Een lichtpuntje en een bijzonder verhaal...

Weer een volle week voorbij, een week van verdriet maar ook zeker vele lichtpuntjes. Want hoe gek het ook klinkt, je pakt gewoon je leven weer op. Je moet wel! Gelukkig was Harald de hele week thuis, en dat was echt heerlijk. Zoveel gepraat, gelachen en gehuild! Mijn motto was en is nog steeds "dit is een cadeautje! Hoezo cadeautje? Ik had ook een hartaanval kunnen krijgen en zo neervallen, dan hadden we nooit mooie herinneringen kunnen maken! Nu hebben we wel deze kans gekregen en laten we daar dan vooral blij mee zijn!" Maar wat een week zeg, zo ontzettend veel beleefd! Mijn eerste puntje kan ik van bucketlist afstrepen.. maar dat komt later.

Woensdag was de dag van de Petscan in Zwolle, die vreselijke onderzoeken.. iedere keer zie ik weer tegenop. Het prikken wil altijd zo moeilijk, maar ja wat moet dat moet! Dus we gaan en deze keer had iemand die me gewoon in één keer goed prikte. Bijna pijnloos, dat maak ik niet vaak mee. Dan dat uur stil liggen met alleen maar muziek op. Wat er allemaal in je op komt.... Gelukkig liep de scan voorspoedig en dan is het wachten op maandag voor de uitslagen. Ondanks mijn gevoel dat er echt niks verder in mijn lijf zou zitten is het toch weer spannend. Met name dat laatste kwartiertje in de wachtkamer. Normaal heb je genoeg afleiding maar dan natuurlijk niet...

Het verlossende woord; mevrouw Smit, de rest van uw lichaam is schoon, we hebben niks kunnen vinden. Alleen bij de lymfeklieren in de rechteroksel is een verdikking. Tja dat zal dan toch waarschijnlijk ook uitzaaiingen zijn. Toch best goed nieuws al met al. Want als het in je lever, botten of longen zit ja dan wordt het veel lastiger. Met plekken op de huid kun je natuurlijk best lang leven. Als je echter wat in de lever hebt, dan kan de leverfunctie achteruit gaan en daar kan je niet goed mee leven. Dus best een opluchting.

Wij wilden heel graag voor een second opinion naar Amsterdam. Hoefde er niet eens naar te vragen... De oncoloog is van mening dat we alles uit de kast moeten halen om het zo lang mogelijk onder controle te houden. En dat gaan we doen in Amsterdam! Mijn dossier wordt overgedragen en alle behandelingen en gesprekken zullen dus vanaf nu in Amsterdam zijn. Als de chemo danwel immunotherapie aanslaat is het zelfs mogelijk om de tumoren terug te dringen zodat we ze niet eens met het blote oog kunnen waarnemen. Neemt niet weg dat ik zodra ik stop deze plekken ook weer terug kunnen komen. Niks is zeker. En nee genezen is nog steeds niet mogelijk maar het is best mogelijk om nog lang van mijn leven te genieten. Dus we blijven optimistisch, ik ga het doen!

En het gaat snel want de afspraak in Amsterdam is vandaag al gemaakt en vrijdag ben ik aan de beurt. Om acht uur (ja je leest het goed) moet ik er zijn. Eerst een gesprek met de oncoloog voor uitleg over de route die we gaan volgen. Als ik ja zeg volgen er, uiteraard hoe kan het ook anders, weer een paar verschillende onderzoeken. Ook dat gaan we gewoon doen. Na het gesprek van afgelopen maandag merk ik dat mijn energie direct weer oploopt, ik heb weer zin om wat dingen op te gaan pakken. We gaan ervoor!

Maar dan natuurlijk mijn Spaanse vriend! Het is al zolang mijn droom om een Andalusiër te kunnen kopen.. Stiekem hield ik alle facebooksites in de gaten en ineens daar was hij! De donderdag voor de uitslag zag ik mijn droompaard. Het is weliswaar geen volle Andalusiër maar een Cruzado! Maakt niet uit, dit is hem! Ik gelijk een afspraak gemaakt om hem de zondag erna te bekijken. Maar toen die vreselijke uitslag en ik dacht wat moet ik in hemelsnaam met een paard erbij.... tot zaterdagnacht heb ik heel erg zitten twijfelen.. maar Harald vond dat ik echt moest gaan. Dus ik op pad naar Limburg, vriendin mee, Naima en Chloe mee. Ik kwam daar en zag hem staan.. hij was een beetje terughoudend maar absoluut niet bang. Voorzichtig kwam ik dichterbij en dat liet hij toe. Toen los in de bak.. en alsof het zo moest zijn er was een enorme klik! Hij hield mij in de gaten en liep achter me aan.. waar ik ging draaide hij mee en bleef naar mij kijken.

Maar weer twijfel want ja dit paard moet nog beleerd worden en mijn situatie is natuurlijk op zijn zachts gezegd niet echt heel erg rooskleurig. Naarmate ik verder bij hem wegreed werd ik alleen maar verdrietiger.. ik wilde hem zo graag mee hebben. Na heel veel praten en kijken naar het filmpje die gemaakt was van mij en hem hebben we de knoop doorgehakt, ik ga hem kopen! Op Hemelvaartsdag de trailer achter de auto geknoopt en weer op pad naar Limburg. Vroeg zei ik want met de trailer is het zeker drie uur rijden.. bij Meppel rijden we de snelweg op en ineens schoot het me te binnen, de enveloppe ligt nog thuis.. AAARRGGGHHH gauw weer terug.. bah kostte ons gewoon een uur extra!

In Limburg ging alles van een leie dakje, prachtig! Dat mooie paard stapte zo de trailer op. Tjee wat was ik een blij ei! Ook de terugreis van drie uur was een fluitje van een cent! Ik dacht dit gaat wel erg goed, maar was nog steeds erg blij! Nu nog hoor hahahahha! Thuis aangekomen dachten we zo even paardje uitladen en dan kunnen we een hapje eten. Nou daar ging het mis hoor! Wat we ook deden er was geen beweging in te krijgen, hij snapte het gewoon niet. We hebben alles gedaan aan zijn staart trekken (zachtjes hoor), duwen, tikje met de zweep, bezem tegen zijn borst en zelfs zijn voeten één voor één achter uit zetten, het mocht niet helpen. Twee uur bezig geweest en uiteindelijk is hij met donder en geweld de trailer uitgestuiterd! Godzijdank mankeerde de spanjaard niks en is de trailer ook bespaard gebleven. Gauw op het land gezet zodat hij kennis kan maken met de andere paarden.

Inmiddels is hij hier straks alweer een week en wat is het een ontzettend lief paard. Officieel heette hij Alazan maar dat betekend in het Spaans Zuring... ahum dat willen we niet in ons land dus na de stemming hebben we hem Caballo Sonado genoemd en dat betekend "Droompaard"! Hoe mooi kan het zijn? Hij is echt het juiste paard, op het juiste moment in mijn leven! Ik verheug me erop om veel buitenritten te mogen doen! En als ik er niet meer ben, dan is dat mijn nalatenschap aan Naima en later aan Kian. Eerste bucketlist is dus afgestreept... maar daar komen er dan wel weer twee bij... Nog één keer een paard beleren en nog één keer een concours rijden. Wauw kan nu al niet wachten!