SCHOON!!!!

Ja het is echt waar, ik heb goed nieuws IK BEN SCHOON!! We zijn zo gelukkig en blij! Zoals Erwin al zei dit is het beste nieuws in 2016! En ik ben het volledig met hem eens! We zijn er nog niet helemaal, er komt nog een traject achteraan maar dat geeft niet want ik ben schoon.

Het is inmiddels nu twee weken geleden dat ik geopereerd ben. En wat is het me allemaal meegevallen. Ik was doodsbang, kreeg zelfs paniekaanvallen vlak voor de operatie. Tja jongens wat zal ik zeggen ik ben gewoon geen held hahahaha. Maar ze hebben me super goed opgevangen. En stiekem hebben we ook nog lol gehad hoor. Ik hou natuurlijk wel van een beetje humor... In de operatiekamer (was echt mijn eerste keer) kreeg ik een maskertje op.. adem rustig in en uit dan wordt je vanzelf rustiger... mijn antwoord ja vast... hup in slaap. Niks meer gemerkt tot ik wakker werd op de uitslaapkamer.

En ik was behoorlijk duf maar ook ontzettende blij dat het achter de rug was. Ik mocht weer naar mijn kamer. Ja ik had het goed voor elkaar. Een eigen kamer en ook nog aan het einde van de gang. Heerlijk, geen gesprekken met andere patiënten. Had ik echt geen behoefte aan. Ik had mijn laptop, ereader en telefoon bij me. Oordopjes in en lekker Downton Abbey kijken. Dat laatste was niet echt slim hoor.. ben nu verslaafd aan die serie. Kan ik straks ook nog in therapie hahahhahahaa

Maar goed natuurlijk kwam Harald met de kids op bezoek maar dat duurde niet lang.. na tien minuten viel ik al bijna in slaap. Maar ik had ze even gezien dat was al fijn. De volgende dag mocht ik gelijk al naar huis. Het ging ook echt supergoed. Ik had nog één drain. Dat was wel lastig hoor bleef iedere keer aan de bank hangen met mijn potje... Kian was ook danig onder de indruk van dat "potje"! Na het weekend mocht ook die drain eruit. Heerlijk is dat geen draadjes, naalden of potjes meer. Kian vertelde het zo mooi aan zijn vriendinnetjes. Mijn moeder is haar potje kwijt dus ze moet nu even uitrusten hahahahhaaha.

Ik mocht helaas twee weken niet fietsen en autorijden maar zoals jullie me wel kennen ga ik niet bij de pakken neerzitten. Mijn benen werken nog wel dus dan gaan we lekker wandelen naar de paarden en door het dorp. Sommige waren echt verbaasd om me te zien :-) Dinsdagavond gelijk weer mee naar de ponyles van Naima bij de rijvereniging. Heerlijk! Vanaf dat moment ging het iedere dag beter en mijn doel om zaterdag met Naima mee te kunnen naar haar allereerste dressuurwedstrijd heb ik gehaald. Ik heb haar voorgelezen en wat gingen ze goed. Supertrots op Naima want het ging niet zonder slag of stoot. Pony werd ineens toch wel wat pittig en begon te bokken. Gelukkig bleef Naima zitten en samen hebben we hem een paar dagen flink moeten aanpakken. Maar tijdens de wedstrijd ging het super!

Dinsdag voor mijn gesprek met de chirurg om te horen hoe de operatie gegaan was kreeg ik een telefoontje van ziekenhuis in Zwolle. Of ik direct die donderdag even om 9.00 uur naar Zwolle voor bestraling want er is spoed bij. Nou ik wist niet wat ik hoorde.... Ik dacht is het nou zo erg met me gesteld dat ik zelfs met spoed bestraald moet worden. Niks geen rust van de operatie, niet eerst herstellen maar direct door. Mijn wereld stortte weer in.. Ik kon maar één ding bedenken dat er nog heel veel zat en weer kreeg ik het gevoel dat ik het niet zou gaan redden. Een behoorlijk zware avond kan ik je vertellen. Ik zat er weer helemaal doorheen. Ook de volgende ochtend zag ik er verschrikkelijk tegenop voor het gesprek met de chirurg. Samen met Harald nog even de stad in maar kon er geen plezier aan beleven. En het was paniek voor niks, want ik ben gewoon schoon. Snijvlakken zijn schoon!

Bestraling moet nog wel maar is preventie en niet meer omdat er nog wat zit. En ook niet meteen want ik moet gewoon eerst herstellen van de operatie. Moet zeggen in Meppel schrokken ze van het telefoontje en ze hebben mij op het hart gedrukt dat ze er achteraan gaan. Na de bestraling krijg ik ook nog een chemo kuur, maar niet zoals ik gehad heb. Dit is nieuw en in tabletvorm. Deze wordt niet standaard gegeven. Het wordt als een soort "studie" gezien en ik mag zelf bepalen of ik het wel of niet ga doen. En ik heb aangegeven dat ik daar aan mee ga werken. Een half jaar lang tabletten slikken maar waarschijnlijk niet veel bijwerkingen. Ik verlies mijn haar niet. En krijg ik toch bijwerkingen dan kan ik er altijd weer mee stoppen.

Het gekke is dat ik nog steeds na het goede nieuws nog niet blij durf te zijn. Het lijkt zo onwerkelijk dat je een half jaar alleen maar onzekerheden heb gevoeld en dan is het ineens goed en heb ik het ergste achter de rug. Raar hoor ik weet het maar ik besef het nog steeds niet. Daar komt bij dat ik nu ineens ontzettend moe ben en de hele dag wel kan huilen. Het zal wel een verwerkingsproces zijn, anders zou ik het niet weten. Volgende week ga ik in ieder geval lekker genieten van de kinderen want die hebben nu vakantie. Dus heerlijk uitslapen en even geen verplichtingen!