doe het nou maar gewoon in Jip en Janneke taal zodat hij het weet. Hij wil jou leren kennen. Op vrijdag terwijl ik het halster om doe denk ik nou vooruit ik ga het proberen. Sonado ik ben ziek, heb beestjes in mijn lichaam en die maken mijn lichaam kapot. De chemo die ik gekregen heb is om de beestjes te laten slapen en dat is gelukt. Nu hopen we dat de beestjes heel lang blijven slapen zodat ik veel plezier met jou kan beleven. En ik zweer het je dit is echt gebeurd... Hij draait zijn hoofd en legt hem met een bons op mijn schouder! En echt hij laat hem daar liggen dus het was ook niet even toeval dat hij hem even raakte nee hij legde hem echt zwaar op mijn schouder en bleef staan! Ik totaal verbijsterd sla mijn armen om zijn nek en snik tegen zijn hals. Mompel nog even ik hou ook van jou en dan is het moment voorbij.

Ik ben echt de hele dag in shock geweest. Het bestaat toch niet! De nuchtere ik probeert er weer een logische verklaring te vinden maar die is er echt niet. De volgende dag was hij allemachtig humeurig.. draaide zich chagrijnig om en wilde niks van mij weten. Toch ergens heeft hij wat te vewerken? Nou ja inmiddels is hij gelukkig weer bij gedraaid en is hij eigenlijk nog aanhankelijker geworden. Vandaag wilde ik een foto maken van Rambo (hij gaat naar een nieuw huisje) in de sneeuw, eigenlijk hoopte ik dat ze samen gingen spelen. Dat doen ze iedere dag op het land. Maar nee daar was geen tijd voor want Sonado stond zo ongeveer in mijn jas.. En iedere keer als een foto probeerde te maken stond zijn neus op de foto. Overal waar ik ging, ging hij ook. Nog net niet met zijn neus in mijn jas....


Ik heb zo ontzettend veel getwijfeld aan hem (misschien wel meer aan mezelf) maar ik denk dat het toch echt het paard is wat in mijn leven thuis hoort. Hij leert mij geduld te hebben en geeft me een andere kijk op paarden. Hij is ontzettend gevoelig en ik denk heel intelligent. Hij spiegelt mij.. als ik druk ben is hij niet te vangen.. als ik rustig ben klimt hij in mijn broekzak... En ik... ik krijg alweer vlinders in mijn buik van dit paard! Hij hoort bij mij en ik bij hem en als hij eraan toe is weet ik zeker dat we samen heel veel kilometers plezier door het bos gaan maken!

Zweverig hé maar ooo wat voel ik me er lekker bij...