Bijna Uffelterfeest

Zo dat is even lang geleden zeg.. er is veel gebeurt en niet altijd positief helaas.  Ben toch wel heel erg ziek geweest en merk dat mijn lichaam met iedere chemobehandeling zwakker wordt. Ik wordt sneller ziek en ben echt heel erg moe. Ik slaap veel. Maar is zijn ook leuke dingen gebeurt. Zo is Naima natuurlijk jarig geweest en is ze tien jaar geworden. Wat een mooie meid en wat hadden we een fantastisch feest. Onze vriendin Tijn heeft de hapjes en het eten verzorgd. En dat was maar goed ook want ik had het zelf deze keer niet gekund. Ik moet zeggen, ze heeft het fantastisch gedaan. Het eten was zalig en er was meer dan genoeg. Voor Naima moest het natuurlijk heel speciaal worden want tien jaar dat is nogal wat. Het enige wat ik echt graag zelf wilde doen was de taart maken. Maanden terug riep ze al eens dat ze een echte bruidstaart wilde. Nou niet tegen dovemansoren natuurlijk, dus maanden vooraf was ik al aan het plannen, ontwerpen en aan het bestellen. Wat ik wilde was een drie verdiepingen taart met daarop de foto's van Naima van ieder jaar. En het is gelukt! Met chocolade vlinders, bloemen, bijtjes, libelles en natuurlijk de fotolijstjes met daarin de foto's op eetbaar papier. De taart was echt goed gelukt en een grote verrassing voor Naima. We hebben ook alle vriendinnetjes van Naima uitgenodigd zodat we ook gelijk haar verjaardagsfeestje hebben gehad. En wat hoort daar dan bij ja een springkussen! Het was een groot succes!

De zondag daarna was een relaxte dag, even het springkussen etc wegbrengen en dan nog lekker bbq-en. Voor je het weet is het weer voorbij. En dan moet ik me alweer gaan klaarmaken voor de chemo. Iedere keer zie ik er meer tegenop en deze keer waren mijn bloedwaardes ook nog eens niet goed. En dan denk ik hmmm een extra weekje rust voor mijn lichaam zou niet erg zijn. Maar ik weet ook dat het beter is om door te gaan. Dus donderdag nog een keer prikken en dan is mijn bloed wel goed en moeten we weer door. Ook deze keer weer flink ziek helaas. Het wordt iedere keer iets erger. Gelukkig slaap ik wel goed omdat ik natuurlijk mijn pretolie heb :-)

Van het ene feest rollen we door naar het andere feest want Uffelterfeest staat voor de deur. Straatversiering is geplaatst en de wagens zijn zo goed als klaar. Niet dat ik er veel aan heb gedaan maar ja dat is dit jaar even niet anders. Deze week even goed uitzieken en slapen en hopelijk kan ik dan de optocht live meemaken want dat is toch onbetaalbaar om de snoetjes op de wagen te zien genieten. Daar ga ik deze week voor! En ik weet het, het gaat me lukken:-)

Soms zit het mee en soms zit het tegen...

en ja deze keer zit het toch even tegen. Vorige keer had ik natuurlijk twee fantastische weken achter de rug waarin ik alles kon doen wat ik maar wilde. Niks hield me tegen. Deze keer is het toch wat anders verlopen. Natuurlijk ben ik na mijn kuur altijd minnig en wat ziekelijk. Zo ook deze keer. Meestal trekt het woensdag of donderdag wel weer op en dan kan ik weer langzaamaan wat gaan doen. En het is natuurlijk mooi weer dus ik dacht ik geef mezelf een schop onder de kont en ga gewoon lekker buiten zitten in de schaduw. Want moe zijn kan ook buiten. Tot zover ging het gisteren echt nog wel goed. In de schaduw niks doen ja dat lukt wel. Ik dacht nog hmmmm ik kan natuurlijk vanmiddag onkruid gaan trekken tussen de beukenhaag (moet echt nodig gebeuren) en dat kan ik zittend doen. De kat kwam al spinnend bij me zitten om aandacht en dacht ja ik ga eens even de camera uit het vet halen, zo lang geleden dat ik foto's heb gemaakt. En de kat is natuurlijk een heel mooi onderwerp. Dus accu aan de lading.. ik had er zin in.

Inmiddels was het al tien over twaalf dus tijd om de grote vent op te halen van school. Maar niet zonder mijn haarstukje en mijn spijkerjacky want boven alles moet ik er natuurlijk toch redelijk goed uit zien. Op de fiets ontdekte ik het eigenlijk al.. het heuveltje (echt mini heuveltje hoor stelt niks voor) was als ene mokerslag! Maar goed hé even doorzetten, ik ben tenslotte een doorzetter, ben er bijna. Bij school aangekomen moest ik natuurlijk altijd even wachten mijn zoon is nou eenmaal één van de langzaamste die uit school komt. En ik voelde me licht in het hoofd worden. Ik terug naar mijn fiets, want het is een mamafiets dus kan ik op het zadel gaan zitten met mijn voetjes aan de grond. Dan knapt het vast gauw op, maar nee het knapte niet op. Het zweet gutste van mijn kop (vind je het echt gek met deze temperaturen, een haarstukje én een mutsje??) en ik werd steeds duizeliger. Ik heb zo mijn fiets neer gezet en ben op de stoep gaan zitten met mijn hoofd tussen mijn benen. Het werd niet beter... Mensen om mij heen stopte en vroegen gaat het wel. Eigenlijk drong het allemaal niet echt tot me door, ik was volledig van de kaart. Ik zag nog wel in een helder moment dat Kian heel netjes bleef wachten aan de overkant van de weg. Wat knap van hem! Uiteindelijk heeft iemand mijn fiets meegenomen, iemand anders heeft Kian meegenomen en ik ben bij de buurman in de auto gestapt. Die heeft me thuis afgezet. Ik was volledig van de kaart en kon eigenlijk alleen maar huilen. Gewoon om het feit dat ik mijn kind niet van school kon ophalen. Mijn lichaam zei gewoon aju de paraplu en het stopte er gewoon mee.

Wat wordt je dan met de neus op de feiten gedrukt! Ik ben mezelf tegen gekomen. Normaal kun je je zelf echt wel even doorpushen als het even niet wil maar nu niet meer. Mijn lichaam kan gewoon niet veel hebben. Natuurlijk is het een combinatie van meerdere dingen tegelijk. Medicijnen die ik moet slikken hebben als bijwerking dat ik slap wordt. Weinig eten en drinken vanwege de misselijkheid en dan natuurlijk die warme temperaturen buiten. het heeft allemaal meegespeeld. Tja en ik moet me realiseren dat ik naar mijn lichaam moet luisteren en tuurlijk deed ik dat al wel. Maar ik heb kinderen, ik kan niet altijd luisteren want de kinderen gaan toch altijd voor? Dus voor vandaag heb ik de buurvrouw gevraagd en die heeft Kian meegenomen naar school en neemt hem ook weer mee terug. Vanmiddag een vriendin gevraagd voor de ponyles van Naima dus ook geregeld. En ik? Ik ben vanochtend met spijt in mijn hart maar weer in bed gekropen. Ik had veel liever buiten gezeten maar ja het is nu eenmaal niet anders. Ik moet luisteren, dat is gisteren wel heel duidelijk geworden. En vanmiddag? Dan ga ik wel buiten zitten! Onkruid wieden laten we maar even voor wat het is hahaha dat is er morgen (en overmorgen) ook nog wel. Ik ben gewoon belangrijker, lekker puh!

Waanzinnige dag!

Even een blogje tussendoor want ik heb gisteren toch zo'n superleuke dag gehad! Het begon met een lach en eindigde met een traan... ik kreeg namelijk zo'n ontzettend mooi cadeau nou ja eigenlijk drie. En ik moest ze in een speciale volgorde uitpakken.. dus met pakje één beginnen.. een blikje Purol?? Pakje twee een doosje tissues.... huh willen jullie me aan het huilen hebben?! Dan pakje drie.. dan wordt er vast veel duidelijk, toch? Maar laten we de spanning nog een beetje opbouwen want ik moet natuurlijk wel beginnen bij het begin van de dag hahahhahahahah!!! Want het begin was al super! Ik moest bloed prikken en had een afspraak met de internist in het ziekenhuis. Ik had natuurlijk alleen goede dingen te melden. Maar ook de internist had goed nieuws want de tumor, zoals jullie weten, wast 8 cm groot. De internist mat gisteren 6 cm! Tuurlijk het is op gevoel (met meetlint) en we kunnen pas bij een MRI echt zien of het aanslaat maar 8 cm is hij in ieder geval niet meer. Dus eigenlijk is dat best wel een feestje waard vinden jullie ook niet?

Dan gauw naar huis want is zou het vriendinnetje van Naima naar huis brengen en daarna door naar mijn vriendinnetje in Norg. En het is mooi weer dus dakkie los, muziekie aan en met een zonnig humeur naar Appelscha en vervolgens naar Norg. En o wat zijn we daar verwend. Tussen de middag een lekker soep met stokbrood! Smullen gewoon. Dan even met z'n allen naar de kinderboerderij, lekker in het zonnetje en de kinderen lekker spelen. En wat een lol hebben we gehad, word zelf gewoon weer kind:-) De foto's zeggen genoeg toch. Samen zijn we nog even naar haar paard geweest, heerlijk door het bos. Staat er daar toch een leuk paard bij ooo gewoon om verliefd op te worden. Twee jaar maar een fantastisch koppie erop en niet zo mega groot. Zora nadert haar pensioen hahahahah. Misschien toch eens een balletje opgooien bij Harald.... En via het bos ook weer terug, omgeving Norg is echt mooi hoor. Nog even over de camping want de kinderen gaat met het treintje mee dus dolle pret. Tuurlijk lopen we ze net mis. Nou ja dan maar gauw terug naar huis want Armand kookt voor ons. Tjemig wat is dat verwennerij zeg als iemand zo lekker kookt. Heb gewoon alles opgegeten héérlijk!!

Maar ja we moeten een keer naar huis hé. Dus dan om half negen toch echt maar een keertje richting Uffelte. En dan kom je thuis en tref je dus drie cadeautjes aan.... en dan dus dat laatste cadeau....

Het is een prachtig gebonden boekwerk met daarin van heel veel collega's een persoonlijk stukje geschreven speciaal voor mij. SLIK! Nu snap ik de tissues en de Purol..... poeh die had ik nodig. Wat allemaal mooie stukjes! Dank je wel lieve collega's! En jullie noemen mij sterk maar juist dit soort dingen geven mij weer kracht voor de volgende kuur! Hierdoor blijf ik positief, behoud ik mijn humor en ga ik weer door. Ik zie er eigenlijk best tegenop maar door jullie lieve woorden weet ik weer het gaat lukken en ik ga ervoor!

Ik mis jullie ook en ik hoop dat ik de komende weken weer zo goed gaan dan kom ik gauw weer een bakkie doen! Ik weet zeker dat ik het mooie boekwerk nog vaak terug zal lezen. Ik voel me echt heel erg geliefd. Ik, die altijd zo vol bewondering naar andere collega's kijk van jee wat knap en tjonge wat ben jij goed in je werk. Ik, die maar gewoon de nieuwsbriefjes in elkaar zet en streng toekijk op het gebruik van onze IT site, waarbij sommige echt weleens gefrustreerd raken hahahaha. Nooit heb ik enig moment gedacht dat ik zo gemist zou worden. En dan beginnen de tranen alweer te komen...

Super weekkie!!!

En nog zo'n goede week, het kan niet op! En omdat het zo goed gaat was ik helemaal vergeten om mijn blogje te schrijven. Iedere dag ben ik iedere minuut gewoon bezig want nu kan het dus van 's morgens vroeg tot 's avonds laat ben ik wel wat aan het doen. Zit dus echt niet stil. Maar ook super veel leuke dingen gedaan. Oud collegaatje is geweest en met mijn andere collega's high tea gedaan in Echten en jongens dat is nou echt genieten hoor. En druk voor Naima haar verjaardag, alvast het cadeau gekocht. Een rijbroek en een cap want ja het wordt toch echt wel serieus hoor. Weer een proeftaart gebakken deze keer een chocoladetaart met roompudding als vulling. Ja was heerlijk dus dat wordt één van de drie taarten (Naima wil dolgraag een bruidstaart :-)) De onderste taart wordt een redvelvet cake met cheesevulling. De tweede een chocoladetaart en de derde een gewone biscuit taart maar dan met een paars kleurtje. Want op alledrie de taarten doen we witte rolfondant. Natuurlijk maak ik daar een foto van als hij klaar is! Maar wat echt bijzonder was deze week zijn Naima en Lynn. Ze worden echt een leuk team samen. Vorige week had ik al gezegd dat ze erop heeft gezeten nou deze stapte ze er weer op, maar dit keer echt zitten en we hebben de bak wel tien keer rond gelopen en de pony geeft geen kik. Zo lief!

Gisteren dan ook maar eens de kaartjes voor de uitnodigingen besteld. Morgen komen ze binnen en kan niet wachten. Ze zijn zo leuk geworden. En nu hebben we ons supervriendinnetje Chloé te logeren, altijd gezellig. Vandaag ga ik lekker niks doen behalve in de tuin zitten met koffie en boekje. HÉÉRLIJK!!!! Allemaal een fijne week toegewenst!