Het begin is er!

Zo wat een week weer... iedere dag wel wat! Sommige leuk andere minder. Maar ik moet eerst mijn woorden over het ziekenhuis in Zwolle terugnemen. Ik heb toch echt een super gesprek gehad met echt weer geweldige meelevende mensen daar. Had vorige keer misschien net een verkeerde getroffen met een vrijdagmiddaghumeur... Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik ben deze week even gezellig bij mijn collega's op de koffie geweest. En het is er nog steeds. Waar medewerkers het altijd over hebben als ze binnenkomen. Wat een warm bad. En dat had ik ook. Het was heerlijk om iedereen weer te zien, te spreken en te knuffelen. Zoveel mensen die me wilde spreken en even bij wilde praten. Ik zou maar even blijven maar uiteindelijk ging ik pas na de lunch weer naar huis. En snel ook want ik kreeg 's middags mijn lieve vriendinnetje op bezoek en als er één ding is dan is het wel dat ik haar altijd kan verwennen met iets lekkers. Dus had ik een overheerlijke red velvetcake gebakken en die moest nog even afgemaakt worden. Het waren twee uren (voelde als tien minuten) lachen gieren brullen! IN tijden niet zo gelachen! Kian was bijna z'n voet kwijt (ze wou hem wel opvreten hahaha). Woensdag een voorbereidend gesprek over de chemokuur. Wat kan wel, wat kan niet. Eigenlijk valt het reuze mee. Er zijn twee dingen die ik niet mag en dat is zonnen en vitaminepillen slikken. Verhalen over de wc, dat verder niemand de wc hier mag gebruiken als ik die gebruik is niet nodig. Goed schoonhouden en twee keer doorspoelen met de klep dicht is voldoende. Pff pak van mijn hart! Ook een broodje aap is dat ik na de behandeling niet naar verjaardagen etc mag. Dat mag gewoon tenzij ik me niet goed voel. Het ligt er dus maar aan hoe mijn lijf gaat reageren. Dat is dus volledig aan mij. Gelukkig maar ik zag mijn sociale leven al in rook opgaan. maar ik moet wel uit de buurt blijven van zieke mensen want mijn immuunsysteem wordt natuurlijk aangetast. Poeh maar wat is er een last van mijn schouder gevallen... zag al hele visioenen voor me... Joh ik was gewoon echt blij! Maar het mooiste van de week moest nog komen want ik heb woensdag ook ons nieuwste gezinslid opgehaald. Een ontzettende mooie en waanzinnige lieve poes om mij door de dagen heen te helpen. Harald en de kinderen gaan natuurlijk gewoon naar werk en school en daar zit ik dan alleen. Dus na lang zeuren bij Harald (hoe kan je mij, een doodzieke vrouw, dit nou weigeren?!) is het dan toch gelukt. Overigens was dat doodzieke vrouw een grapje hoor, we moesten allebei zo hard lachen) Hij is overstag gegaan en nu zijn we heel blij met de lieverd. Donderdag weer naar het ziekenhuis maar dan in Zwolle en o ja we moesten ook nog even met spoed mijn gebit na laten kijken... was de tandarts niet blij mee maar om half negen konden we nog even snel komen. Tandjes en kiesjes zijn goedgekeurd en we (tandarts en ik) zijn erg blij dat ik een sterk gebit heb. Dan met een kogelsgang naar Zwolle want daar wilde ik ook even snel met de collega's een bakkie doen. Ook daar was het weer heerlijk, voel me toch zo geliefd door jullie! En dat maakt mij alleen maar sterker en gemotiveerder om te vechten! Dan razendsnel naar het ziekenhuis. Dit keer een intakegesprek voor eventueel bestraling na de chemo en de operatie. Dan hebben we dat maar vast gehad. Zeer verhelderend gesprek. We hebben de hele scan van mijn lichaam gezien en dat is goed want het zit dus echt alleen in de lymfeklier en borst. Dat was heel duidelijk. Maar het allerbeste nieuws was dat er ook geen cellen op afstand zijn. Dat schijnt heel belangrijk te zijn. Dan weer rap naar huis want de kinderen komen uit school... Nou als je nu denkt pfff wordt al moe bij het lezen hiervan.. geloof in het echt is het erger hahahahahhaha ben kapot! Toch ben ik gisteren wel gaan dansen want dan denk ik ook even aan iets anders dan mijn ziekte. Moet me er wel even toe zetten maar als ik er dan eenmaal ben is het heerlijk. Jammer genoeg stopt het vanaf volgende week dus ik moet iets anders gaan zoeken om te doen. Komt vast goed. Vandaag was iedereen vrij en ja wat gaan we doen. Een van mijn grote hobby's, SHOPPEN! Kon het niet laten en heb weer prachtige schoenen gekocht ;-) Om kwart voor drie was het dan eindelijk zover, mijn eerste chemobehandeling. Eerst het infuus links plaatsen. spoelen en dan de chemo. Maar mijn arm werd een beetje rood en de chemo is ook rood dus zekere voor het onzekere en het infuus rechts geplaatst. Ze waren bang dat het infuus niet goed in de ader zat. Bleek dat het gewoon een reactie was van mijn huid. Tja dat gebeurt bij mijn huid wel vaker. Rechts ging het gelukkig wel goed en na een uurtje mochten we naar huis. En hoe gaat het nu? Tja ik voel me een beetje grieperig. Soms een beetje dizzy en dan weer een beetje misselijk. Hoort er gewoon bij. Ik ben wel onwijs moe van de hele week en de eerste chemo. En soms ook even emotioneel, tis toch wel raar allemaal. Het moet maar het is wel gif wat je in je lichaam krijgt. Dus voelt heel dubbel.

Opluchting!

Het was weer een drukke week. Vrijdag werden we natuurlijk weer geleefd door het ziekenhuis. Eerst om half negen in Meppel voor een CT scan. Voor dit onderzoek moest ik nuchter zijn maar ik mocht wel water en voldoende zout hebben. Een kop drinkbouillon was voldoende en echt het smaakt hoor om zeven uur 's ochtends zeker als je verder niks meer mag hebben... Dit onderzoek viel reuze mee hoor. Natuurlijk weer aan het infuus, ben net een speldenkussentje. Ik dacht doe hem deze keer maar aan de linkerkant want rechts is al helemaal blauw. Beter niet kunnen doen want daar prikken lukte niet.. ok dan toch maar weer rechts. We waren zo weer thuis dus dat was prima te doen. Kian was inmiddels behoorlijk ziek geworden, 40 graden koorts.... 's Middags hadden we om 13.00 uur een afspraak in het ziekenhuis in Zwolle. Daar moest ik ook weer nuchter zijn tot zes uur voor die tijd! Dus na mijn afspraak in Meppel mocht ik nog niks eten.... maar vooruit dat lukt ook wel hoor. Voor dit onderzoek kreeg ik dmv infuus (tja weer aan de rechterkant)radioactiviteit toegediend. Een uur moest ik in een kamertje stil liggen en wachten tot het volledig opgenomen was. Best relaxed hoor, nieuwe cd van Anouk op mijn telefoon. Het licht werd romantisch gedimd en oogjes gingen dicht. Het uurtje werd iets langer, het liep kennelijk wat uit. Ineens ging de deur open en werd er wat gezegd.. maar ik lag helemaal relaxed van mijn muziekje te genieten. Dus ik schrok me een hoedje. Tja in Zwolle ben je dan toch meer een nummertje. Wat toen ik vroeg wat ze zei... zegt ze nou u heeft me vast wel gehoord, u moet even plassen en meekomen voor het onderzoek. ehhh ok.... en daar ging ik, het leek wel een grote zonnebank. Absoluut niet eng. Aangezien ik al in de relaxmodus zat ging ik gewoon door hahaha oogjes gingen alweer dicht... Maar net als de schok van de zonnebank die uit gaat (wordt het ineens zooo koud) werd ik hier ook door het uitgaan ruw uit mijn relaxmodus gehaald. Maar goed ook deze hebben we weer gehad. Op naar huis! Omdat ik de radioactiviteit nog in mijn lichaam had mocht ik de kinderen vier uur lang niet knuffelen. Dus daar zat ik in mijn eentje met een kant en klare maaltijd thuis op de bank. Niet erg hoor. Het is wel eventjes lekker om alleen te zijn. En voor ik het wist waren ze er weer. Het weekend was geweldig, prachtig weer natuurlijk. Dus samen met Naima even bij de paardjes kijken. Lekker gereden en ik maar denken dat Naima mij aan het filmen is dus ik in galop op de volte om haar heen. Bij thuiskomst dacht ik even kijken tja was ze het knopje vergeten in te drukken... Jammer maar ook mijn geluk want ze zei dat ze me ook had gefilmd bij het opstijgen en helaas ben ik toch ietwat stijf dus dat gaat niet zo soepeltjes hahahahahhahah. Maandag was weer een ziekenhuisdag. Deze keer werden de markeringen geplaatst. Twee kleine clipjes zijn geplaatst via een naald. Zag er vreselijk tegen op maar wat moet dat moet. Gelukkig werd de huid verdoofd en mocht ik van tevoren paracetamol innemen. Ik vond het retespannend, dus zeg ik hardop "ik denk aan mijn paarden"! Waarop de arts zegt oo hoeveel paarden heb je? Had ie beter niet kunnen doen:-) ik heb daar toch liggen ratelen over de paarden... denk dat hun oortjes nog natoeterden die avond hahahahaha. Maar het leidde mij mooi af van die vreselijk naald. Voor ik het wist was het voorbij. En ja hoor mevrouw, nog even een mammografie om te kijken of de clipjes goed zitten... Vandaag was het dan zover dat we alle uitslagen kregen van het onderzoek van mijn lever en jongens wat ben ik blij en opgelucht! Mijn lever is schoon! Dat kleine vlekje was niks. Nu kunnen we dus echt aan de behandeling beginnen. En wat voor één. Het wordt pittig maar ik weet dat ik het kan. Volgende week (waarschijnlijk vrijdag) gaat we beginnen met de eerste kuur. Dat houdt in dat ik iedere drie weken naar het ziekenhuis moet voor een chemobehandeling. Dat is de eerste drie maanden, de tweede drie maanden moet ik iedere week een behandeling ondergaan. Ja dat is dus echt wel pittig! En wat ik altijd heb geroepen is maakt mij niet uit al wordt ik kaal als ik maar beter wordt. En die mening heb ik nog steeds hoor. Maar als ik dan hoor dat ik twee weken na de eerste behandeling al kaal wordt, ja dat komt toch wel eventjes aan. Vroeger vond ik mijn rode lokken verschrikkelijk maar nu ben ik er trots op en ga ik het voor de komende half jaar kwijt zijn. Ja dat is best even slikken hoor. Maar we gaan ervoor hoor. Heb al even samen met Naima gekeken naar sjaaltjes, ze hebben daar speciale sites voor. En volgende week hebben we een gesprek in het ziekenhuis over bijv pruiken maar ook over hoe we met de kinderen om moeten gaan. Met name Kian laat niks merken maar zit er wel heel erg mee. Vanochtend loog hij over dat hij buikpijn had. Dus maar weer thuis gelaten en dan blijkt dat hij eigenlijk bij ons wil blijven en alles heel eng vind. En dan breekt mijn hart hoor! Kinderen zouden zorgeloos om moeten kunnen groeien en dit hakt er erg in bij ze. Maar wat moet dat moet. Dus ook hier komen we doorheen. Samen staan we sterk!

Spannende week

Zo deze spannende week is dan eindelijk voorbij. Wat een emoties. Vooral afgelopen maandag en vandaag. Het ergste maar ook het beste scenario speelt door mijn hoofd. Wat als.. Had ik maar.. je blijft gissen. En dan is eindelijk het moment dat je naar het ziekenhuis moet. Met lood in mijn schoenen en het hart in mijn keel gaan we op weg. Natuurlijk waren we ruim op tijd en natuurlijk moeten we lang wachten... Dat zouden ze echt moeten verbieden als ze met deze uitslagen werken. Maar ja het is niet anders. Iedere minuut kruipt voorbij. En dan na drie kwartier mogen we eindelijk naar binnen. De eerste uitslagen zijn goed. De longen en de botten zijn schoon. Dat komen we bij de borsten, en ja die tumor is toch inderdaad zoals we vermoeden erg groot. Zo groot dat er wel uitzaaiingen zijn naar de lymfeklieren. Dat is natuurlijk minder goed nieuws maar is nog steeds te behandelen. Nadeel is dat je bij de lymfeklieren pas over een aantal jaren kan zeggen of de behandeling echt heeft aangeslagen en of ik echt genezen ben. Bij de buikecho is echter ook een klein vlekje te zien op de lever. De chirurg geeft ook aan dat hij ervan uit gaat dat het hier om een bloedpropje gaat. Maar om kanker echt uit te sluiten moet ik weer onderzoeken ondergaan. Gelukkig hebben ze de vaart er goed in en kan ik vrijdag al terecht. Morgen hoor ik om welk tijdstip ik er moet zijn. Naast dit onderzoek gaat er ook nog een erfelijkheidsonderzoek plaats vinden. Dat erfelijkheidsonderzoek wordt gedaan om te kijken of de andere borst ook een risico is. Hoe dat allemaal precies werkt weet ik ook niet. Ik hoop ook dat ik het allemaal goed vertel want er komt best veel over je heen op zo'n moment. Gelukkig is de chirurg positief maar het zal evengoed een zwaar traject worden. We gaan binnenkort ook beginnen met de chemokuur. Ze gaan volgende week een soort van momentopname maken van de tumor. Daarna beginnen we met de kuur. Daarna gaan ze kijken met weer zo'n momentopnamen of en hoe de tumor reageert. Morgen spreek ik medewerker op die afdeling weer en zal mij morgen nog een keer bovenstaande uitleggen omdat ik bang ben dat het niet helemaal tot me door is gedrongen. Dus mocht het toch iets anders zijn dan laat ik jullie dat uiteraard weer weten.

pff wat een week!

Omdat er zoveel mensen willen weten hoe het met mij in de komende tijd heb ik me voorgenomen om een blog te schrijven. Dat zal ik niet iedere dag doen maar toch wel geregeld hoop ik. Het is natuurlijk iedereen vrij om dit wel of niet te lezen en/of te reageren. Voor je niet verplicht! Zo wat een week hebben wij achter de rug.. het is soms nog niet te bevatten wat er allemaal gebeurt. 1 maart was natuurlijk het dieptepunt in mijn bestaan. Eén ding wat niemand wil horen is dat je borstkanker hebt. Je wereld staat op z'n kop! Ongeloof, angst, verdriet.. alle emoties komen als een sneltrein op je af en wisselt per minuut. En dan moet je het iedereen nog vertellen... hoe vertel je dit nieuws... Maar ja je moet.. Naima is natuurlijk intens verdrietig en zo bang. Het verbaast me hoe sterk ik me voel in het vertellen en het steun geven aan mijn lieve dochter. Maar ook zij is zo sterk! Maar er zijn ook veel hoogtepunten. Woensdag is Naima voor het eerst weer gaan paardrijden, ze heeft haar angst opzij gezet en is er helemaal voor gegaan. Ze is zelfs weer los in de bak in draf gegaan. En dat doet me zo goed, dat koppie glimt helemaal van trots! 's Avonds in bed was ze zo blij! Ik vroeg aan haar of dit ze blij is dat ze doorgezet heeft. En ja dat was ze, ze vond het zo leuk dat ze niet kan wachten tot volgende week, voor haar volgende les. En wanneer gaan we weer naar Lynn, want ik kan niet wachten om haar weer te poetsen, mam! Nou deze mama is apetrots! Wat me ook heel goed gedaan heeft is hoe iedereen meeleeft. Samen lachen en nu ook samen huilen! Iedereen is zich rot geschrokken! Tja wij ook... Ik heb misschien een kleine familie maar wat een FIJNE familie. Ontzettende lieve vrienden en fijne collega's. Zelfs een vriendin die ik al een hele tijd niet gezien heb heeft een mail gestuurd. Uit de meest onverwachte hoek komt er steun en iedereen staat voor ons klaar. Allemaal mailtjes, telefoontjes, appjes. Bloemen en kaarten, het is echt onvoorstelbaar. Het maakt me sterk en geeft me vechtlust! Vandaag stond vooral in het teken van het ziekenhuis. Wat heb ik vandaag allemaal gehad: Longfoto, buikecho, MRI en een botscan. Het was veel maar het was goed te doen. Ik had zelfs een hele knappe dokter en die ging mijn borsten vandaag in de watten leggen nou dat maak je niet iedere dag mee hoor :-)