Dodenherdenking en bucketlist

Meer dan twee jaar geleden ben ik gestart met deze blog. Er was borstkanker geconstateerd. Zeer beangstigend en wat een moeilijk jaar was 2016. Reden voor mij om te starten met deze blog was het van me afschrijven en een dagboek die de kinderen later altijd weer kunnen teruglezen, mocht ik het niet redden. Gelukkig werd ik eind 2016 "schoon" verklaard. Het ging snel, huis te koop... was heel snel verkocht. Onze droom van een boerderij werd werkelijkheid. Wat waren we blij en wat waren we opgelucht. De kanker was verdwenen en we hadden onze boerderij. Een vol jaar is voorbij gegaan waarin we druk zijn geweest met verbouwen. In december ontstond er echter een plekje op mijn huid waar vroeger de borst met tumor had gezeten. Paniek!! En ja mijn angst was gegrond, het was terug. Petscan volgde en weer weken in angst gezeten. Twee operaties later werd ik begin april van dit jaar voor de tweede keer "schoon" verklaard. Maar ik had het al gezien.. er zaten alweer nieuwe "pukkeltjes", ik zeg tegen de chirurg; kijk wat zijn dit dan? Nou ja het leek niet op de vorige plek maar voor de zekerheid halen we er toch één weg.

En ja je voelt hem al aankomen... gisteren de uitslag gekregen en het is weer mis... Ik wist het al, ik had de andere plekjes zien groeien, voelde de steken... en het is er niet één en ook niet twee maar 14 verspreid over de huid waar vroeger mijn borsten hadden gezeten. Maar ik dacht we gaan nog een keer opereren, ze halen alles weg en dan ben ik weer schoon! O wat had ik dat fout en wat had ik deze niet zien aankomen. Ik ben niet meer te genezen! Heel rustig heb ik alle vragen die in mij opkwamen op de chirurg afgevuurd. Opereren kan toch dan haal je ze gewoon weg.... Nee helaas zo werkt het niet. De cellen zitten in mijn bloedbanen. Halen ze deze weg dan komen er gewoon weer nieuwe. De enige optie die we nog hebben is Chemotherapie... Eerst weer die verrekte petscan en daarna direct naar Oncologie voor de Chemo. En nee die kan mij ook niet meer genezen.. dit is voor verlenging van mijn leven... Het sloeg als een bom in... heb het meerdere keren gevraagd.... ben ik echt niet meer te genezen? Is er echt geen optie meer... En iedere keer zei de chirurg dat het niet meer kon. Hoe lang ik dan nog heb? Ze kunnen het niet zeggen.. kan jaren zijn maar ook veel korter...

Zeker weten dat we voor een second opinion naar Amsterdam gaan.. maar ja de uitkomst zal niet veel anders zijn. Misschien nieuwe technieken... Wie weet... Vol ongeloof zijn we samen naar Uffelte gegaan. Ouders bij langs.. zij moeten het weten.. Verdriet en machteloosheid... Kinderen verteld en ooooo wat breekt mijn hart als ik mijn lieverds zo verdrietig zie. Maar ik kan het verdriet niet meer wegnemen.... de mededeling komt zo bij ze aan en ik kan ze niks meer beloven, want mama wordt niet meer beter... Familie gebeld, vrienden gebeld, mensen geapped... Het is allemaal zo zwaar en zo moeilijk, we zijn zo intens verdrietig. En dan om acht uur, dodenherdenking! Hoe bizar om op dezelfde dag te horen te krijgen dat je ongeneeslijk ziek bent.

Twee minuten stilte.. en stil zijn we...

Het wordt tijd om mijn bucketlist op te gaan stellen, wat gaan we nog doen, wat wil ik nog zien. Er zijn nog zoveel dromen... Ik ga ze waarmaken, dat moet! We gaan samen mooie herinneringen maken! Dat is het allerbelangrijkste, we gaan genieten voor de volle 100%! Want wie weet hoe lang we samen nog hebben!

Niemand weet het...