Het is alweer zo'n zes weken geleden dat ik voor het laatst geschreven heb maar ja er was ook niet zoveel bijzonders te melden. Ben begonnen met de bestralingen en dat valt me 100% mee. Heb nog weinig last ervan. Inmiddels heb ik nog maar twee behandelingen te gaan en dan gaat dit hoofdstuk echt sluiten. Maar nu heb ik wel degelijk wat te vertellen! Ik heb weer wat beleefd vandaag. En dat heeft niks met mijn behandelingen te maken.. echt niet. Ik voel me super en energiek en mijn nieuwe leven begint echt nu.
Een paar weken terug bedachten we nou weet je we zetten ons huis maar weer te koop. Tegen de tijd dat het verkocht is ben ik wel weer aan het werk etc. Niks is minder waar!! Vrijdag te koop gezet en de donderdag daarna was het al verkocht. Dat wordt dus weer een hoofdstuk dat afgesloten gaat worden. Waar we heen gaan? Nog geen idee. Morgen (zaterdag 26 november) begint onze tour langs potentiele nieuwe woningen. De eerste is in Geeuwenbrug en dinsdag gaan we drie huizen in Uffelte bekijken. Best spannend allemaal maar ook zooooo ontzettend leuk!
Weten jullie nog hoe het met mijn vader ging de vorige keer? De telefoon die erop gesmeten werd en later de confrontatie? De emoties die hij toonde toen hij me zag en hoorde dat ik borstkanker had? Dat krijgt weer een nieuwe wending. Vandaag was ik toevallig in Wolvega en ik dacht weet je wat, ik ga even langs mijn vader om te vertellen dat ik weer schoon en voorlopig uit de zorgen ben. Tenslotte reageerde hij vorige keer toch best geschrokken en vond dat ik hem dan ook even moest vertellen dat de ellende voorbij is. Ik kom bij zijn huis.. druk op de deurbel... en niks! Ik zag wel een touwtje uit de brievenbus hangen, daar kan je dan de deur mee open maken. Ik dacht eigenlijk dat hij niet thuis was maar jawel ik keek door het raam en zag hem schuifelen.
Ik tik op het raam en ja hij heeft het door en komt naar de deur. Hij doet open en ik vraag of ik binnen mag komen waarop hij zegt: "er zit een touwtje dan kan je erin"! Ik zeg nou dat vind ik wel een tikje vreemd om zomaar bij je naar binnen te lopen. Ik had op de bel gedrukt maar je kwam niet heb je hem niet gehoord. Jawel hoor druk maar op de bel want hij doet het gewoon. Vertwijfeld druk ik op de bel.. zie je wel hij doet het wel. Ik dacht nou ja laat maar. Ik loop naar binnen en blijf staan. Ik kan jullie denk ik niet uitleggen hoe het eruit zag... Maar jeetje wat een puinhoop. Iedere vierkante meter werd gebruikt. Overal lag wel iets... Hij zou zo in het programma kunnen van John Williams. Ik heb het even in me opgenomen. Hij kijkt me aan "nou pak een stoel..."
Dus ik ga zitten en vraag beleeft hoe het met hem gaat. Nou niet zo goed hoor hij kan moeilijk lopen...ach je leeft nog! Nou nog net... Ik vertelde hem maar even hoe het mij gaat.. ik ben van het zomer ook bij je geweest om te vertellen dat ik borstkanker heb en wil je nu even vertellen dat het goed met me gaat. Dat wist ie allemaal niet meer.... maar hij vond het mooi dat ik weer schoon ben... Je bent toch van de gemeente of niet? ik staarde hem aan en bedacht ineens hij herkent me niet!!! Ik zeg nee hoor weet je niet wie ik ben dan? Nee dat wist ie niet... Ik zeg ik ben Sylvia! Ach ik ken zoveel Sylvia's... Hetzelfde als toen aan de telefoon.. Ik zeg je dochter! Geen enkele emotie! Tot dat het tot hem doordrong wie ik echt was... Jeetje zeg hij wat heb je een rare kop gekregen!
Ja zegt hij op een verbitterde toon ik kreeg een rare brief van je! Ik had hem niks gestuurd en zei dat ook.... Jawel zegt ie een trouwkaart en ik was pas na negen uur welkom! Volkomen verbijsterd heb ik hem aan zitten staren.... Ik dacht dit is niet waar gewoon.. dit kan toch niet.. zal wel een nare droom zijn. Nou het was geen nare droom hij was ontzettend verbitterd over iets wat ruim dertien geleden is gebeurd. Echt ik dacht dat ik alles al eens gehoord had maar dit! Ga je nu nog beginnen over iets wat al zo lang geleden gebeurd is! Ja want hij vond dat echt belachelijk! Ik stoof op uit de stoel en werd echt zo boos! Ik zeg je bent een verbitterde oude man als je daar boos over bent. En ik vind het nog steeds terecht! Wat denk je dat mijn moeder fijn op de bruiloft had gezeten nee en daarom was je niet welkom.
Hij zegt ga zitten!!! Ik ga helemaal niet zitten ik ga naar huis! Je hebt het één en ander niet goed in de bovenkamer en nu weet ik het zeker ik wil je gewoon nooit meer zien. Het is echt afgelopen hier en nu! Nou zegt hij of jullie? Of wij wat wij? Jullie hebben de bovenkamer niet goed!! Ik zeg ongelooflijk dat je over iets van dertien jaar geleden nog boos kan zijn terwijl ik een rotjaar achter de rug hebt door de borstkanker. Je had liever gezien dat ik nog steeds doodziek en ongelukkig was geweest. En dan te bedenken dat ik het rot voor jou vond om alleen je tijd door te moeten brengen. Dat ik hier kwam en hoopte dat het goed met je zou gaan. Maar nee dit heeft totaal geen zin. Ik ga! Ik heb hem een handkus toegeworpen en ben gegaan.
In de auto heb ik echt eerst heel hard zitten lachen! Ongelooflijk ik maar denken dat de emoties die hij vorige keer toonde echt oprecht voor mij was. Maar wat blijkt hij had die emoties voor een medewerker van de Gemeente niet voor mij zijn dochter! Tijdens het rijden bleef ik lachen.. niet van plezier natuurlijk maar om mezelf, hoe dom kan ik zijn om te denken dat hij toch echt een greintje om me zou geven. Toen dat besef doordrong werd ik natuurlijk ook intens verdrietig. Ik heb me voor de zoveelste keer open gesteld en ben weer gekwetst. Hij blijft mijn vader en hoe mijn hart een klein beetje opsprong toen hij emoties toonde. Ik ben iemand die snel kan vergeven en iemand weer een kans wil geven. Verdriet en die borrelende lach wisselden elkaar af tijdens de autorit naar huis en tegen de tijd dat ik thuis kwam was alle gevoel voor mijn vader weg. Ik voel niks meer geen verdriet, geen rancune, geen liefde. Ik voel echt niks meer voor mijn vader. Het is gewoon een zielige oude man geworden die zijn oude leven in zijn eentje gaat slijten.
Het zij zo! Ik heb gelukkig een heleboel lieve familieleden, vrienden en zeker ook hele lieve collega's. Ik prijs me gelukkig! Ik ben echt een gelukkig mens. Daarmee wordt het hoofdstuk van mijn vader definitief afgesloten. Dit jaar worden er heel wat hoofdstukken afgesloten en daarmee begint het nieuwe hoofdstuk getiteld: "Mijn nieuwe leven!" En jongens wat heb ik hier zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten