Opluchting!

Het was weer een drukke week. Vrijdag werden we natuurlijk weer geleefd door het ziekenhuis. Eerst om half negen in Meppel voor een CT scan. Voor dit onderzoek moest ik nuchter zijn maar ik mocht wel water en voldoende zout hebben. Een kop drinkbouillon was voldoende en echt het smaakt hoor om zeven uur 's ochtends zeker als je verder niks meer mag hebben... Dit onderzoek viel reuze mee hoor. Natuurlijk weer aan het infuus, ben net een speldenkussentje. Ik dacht doe hem deze keer maar aan de linkerkant want rechts is al helemaal blauw. Beter niet kunnen doen want daar prikken lukte niet.. ok dan toch maar weer rechts. We waren zo weer thuis dus dat was prima te doen. Kian was inmiddels behoorlijk ziek geworden, 40 graden koorts.... 's Middags hadden we om 13.00 uur een afspraak in het ziekenhuis in Zwolle. Daar moest ik ook weer nuchter zijn tot zes uur voor die tijd! Dus na mijn afspraak in Meppel mocht ik nog niks eten.... maar vooruit dat lukt ook wel hoor. Voor dit onderzoek kreeg ik dmv infuus (tja weer aan de rechterkant)radioactiviteit toegediend. Een uur moest ik in een kamertje stil liggen en wachten tot het volledig opgenomen was. Best relaxed hoor, nieuwe cd van Anouk op mijn telefoon. Het licht werd romantisch gedimd en oogjes gingen dicht. Het uurtje werd iets langer, het liep kennelijk wat uit. Ineens ging de deur open en werd er wat gezegd.. maar ik lag helemaal relaxed van mijn muziekje te genieten. Dus ik schrok me een hoedje. Tja in Zwolle ben je dan toch meer een nummertje. Wat toen ik vroeg wat ze zei... zegt ze nou u heeft me vast wel gehoord, u moet even plassen en meekomen voor het onderzoek. ehhh ok.... en daar ging ik, het leek wel een grote zonnebank. Absoluut niet eng. Aangezien ik al in de relaxmodus zat ging ik gewoon door hahaha oogjes gingen alweer dicht... Maar net als de schok van de zonnebank die uit gaat (wordt het ineens zooo koud) werd ik hier ook door het uitgaan ruw uit mijn relaxmodus gehaald. Maar goed ook deze hebben we weer gehad. Op naar huis! Omdat ik de radioactiviteit nog in mijn lichaam had mocht ik de kinderen vier uur lang niet knuffelen. Dus daar zat ik in mijn eentje met een kant en klare maaltijd thuis op de bank. Niet erg hoor. Het is wel eventjes lekker om alleen te zijn. En voor ik het wist waren ze er weer. Het weekend was geweldig, prachtig weer natuurlijk. Dus samen met Naima even bij de paardjes kijken. Lekker gereden en ik maar denken dat Naima mij aan het filmen is dus ik in galop op de volte om haar heen. Bij thuiskomst dacht ik even kijken tja was ze het knopje vergeten in te drukken... Jammer maar ook mijn geluk want ze zei dat ze me ook had gefilmd bij het opstijgen en helaas ben ik toch ietwat stijf dus dat gaat niet zo soepeltjes hahahahahhahah. Maandag was weer een ziekenhuisdag. Deze keer werden de markeringen geplaatst. Twee kleine clipjes zijn geplaatst via een naald. Zag er vreselijk tegen op maar wat moet dat moet. Gelukkig werd de huid verdoofd en mocht ik van tevoren paracetamol innemen. Ik vond het retespannend, dus zeg ik hardop "ik denk aan mijn paarden"! Waarop de arts zegt oo hoeveel paarden heb je? Had ie beter niet kunnen doen:-) ik heb daar toch liggen ratelen over de paarden... denk dat hun oortjes nog natoeterden die avond hahahahaha. Maar het leidde mij mooi af van die vreselijk naald. Voor ik het wist was het voorbij. En ja hoor mevrouw, nog even een mammografie om te kijken of de clipjes goed zitten... Vandaag was het dan zover dat we alle uitslagen kregen van het onderzoek van mijn lever en jongens wat ben ik blij en opgelucht! Mijn lever is schoon! Dat kleine vlekje was niks. Nu kunnen we dus echt aan de behandeling beginnen. En wat voor één. Het wordt pittig maar ik weet dat ik het kan. Volgende week (waarschijnlijk vrijdag) gaat we beginnen met de eerste kuur. Dat houdt in dat ik iedere drie weken naar het ziekenhuis moet voor een chemobehandeling. Dat is de eerste drie maanden, de tweede drie maanden moet ik iedere week een behandeling ondergaan. Ja dat is dus echt wel pittig! En wat ik altijd heb geroepen is maakt mij niet uit al wordt ik kaal als ik maar beter wordt. En die mening heb ik nog steeds hoor. Maar als ik dan hoor dat ik twee weken na de eerste behandeling al kaal wordt, ja dat komt toch wel eventjes aan. Vroeger vond ik mijn rode lokken verschrikkelijk maar nu ben ik er trots op en ga ik het voor de komende half jaar kwijt zijn. Ja dat is best even slikken hoor. Maar we gaan ervoor hoor. Heb al even samen met Naima gekeken naar sjaaltjes, ze hebben daar speciale sites voor. En volgende week hebben we een gesprek in het ziekenhuis over bijv pruiken maar ook over hoe we met de kinderen om moeten gaan. Met name Kian laat niks merken maar zit er wel heel erg mee. Vanochtend loog hij over dat hij buikpijn had. Dus maar weer thuis gelaten en dan blijkt dat hij eigenlijk bij ons wil blijven en alles heel eng vind. En dan breekt mijn hart hoor! Kinderen zouden zorgeloos om moeten kunnen groeien en dit hakt er erg in bij ze. Maar wat moet dat moet. Dus ook hier komen we doorheen. Samen staan we sterk!