Soms zit het mee en soms zit het tegen...

en ja deze keer zit het toch even tegen. Vorige keer had ik natuurlijk twee fantastische weken achter de rug waarin ik alles kon doen wat ik maar wilde. Niks hield me tegen. Deze keer is het toch wat anders verlopen. Natuurlijk ben ik na mijn kuur altijd minnig en wat ziekelijk. Zo ook deze keer. Meestal trekt het woensdag of donderdag wel weer op en dan kan ik weer langzaamaan wat gaan doen. En het is natuurlijk mooi weer dus ik dacht ik geef mezelf een schop onder de kont en ga gewoon lekker buiten zitten in de schaduw. Want moe zijn kan ook buiten. Tot zover ging het gisteren echt nog wel goed. In de schaduw niks doen ja dat lukt wel. Ik dacht nog hmmmm ik kan natuurlijk vanmiddag onkruid gaan trekken tussen de beukenhaag (moet echt nodig gebeuren) en dat kan ik zittend doen. De kat kwam al spinnend bij me zitten om aandacht en dacht ja ik ga eens even de camera uit het vet halen, zo lang geleden dat ik foto's heb gemaakt. En de kat is natuurlijk een heel mooi onderwerp. Dus accu aan de lading.. ik had er zin in.

Inmiddels was het al tien over twaalf dus tijd om de grote vent op te halen van school. Maar niet zonder mijn haarstukje en mijn spijkerjacky want boven alles moet ik er natuurlijk toch redelijk goed uit zien. Op de fiets ontdekte ik het eigenlijk al.. het heuveltje (echt mini heuveltje hoor stelt niks voor) was als ene mokerslag! Maar goed hé even doorzetten, ik ben tenslotte een doorzetter, ben er bijna. Bij school aangekomen moest ik natuurlijk altijd even wachten mijn zoon is nou eenmaal één van de langzaamste die uit school komt. En ik voelde me licht in het hoofd worden. Ik terug naar mijn fiets, want het is een mamafiets dus kan ik op het zadel gaan zitten met mijn voetjes aan de grond. Dan knapt het vast gauw op, maar nee het knapte niet op. Het zweet gutste van mijn kop (vind je het echt gek met deze temperaturen, een haarstukje én een mutsje??) en ik werd steeds duizeliger. Ik heb zo mijn fiets neer gezet en ben op de stoep gaan zitten met mijn hoofd tussen mijn benen. Het werd niet beter... Mensen om mij heen stopte en vroegen gaat het wel. Eigenlijk drong het allemaal niet echt tot me door, ik was volledig van de kaart. Ik zag nog wel in een helder moment dat Kian heel netjes bleef wachten aan de overkant van de weg. Wat knap van hem! Uiteindelijk heeft iemand mijn fiets meegenomen, iemand anders heeft Kian meegenomen en ik ben bij de buurman in de auto gestapt. Die heeft me thuis afgezet. Ik was volledig van de kaart en kon eigenlijk alleen maar huilen. Gewoon om het feit dat ik mijn kind niet van school kon ophalen. Mijn lichaam zei gewoon aju de paraplu en het stopte er gewoon mee.

Wat wordt je dan met de neus op de feiten gedrukt! Ik ben mezelf tegen gekomen. Normaal kun je je zelf echt wel even doorpushen als het even niet wil maar nu niet meer. Mijn lichaam kan gewoon niet veel hebben. Natuurlijk is het een combinatie van meerdere dingen tegelijk. Medicijnen die ik moet slikken hebben als bijwerking dat ik slap wordt. Weinig eten en drinken vanwege de misselijkheid en dan natuurlijk die warme temperaturen buiten. het heeft allemaal meegespeeld. Tja en ik moet me realiseren dat ik naar mijn lichaam moet luisteren en tuurlijk deed ik dat al wel. Maar ik heb kinderen, ik kan niet altijd luisteren want de kinderen gaan toch altijd voor? Dus voor vandaag heb ik de buurvrouw gevraagd en die heeft Kian meegenomen naar school en neemt hem ook weer mee terug. Vanmiddag een vriendin gevraagd voor de ponyles van Naima dus ook geregeld. En ik? Ik ben vanochtend met spijt in mijn hart maar weer in bed gekropen. Ik had veel liever buiten gezeten maar ja het is nu eenmaal niet anders. Ik moet luisteren, dat is gisteren wel heel duidelijk geworden. En vanmiddag? Dan ga ik wel buiten zitten! Onkruid wieden laten we maar even voor wat het is hahaha dat is er morgen (en overmorgen) ook nog wel. Ik ben gewoon belangrijker, lekker puh!