Paar hoofdstukken sluiten, nieuwe hoofdstuk start nu!

Het is alweer zo'n zes weken geleden dat ik voor het laatst geschreven heb maar ja er was ook niet zoveel bijzonders te melden. Ben begonnen met de bestralingen en dat valt me 100% mee. Heb nog weinig last ervan. Inmiddels heb ik nog maar twee behandelingen te gaan en dan gaat dit hoofdstuk echt sluiten. Maar nu heb ik wel degelijk wat te vertellen! Ik heb weer wat beleefd vandaag. En dat heeft niks met mijn behandelingen te maken.. echt niet. Ik voel me super en energiek en mijn nieuwe leven begint echt nu.

Een paar weken terug bedachten we nou weet je we zetten ons huis maar weer te koop. Tegen de tijd dat het verkocht is ben ik wel weer aan het werk etc. Niks is minder waar!! Vrijdag te koop gezet en de donderdag daarna was het al verkocht. Dat wordt dus weer een hoofdstuk dat afgesloten gaat worden. Waar we heen gaan? Nog geen idee. Morgen (zaterdag 26 november) begint onze tour langs potentiele nieuwe woningen. De eerste is in Geeuwenbrug en dinsdag gaan we drie huizen in Uffelte bekijken. Best spannend allemaal maar ook zooooo ontzettend leuk!

Weten jullie nog hoe het met mijn vader ging de vorige keer? De telefoon die erop gesmeten werd en later de confrontatie? De emoties die hij toonde toen hij me zag en hoorde dat ik borstkanker had? Dat krijgt weer een nieuwe wending. Vandaag was ik toevallig in Wolvega en ik dacht weet je wat, ik ga even langs mijn vader om te vertellen dat ik weer schoon en voorlopig uit de zorgen ben. Tenslotte reageerde hij vorige keer toch best geschrokken en vond dat ik hem dan ook even moest vertellen dat de ellende voorbij is. Ik kom bij zijn huis.. druk op de deurbel... en niks! Ik zag wel een touwtje uit de brievenbus hangen, daar kan je dan de deur mee open maken. Ik dacht eigenlijk dat hij niet thuis was maar jawel ik keek door het raam en zag hem schuifelen.

Ik tik op het raam en ja hij heeft het door en komt naar de deur. Hij doet open en ik vraag of ik binnen mag komen waarop hij zegt: "er zit een touwtje dan kan je erin"! Ik zeg nou dat vind ik wel een tikje vreemd om zomaar bij je naar binnen te lopen. Ik had op de bel gedrukt maar je kwam niet heb je hem niet gehoord. Jawel hoor druk maar op de bel want hij doet het gewoon. Vertwijfeld druk ik op de bel.. zie je wel hij doet het wel. Ik dacht nou ja laat maar. Ik loop naar binnen en blijf staan. Ik kan jullie denk ik niet uitleggen hoe het eruit zag... Maar jeetje wat een puinhoop. Iedere vierkante meter werd gebruikt. Overal lag wel iets... Hij zou zo in het programma kunnen van John Williams. Ik heb het even in me opgenomen. Hij kijkt me aan "nou pak een stoel..."

Dus ik ga zitten en vraag beleeft hoe het met hem gaat. Nou niet zo goed hoor hij kan moeilijk lopen...ach je leeft nog! Nou nog net... Ik vertelde hem maar even hoe het mij gaat.. ik ben van het zomer ook bij je geweest om te vertellen dat ik borstkanker heb en wil je nu even vertellen dat het goed met me gaat. Dat wist ie allemaal niet meer.... maar hij vond het mooi dat ik weer schoon ben... Je bent toch van de gemeente of niet? ik staarde hem aan en bedacht ineens hij herkent me niet!!! Ik zeg nee hoor weet je niet wie ik ben dan? Nee dat wist ie niet... Ik zeg ik ben Sylvia! Ach ik ken zoveel Sylvia's... Hetzelfde als toen aan de telefoon.. Ik zeg je dochter! Geen enkele emotie! Tot dat het tot hem doordrong wie ik echt was... Jeetje zeg hij wat heb je een rare kop gekregen!

Ja zegt hij op een verbitterde toon ik kreeg een rare brief van je! Ik had hem niks gestuurd en zei dat ook.... Jawel zegt ie een trouwkaart en ik was pas na negen uur welkom! Volkomen verbijsterd heb ik hem aan zitten staren.... Ik dacht dit is niet waar gewoon.. dit kan toch niet.. zal wel een nare droom zijn. Nou het was geen nare droom hij was ontzettend verbitterd over iets wat ruim dertien geleden is gebeurd. Echt ik dacht dat ik alles al eens gehoord had maar dit! Ga je nu nog beginnen over iets wat al zo lang geleden gebeurd is! Ja want hij vond dat echt belachelijk! Ik stoof op uit de stoel en werd echt zo boos! Ik zeg je bent een verbitterde oude man als je daar boos over bent. En ik vind het nog steeds terecht! Wat denk je dat mijn moeder fijn op de bruiloft had gezeten nee en daarom was je niet welkom.

Hij zegt ga zitten!!! Ik ga helemaal niet zitten ik ga naar huis! Je hebt het één en ander niet goed in de bovenkamer en nu weet ik het zeker ik wil je gewoon nooit meer zien. Het is echt afgelopen hier en nu! Nou zegt hij of jullie? Of wij wat wij? Jullie hebben de bovenkamer niet goed!! Ik zeg ongelooflijk dat je over iets van dertien jaar geleden nog boos kan zijn terwijl ik een rotjaar achter de rug hebt door de borstkanker. Je had liever gezien dat ik nog steeds doodziek en ongelukkig was geweest. En dan te bedenken dat ik het rot voor jou vond om alleen je tijd door te moeten brengen. Dat ik hier kwam en hoopte dat het goed met je zou gaan. Maar nee dit heeft totaal geen zin. Ik ga! Ik heb hem een handkus toegeworpen en ben gegaan.

In de auto heb ik echt eerst heel hard zitten lachen! Ongelooflijk ik maar denken dat de emoties die hij vorige keer toonde echt oprecht voor mij was. Maar wat blijkt hij had die emoties voor een medewerker van de Gemeente niet voor mij zijn dochter! Tijdens het rijden bleef ik lachen.. niet van plezier natuurlijk maar om mezelf, hoe dom kan ik zijn om te denken dat hij toch echt een greintje om me zou geven. Toen dat besef doordrong werd ik natuurlijk ook intens verdrietig. Ik heb me voor de zoveelste keer open gesteld en ben weer gekwetst. Hij blijft mijn vader en hoe mijn hart een klein beetje opsprong toen hij emoties toonde. Ik ben iemand die snel kan vergeven en iemand weer een kans wil geven. Verdriet en die borrelende lach wisselden elkaar af tijdens de autorit naar huis en tegen de tijd dat ik thuis kwam was alle gevoel voor mijn vader weg. Ik voel niks meer geen verdriet, geen rancune, geen liefde. Ik voel echt niks meer voor mijn vader. Het is gewoon een zielige oude man geworden die zijn oude leven in zijn eentje gaat slijten.

Het zij zo! Ik heb gelukkig een heleboel lieve familieleden, vrienden en zeker ook hele lieve collega's. Ik prijs me gelukkig! Ik ben echt een gelukkig mens. Daarmee wordt het hoofdstuk van mijn vader definitief afgesloten. Dit jaar worden er heel wat hoofdstukken afgesloten en daarmee begint het nieuwe hoofdstuk getiteld: "Mijn nieuwe leven!" En jongens wat heb ik hier zin in!

SCHOON!!!!

Ja het is echt waar, ik heb goed nieuws IK BEN SCHOON!! We zijn zo gelukkig en blij! Zoals Erwin al zei dit is het beste nieuws in 2016! En ik ben het volledig met hem eens! We zijn er nog niet helemaal, er komt nog een traject achteraan maar dat geeft niet want ik ben schoon.

Het is inmiddels nu twee weken geleden dat ik geopereerd ben. En wat is het me allemaal meegevallen. Ik was doodsbang, kreeg zelfs paniekaanvallen vlak voor de operatie. Tja jongens wat zal ik zeggen ik ben gewoon geen held hahahaha. Maar ze hebben me super goed opgevangen. En stiekem hebben we ook nog lol gehad hoor. Ik hou natuurlijk wel van een beetje humor... In de operatiekamer (was echt mijn eerste keer) kreeg ik een maskertje op.. adem rustig in en uit dan wordt je vanzelf rustiger... mijn antwoord ja vast... hup in slaap. Niks meer gemerkt tot ik wakker werd op de uitslaapkamer.

En ik was behoorlijk duf maar ook ontzettende blij dat het achter de rug was. Ik mocht weer naar mijn kamer. Ja ik had het goed voor elkaar. Een eigen kamer en ook nog aan het einde van de gang. Heerlijk, geen gesprekken met andere patiënten. Had ik echt geen behoefte aan. Ik had mijn laptop, ereader en telefoon bij me. Oordopjes in en lekker Downton Abbey kijken. Dat laatste was niet echt slim hoor.. ben nu verslaafd aan die serie. Kan ik straks ook nog in therapie hahahhahahaa

Maar goed natuurlijk kwam Harald met de kids op bezoek maar dat duurde niet lang.. na tien minuten viel ik al bijna in slaap. Maar ik had ze even gezien dat was al fijn. De volgende dag mocht ik gelijk al naar huis. Het ging ook echt supergoed. Ik had nog één drain. Dat was wel lastig hoor bleef iedere keer aan de bank hangen met mijn potje... Kian was ook danig onder de indruk van dat "potje"! Na het weekend mocht ook die drain eruit. Heerlijk is dat geen draadjes, naalden of potjes meer. Kian vertelde het zo mooi aan zijn vriendinnetjes. Mijn moeder is haar potje kwijt dus ze moet nu even uitrusten hahahahhaaha.

Ik mocht helaas twee weken niet fietsen en autorijden maar zoals jullie me wel kennen ga ik niet bij de pakken neerzitten. Mijn benen werken nog wel dus dan gaan we lekker wandelen naar de paarden en door het dorp. Sommige waren echt verbaasd om me te zien :-) Dinsdagavond gelijk weer mee naar de ponyles van Naima bij de rijvereniging. Heerlijk! Vanaf dat moment ging het iedere dag beter en mijn doel om zaterdag met Naima mee te kunnen naar haar allereerste dressuurwedstrijd heb ik gehaald. Ik heb haar voorgelezen en wat gingen ze goed. Supertrots op Naima want het ging niet zonder slag of stoot. Pony werd ineens toch wel wat pittig en begon te bokken. Gelukkig bleef Naima zitten en samen hebben we hem een paar dagen flink moeten aanpakken. Maar tijdens de wedstrijd ging het super!

Dinsdag voor mijn gesprek met de chirurg om te horen hoe de operatie gegaan was kreeg ik een telefoontje van ziekenhuis in Zwolle. Of ik direct die donderdag even om 9.00 uur naar Zwolle voor bestraling want er is spoed bij. Nou ik wist niet wat ik hoorde.... Ik dacht is het nou zo erg met me gesteld dat ik zelfs met spoed bestraald moet worden. Niks geen rust van de operatie, niet eerst herstellen maar direct door. Mijn wereld stortte weer in.. Ik kon maar één ding bedenken dat er nog heel veel zat en weer kreeg ik het gevoel dat ik het niet zou gaan redden. Een behoorlijk zware avond kan ik je vertellen. Ik zat er weer helemaal doorheen. Ook de volgende ochtend zag ik er verschrikkelijk tegenop voor het gesprek met de chirurg. Samen met Harald nog even de stad in maar kon er geen plezier aan beleven. En het was paniek voor niks, want ik ben gewoon schoon. Snijvlakken zijn schoon!

Bestraling moet nog wel maar is preventie en niet meer omdat er nog wat zit. En ook niet meteen want ik moet gewoon eerst herstellen van de operatie. Moet zeggen in Meppel schrokken ze van het telefoontje en ze hebben mij op het hart gedrukt dat ze er achteraan gaan. Na de bestraling krijg ik ook nog een chemo kuur, maar niet zoals ik gehad heb. Dit is nieuw en in tabletvorm. Deze wordt niet standaard gegeven. Het wordt als een soort "studie" gezien en ik mag zelf bepalen of ik het wel of niet ga doen. En ik heb aangegeven dat ik daar aan mee ga werken. Een half jaar lang tabletten slikken maar waarschijnlijk niet veel bijwerkingen. Ik verlies mijn haar niet. En krijg ik toch bijwerkingen dan kan ik er altijd weer mee stoppen.

Het gekke is dat ik nog steeds na het goede nieuws nog niet blij durf te zijn. Het lijkt zo onwerkelijk dat je een half jaar alleen maar onzekerheden heb gevoeld en dan is het ineens goed en heb ik het ergste achter de rug. Raar hoor ik weet het maar ik besef het nog steeds niet. Daar komt bij dat ik nu ineens ontzettend moe ben en de hele dag wel kan huilen. Het zal wel een verwerkingsproces zijn, anders zou ik het niet weten. Volgende week ga ik in ieder geval lekker genieten van de kinderen want die hebben nu vakantie. Dus heerlijk uitslapen en even geen verplichtingen!

Operatie

We zijn alweer een paar weken verder en ik had deze keer echt geen behoefte om te schrijven... dus heb ik dat ook even niet gedaan. Ik kon het niet opbrengen. Morgen wordt ik geopereerd dus nu vind ik het echt tijd worden om even op te schrijven wat er weer allemaal gebeurt is.

De laatste chemo is alweer vijf weken geleden. De bijwerkingen blijven erg lang hangen deze keer. Mijn voeten blijven zeer doen en zijn erg opgezet. Hierdoor kan ik weinig schoenen aan. Crocs en mijn rijlaarzen zijn het beste, wat een geluk hé dat rijlaarzen me nog goed zitten hihi. Twee weken geleden stond mijn laatste gesprek met mijn oncoloog gepland op woensdagmiddag om tien voor half drie. Mijn verwachting was dat we zouden bespreken hoeveel keren chemo ik nog zou krijgen. En is dat dan na de operatie of er nog voor. Eigenlijk was er niks bekend... Ik had inmiddels we de MRI gehad en verwachte daar ook de uitslag van.

Maandag voor het gesprek met de oncoloog wordt ik gebeld door het secretariaat, ze hebben mij aangemeld voor een PET CT scan in Zwolle. Zodra ik weet wanneer die plaats gaat vinden moet ik hun bellen zodat zij de planning met de chirurg kunnen maken.... Nou je snapt het was één en al vraagteken boven mijn hoofd. Dit is raar ik zeg wordt ik dan geopereerd?? Ze kon me verder niks vertellen. Maar ja chirurg... ik zeg geen chemo meer. Ik dacht nou ik kan nog wel even wachten tot ik woensdag de oncoloog spreek dan hoor ik vast meer. Dit kan ik echt wel opbrengen:-)

Dinsdag voor het gesprek ik gebeld door het ziekenhuis Zwolle, ik kan woensdag om kwart over vier terecht voor de scan.. oei dan kom ik in de knoop met de oncoloog. Nou zegt de (niet echt vriendelijke) dame aan de telefoon ik denk dat jouw oncoloog dit veel belangrijker vindt en dat dit toch echt moet doorgaan. Waarop ik ook niet vriendelijk antwoord dat ik niet weet wat mijn oncoloog denkt! Het komt erop neer dat ik het zelf maar even moet regelen.. Uiteindelijk mijn gesprek maar omgezet naar een telefonisch overleg maar wel om dezelfde tijd.

Op de dag zelf had ik nog een fotoshoot met Naima en een prachtige andalusier. Mijn droompaard dus dat wilde ik heel graag doen. Tuurlijk gaat om twee uur de telefoon maar ja dan heb ik geen afspraak dus heb ik niet opgenomen. Om kwart over drie zat ik klaar voor mijn telefonische afspraak... maar nee hoor geen oncoloog... Om kwart over vier wordt ik aan het infuus gelegd en wordt er radioactieve vloeistof ingespoten. Daarna mag ik een uur niet bewegen... en ja hoor wie belt er om kwart voor vijf.. mijn oncoloog! Tja dan kán ik niet opnemen... Heb de beste man dus helemaal niet meer gesproken...

Uiteindelijk heb ik zelf maar gebeld de volgende dag. Oncoloog was niet bereikbaar, ik moest het doen met het secretariaat. Die kon me dan wel vertellen dat de chemo gestopt was en dat ik geopereerd ga worden. Inmiddels is het gesprek met de chirurg al geweest en weet ik dat ik morgen geopereerd ga worden. De afgelopen week heb ik een beetje in mijn eigen wereldje geleefd. Mijn borst wordt morgen afgezet en de lymfeklieren worden weggehaald. En dat is nogal wat... mijn leven gaat toch wel heel erg veranderen. Mijn vriendin zegt dat het een rouwproces is en dat is het natuurlijk ook. Ik zie er ontzettend tegenop maar tegelijkertijd kan ik niet wachten want de tumor gaat er dan eindelijk uit! Maar ook angst voor wat ze misschien wel tegen gaan komen. En kunnen ze alles weghalen? Maar ook het moment dat ik in slaap gebracht wordt... Ik probeer mijn zenuwen de baas te blijven maar het valt niet mee. Ik ben nog nooit geopereerd dus heb gewoon geen idee wat ik verwachten...

Vandaag ga ik proberen om er een leuke dag van te maken. Ik zit al klaar in mijn rijkleren om samen met Zora even lekker naar het bos te gaan. En vanmiddag nog even een lekkere appeltaart bakken want morgen is Naima voor de laatste keer op de manege. Ze gaat over naar de rijvereniging met haar eigen pony's. Weer een hele stap voor haar maar ze vindt het ook ontzettend leuk. Zelfs haar eerste concours staat gepland op zaterdag 8 oktober. Mijn doel is om op die dag erbij te zijn en haar het proefje voor te lezen. Zo'n bijzonder moment moet ik natuurlijk bij zijn en dat gaat me gewoon lukken. Ik kijk ernaar uit!

Einde zomervakantie.. begin vakantie

Het is om gevlogen, de zomervakantie! En ja ik heb op mijn blog ook even vakantie gehad. Even adempauze. Maar ook veel dingen lopen gewoon door. Paardrijden, mijn kuren natuurlijk. Al met al best weer druk. Maar ook heel veel leuke dingen gedaan. Amanda is natuurlijk al weer een tijdje bij ons en ook Lynn is weer thuis. Dus heel veel paardrijden met Naima! En gelukkig voelde ik mee vaak goed dus ook zelf heb ik veel paard kunnen rijden. Heerlijk samen met Naima paardrijden in het bos, wat een geweldige ervaring.










En ook  het kuren gaat prima. Eén keer een uitstel van een week gehad om dat de bloedwaarde niet goed waren maar een week later werd er alweer groen licht gegeven en mochten we weer verder. Door de uitstel kon die week niemand mee maar dat was niet zo erg hoor hahahaha in het ziekenhuis zijn er heel veel Pokémons en ik ben dichtbij een laadpunt dus ik heb me wel vermaakt hahahahhahaha. Maar als verrassing kwam mijn lieve vriendinnetje Gonda samen Armand me toch even ophalen uit het ziekenhuis, zo gezellig!!!

Ik ben één keer behoorlijk ziek geweest van de chemo. Op een vrijdag een heftige pijn in mijn buik! Zo erg dat Harald naar huis is gekomen. Samen hebben we een middag op de eerste hulp doorgebracht, was gezellig hoor maar we weten nog niet wat er nou aan de hand was....

Weten jullie nog dat ik mijn vader heb gebeld om naar de familie te vragen? Over één oom heb ik geen idee waar hij aan overleden is. Heb toen geen antwoord gekregen omdat hij de telefoon erop gegooid heeft. Je zou denken verhaal ten einde, die zie of spreek ik niet meer. En het was ook goed hoor, ik ga hem niet opzoeken ofzo. Totdat ik afgelopen woensdag geheel onverwachts door mijn oude dorp rijd. Samen met Gonda, Esra en Naima. Dus ik zeg gekscherend nou Naima dan gaan we langs het huis van mijn vader dan weet je ook waar hij woont. Ik zeg ja Naima het huis aan de linkerkant, de enige met de enorme puinhoop om huis.

Niets vermoedend stop ik even om snel een foto te maken. Op het moment dat ik afdruk gillen ze ineens hij zit in de auto!!! En hij stapt uit... Hmmm tja wat ga je dan doen... toch wel enige twijfel... zal ik uitstappen en hem confronteren.. of toch maar gewoon doorrijden... De ouwe had niet eens door dat ik naar hem zat te kijken. Na enig overleg toch maar besloten om uit de auto te stappen. Eigenlijk had ik geen idee wat ik moest gaan zeggen.. tja wat zeg je na 16 jaar elkaar niet meer te hebben gezien. Als eerste ben ik me rot geschrokken, ik wist dat hij zichzelf niet moest verzorgen hoor maar jeetje wat is hij ontzettend mager geworden. Echt vel over been. Maar ik stap dapper op hem af en kijk naar zijn gezicht en zeg hoi! Hoe gaat het met je? En zowaar krijg ik een glimlach. Ik dacht wauw dit had ik niet aan zien komen. Hij was altijd nors en altijd hard in zijn blik. Nooit liet hij emotie zien, echt geen enkele! Ik heb hem één keer zien huilen, 16 jaar geleden toen ik hem ook heb aangesproken.

In ieder geval het ging weer goed met hem. Hij kon weer beter lopen (ik heb een filmpje van hem waar hij de rolstoel als rollator gebruikt). Nou dat is natuurlijk mooi voor hem. Ik zeg wil je ook weten wat mij mankeert? Want nu kun je de telefoon er niet meer op gooien hé! Wist ie niks meer van en dat geloof ik ook. Zijn hersens zijn toch echt verzopen. Hij zei nee! Goh wil je niet eens weten wat er met mij aan de hand is?? Nou ja dat wilde hij wel.. En ik niet echt vriendelijk hoor zeg keihard in zijn gezicht ik heb borstkanker! En jawel de tweede emotie kwam tevoorschijn, hij schrok zichtbaar. Nog even verder gepraat over Ome Victor maar hij weet het allemaal niet meer. Volgens mij weet hij heel veel niet meer. Hij is eenzaam en zijn hersenen werken niet meer naar behoren. Ergens ook best sneu hoor. En het blijft mijn vader dus toen we eenmaal weer weg waren en mijn hartslag weer een normaal ritme had werd ik ook weer wat milder. En ja wie weet ga ik hem binnenkort nog eens opzoeken en eens met praten zonder dat ik boos ben. Ik ben toch iemand die niet lang boos blijft en gelukkig nog heel veel kan vergeven. Daarnaast verwacht ik dat Naima hem nog eens wil ontmoeten....

Door naar het onze vakantie!! Omdat we de hele zomervakantie niet op vakantie konden hebben we een week na de zomervakantie aangevraagd op school. Gelukkig wilde ze graag meewerken. Maar ook dat is lastig te plannen dus onze vakantie was dit keer echt last minute.  Het ziekenhuis heeft de afspraken zo kunnen plannen dat we nu eindelijk zelf even weg kunnen. Vorige week kregen we groen licht van het ziekenhuis en afgelopen week akkoord van school. De bedoeling was om naar Zweden te gaan maar omdat mijn gezondheid nou eenmaal niet te peilen is hebben we besloten om het dichter bij huis te houden. En nu geniet ik van het prachtige uitzicht in een heerlijk huisje in Duitsland.

Goed bericht en zomervakantie

En we zijn alweer twee weken verder. Er is dan ook weer genoeg gebeurt. Pony Amanda is gearriveerd en wat is ze geweldig. We geven haar natuurlijk twee dagen rust om te wennen. Het is dan ook een gegil en gedoe tussen de twee merries. Dus twee dagen apart en daarna zien we wel weer. Het is ook de laatste week voor de vakantie en dat betekend de eindmusical van groep 8! Trots op mijn grote neef Mick die het zo goed deed. Vrijdag gaat hij dan echt over de rode loper de wijde wereld in en dan is hij van school. Kian vindt het toch moeilijker dan we hadden gedacht maar ja het hoort erbij hé.

Vrijdagmiddag is het dan zover, de MRI scan om te kijken of deze chemokuur aanslaat. En ja dan ook weer aan het infuus omdat er contrastvloeistof toegediend moet worden. In de wachtkamer dacht ik even kijken of ze hier ook Pokémons hebben hahahahahhaha en ja hoor één gevangen. Zat recht tegenover me. Wat een gekke hype weer hé. Ben echt niet fanatiek hoor maar vind het wel lollig. Tot nu heb ik alleen nog maar wat gevangen in mijn eigen woonkamer en die ene in het ziekenhuis. Hahahahaha zo kom ik natuurlijk nooit een level hoger! Maar goed de MRI ging goed, omdat het aanbrengen van het infuus bij mij altijd lastig is mocht ik alvast op de bank van de MRI gaan liggen. En deze keer ging het in één keer goed en haast pijnloos.

Vrijdagavond heeft Naima voor het eerst op Amanda gereden in de bak. Omdat er toch wat spanning was heb ik haar eerst even gelongeerd en ja hoor een vreugdebokje. Het zit er wel in. Daarna Naima erop en dat ging gewoon hartstikke goed. Mijn ultieme wens is natuurlijk om samen een buitenritje te maken. De volgende dag kwam hij al uit. Lieve dinnetje Gonda met Esra kwamen zaterdag spontaan logeren. Super dan kunnen we een buitenritje maken want dan hebben we hulp bij het oversteken van de rijksweg. De eerste keer vind Naima dat natuurlijk toch wel spannend. Nou het ging uitstekend, lieve Amanda stapt gewoon rustig door. Wauw wat een fantastische pony. We hebben een heerlijk ritje gemaakt door de bossen met Gonda en Esra op de fiets erbij. Naima had de eerste vijf minuten nog wat spanning maar gaandeweg werd het steeds beter en kreeg ze zelfs praatjes.

Na de heerlijke buitenrit nog even lekker bbq-en. Zondagochtend lekker uitslapen. Het is heerlijk weer en het zwembad staat aan. Gewoon de hele zondag met z'n allen liggen luieren. Ja behalve Harald natuurlijk, die kan dat niet hahahahhaa

Gonda en Esra gingen weer naar huis maar hadden een verstekeling aan boord hahahaha. De dames hadden net zo lang lopen zeuren dat Naima mee mocht en daar ging logeren. Tuurlijk kan dat, tis tenslotte vakantie. Maandagavond weer opgehaald en wat hebben ze het gezellig gehad. Naima was kapot hahahah lag al binnen vijf minuten te slapen in de auto. Dinsdag hadden we een privéles afgesproken voor Naima op Lynn. Ook dat ging hartstikke goed en dat betekend dat Lynn weer naar huis kan. Dan staat alles weer thuis, ook hartstikke fijn weer. Wat zal ze het druk krijgen met twee pony's. Maar goed zover is het nog niet want de spannende woensdag kwam er aan.

Om kwart over elf moeten we in het ziekenhuis zijn voor de uitslagen van de MRI. Dan eindelijk komt het verlossende antwoord, de kuur slaat aan!!! Jeetje tranen van geluk hoor. Achteraf heb ik toch heel veel spanning in mijn lijf gehad en dan heb je toch de ontlading. De tumor was op de eerste MRI ruim 5 cm, op deze MRI is hij nog maar 3 cm. Waar ooit de 8 cm vandaan is gekomen weet ik niet. De oncoloog legt uit dat een tumor lastig op te meten is, er zijn natuurlijk ook uitlopers. Als je met de hand gaat meten kan je een uitloper ook meenemen. Waarschijnlijk is dat gebeurt bij de andere dokter. Eigenlijk is het meten van de grootte niet zo belangrijk, het gaat erom dat er verschillen te zien zijn op de MRI. Ik heb beide scans gezien en er is inderdaad een behoorlijk verschil te zien. Dat is toch een reden voor een klein feestje!

We gaan de goede kant op!! Gelukkig heb ik ook nog eens weinig last van deze kuren gehad. En het betekend dat ik in ieder geval nog twee kuren krijg. Eventueel als mijn lichaam het aan kan, krijg ik er daarna nog twee. Dat zijn er dan zes in totaal. Maar eerst nog twee en dan weer een MRI om te kijken hoe het dan met de tumor staat. In ieder geval ben ik nu een stuk ontspannender en kan ik heerlijk genieten van de vakantie met de kinderen!!

Geweldige dagen!!

Zoals al gezegd, het zonnetje is weer gaan schijnen! Kian mag gelukkig proefzwemmen en als hij zijn best doet mag hij afzwemmen... Maar eerst natuurlijk Naima die voor het eerst op Amanda mocht rijden. Een prachtige witte halfbloed Arabier van 27 jaar. Ze is wel iets aan de grote kant maar ze is zo braaf dat dat echt niks uitmaakt. Naima kan hem zelf uit het land halen, ze loopt braaf aan het touwtje mee. Vliegendeken gaat af en wat is ze nog ontzettend goed in conditie zelfs een beetje aan de dikke kant en dat voor die leeftijd. Dat is echt uniek! Zadeltje erop en lekker aan de longe even stappen en draven. Naima zit met een glimlach van oor tot oor op de pony. Zo mooi om haar te zien genieten. Em stiekem ben ik ook een beetje verliefd op de pony. Pony weer afgezadeld en onder een bakkie koffie maar eens kijken wat we gaan doen. Ik had met Harald afgesproken om eerst te rijden en dan thuis samen bespreken of het wel of niet gaan doen. Nou je begrijpt wel dat laatste is niet meer gebeurd. We spreken af dat Naima nog een keer komt rijden en dat Amanda over twee weken bij ons komt! In ieder geval voor de zomer en daarna kijken we wel of we haar houden. Over een week mag Naima nog een keertje rijden.

En dan de zaterdag wat een spannende dag voor onze kinderen. De één gaat turnen bij de clubkampioenschappen en de ander gaat proefzwemmen. Het valt wel samen dus Harald gaat met Kian mee en ik blijf bij turnen. En Naima heeft het zo goed gedaan dat ze gewoon even de eerste prijs binnen haalt. Wat een toppertje! Daar zaten we hoor weer met tranen in de ogen maar deze keer van ontroering en trots! Wat ben ik megatrots op haar. Ze heeft het afgelopen jaar zoveel bereikt en zoveel overwonnen. Eindelijk heeft ze zelfvertrouwen om haar passies vol overgave te doen. En dat is te zien!















En ook Kian doet heel goed zijn best, hij krijgt groen licht om volgende week af te zwemmen. Wat zijn we trots op onze beide toppertjes!! Dat betekend ook dat we nog één week moeten afzien met alle sporten. Vier avonden op tijd thuis voor alle sporten is toch best een opgave zeker nu ik ziek ben. Maar ik heb het volgehouden en de resultaten mogen er zijn. Na deze week begint voor ons eigenlijk al een beetje de vakantie ;-)

Dinsdagmiddag ga ik samen met mijn moeder naar mijn lieve dinnetje Gonda. Wat een dikke pret weer, even lekker ouderwets lachen. En altijd wel iets lekkers te eten.

Donderdag ga ik dan weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken en het voortgangsgesprek met de oncoloog. Had natuurlijk wel heel vragen.. Nou en hoe zit het nou allemaal. Ze heeft het gevoel dat ik opgegeven ben gelukkig kunnen ontkrachten. Was ergens een communicatie foutje tussen haar en de assistente. op zich allemaal goed want nu was het wel opgeschoven. Inmiddels is ook de uitslag van het erfelijkheidsonderzoek binnen en het is geen kwestie van erfelijkheid. Ik ben daar blij om want dat betekend dat Naima minder risico loopt. Garanties kunnen ze natuurlijk niet geven maar mij geeft het wel meer rust. En dan hoe gaan we verder.. Als blijkt dat deze kuur aanslaat dan gaan we uiteraard door met kuren. Eerst nog twee behandelingen en als dat goed gaat nog eens twee behandelingen. Het liefst wil ze dat ik zes behandelingen onderga. Maar ja alles hangt af hoe mijn lichaam gaat reageren. Andere optie is twee behandelingen, dan operatie en dan nog eens twee behandelingen.

Mocht de kuur nou niet aanslaan dan gaan ze in overleg met de chirurg over de mogelijkheden en ook daar zijn er verschillende mogelijkheden. Natuurlijk heeft ze me ook nog onderzocht en deze keer heeft ze ook weer de tumor opgemeten. Volgens haar meetlatje was hij 5,5 cm. Maar eerst zien dan geloven. Vorige keer dachten we ook dat hij geslonken was en kwam ik van een koude kermis thuis. Toch ging ik met een grote opluchting het ziekenhuis weer uit. Alsof er een last van mijn  schouder afviel. Ben niet opgegeven en er zijn nog meer mogelijkheden. Volgende week hebben we de mri en dan weten we hopelijk meer en hebben we hopelijk goed nieuws!

Vrijdag moest ik me weer melden bij het ziekenhuis voor de volgende kuur. Samen met mijn lieve iets meer dan alleen maar een collega Bernice, die gewoon ook de zes uur heeft uitgezeten, de topper. Het liep allemaal een uur uit... Deze keer gaan ze me zelf niet prikken maar ga ik even onder begeleiding naar de uitslaapzaal waar ze nog beter zijn in het aanbrengen van het infuus. Maar ook hier weer eigenwijs en toch in mijn hand. Zeer pijnlijk en de komende zes uur wordt de pijn alleen maar erger. Maar goed hij zat wel in één keer goed... Zat nog maar net aan het infuus of de grote verrassing komt binnen wandelen... Wist niet wat ik zag! Nog zo'n mega lieve iets meer dan alleen maar collega Yvonne stapt mijn kamer binnen met een grote wasmand vol met spullen. Kaartjes, champagne (voor als ik beter ben), limoncello, geurkaarsjes, chocola, snoep, spelletjes voor de kinderen, een boek, wierrookspiraal, een volwassen kleurboek en nog veel meer. Allemaal door collega's in de mand gestopt. Je begrijpt dat is tranen met tuiten huilen... Ja alledrie hoor. Wat een fantastische verrassing! Wat een ontzettende lieve collega's heb ik toch! Wat een gezegend mens ben ik!

Na ruim zes uur mag ik dan weer lekker naar huis. Net als vorige keer ben ik witjes om de neus en toch best wel moe. Gelukkig heb ik verder nergens last van. Maar deze keer sla ik de zwemles over, ook al is het de laatste keer. Het is veel belangrijker om zaterdag bij het afzwemmen te zijn. En dan is het zover, de zaterdag breekt aan en het spannende moment van afzwemmen. Gelukkig heeft Kian er zin in. En wat deed hij het goed, onze topper! Hij had natuurlijk een behoorlijke schare fans aan de kant zitten. En hij was natuurlijk weer aan het ouwehoeren maar ja zei dat juf dat is nou eenmaal Kian die doet dat altijd... tja duh... hahahaha.

Zware week

Wat een heftige week. Het is moeilijk om positief te blijven. Hoe ik ook mijn best deed, mijn hoofd draait maar door want wat als.. De eerste van mijn nieuwe chemo heb ik natuurlijk alweer gehad. En we hadden gewoon dikke pret in het ziekenhuis. Lieve vriendinnetje was mee en dat staat altijd garant voor de nodige lachsalvo's. Maar ook erg confronterend want niet iedereen kan beter worden. En ook die zitten in dezelfde zaal als ik zit. Dat is niet altijd makkelijk natuurlijk en het went nooit. Toen ik na vijf uur aan het infuus eindelijk naar huis mocht waren mijn oom en tante uit Zweden er al. Ik voelde me eigenlijk super goed, en we hebben dan ook lekker zitten kletsen tot in de late uurtjes. Volgende dag samen naar de rommelmarkt. Gewoon lekker genieten van de kleine dingetjes.

Mijn oom en tante gingen na de rommelmarkt weer verder want ze blijven maar een week in Nederland en moeten nog meer bezoekjes afleggen. De zaterdag voelde ik me nog opperbest. Het was op zondag dat de bijwerkingen echt begonnen toe te slaan. Heftige spierpijn... ik wist niet hoe ik moest zitten of liggen. Dit heeft twee dagen geduurd, daarna alleen nog tintelingen en doofheid in mijn voeten en handen. Tja en dan kom je in rust en dan ga ik nadenken... Pfff en ga dan maar eens stoppen met nadenken. Is zo moeilijk dat ik er eigenlijk ook wel een beetje depri van werd. Kinderen die op schoolreisje gaan, ondanks de bijwerkingen wilde ik ze per sé uitzwaaien, deze dingen wil ik echt niet missen. Want was als... Ik sta ermee op en ga ermee naar bed, het is geen seconde uit mijn gedachte.. bij ieder liedje voel ik het weer opborrelen, ieder genietmomentje zet me weer aan het denken. Het laat me gewoon niet los.

Vrijdag naar Zwolle in het ziekenhuis voor het erfelijkheidsonderzoek. Dacht het is een intake gesprek maar dat bleek toch iets meer te zijn dan dat. Het onderzoek heeft twee doelen, uitzoeken of mijn kanker erfelijk is en of het dan via mijn moeders of vaderskant af komt. Tja heel verhaal dus daar ga ik verder niet op dan wordt het zo saai. Het tweede doel is om uit te zoeken welke chemo het beste toegepast kan worden. En dat wist ik wel maar wat ik niet wist is dat het onderzoek met spoed in gang is gezet. Hmm vreemd want daar wisten we niks van. Wat ook vreemd is, is dat de chemo die uit het onderzoek zou komen mij dan niet beter zou kunnen maken. Dat is gek daar heeft nog nooit iemand iets over gezegd. En waarom dan met spoed? Ik ben nu toch in de race om beter te worden? Ja hoor dat beaamde de vrouw ook. Nu zitten we nog gewoon in het stadium om beter te worden. Het roept alleen maar meer vragen op en dat doet geen goed met mijn innerlijke rust. Volgende week ga ik dat maar eens aankaarten bij mijn oncoloog....

En dan komt het weekend van de TT. Altijd een gezellige tijd dus ik dacht hup niet bij de pakken neer gaan zitten. Harald gaat met Kian naar de training van de TT en ik ga iets leuks doen met Naima. En wat is er nou leuker dan samen met Naima gewoon een hele dag shoppen en geld uitgeven. Heerlijk!! Maar toch zijn de gedachte weer bij me, ze blijven me volgen. Zaterdagavond werd Naima niet lekker, niet fit. Dus niet mee naar de TT de volgende dag. Heel jammer maar het is niet anders. Dan maar met z'n drietjes naar het café en lekker motoren kijken en een patatje eten. Heel gezellig. En eindelijk, eindelijk gaat het een beetje beter. Het lijkt erop dat ik mijn gedachte eindelijk een beetje los kan laten. En maandag voel ik me gelukkig weer iets beter.

Dinsdag hadden we een uitje van mijn werk en ik had afgesproken dat als ik me goed voel gezellig meega. Gelukkig voelde ik me echt goed en dus op naar Hooghalen voor ritje met de solex, kletsen met mijn collega's en even lekker eten. Door op de solex te rijden moest ik wel letten op de weg en had mijn hoofd even vakantie. Kop in de wind en lekker touren door de weilanden. En ik zie er toch echt wel fantastisch uit hihi net Helga van Gestapo, May I kiss you? Herr Flick
Heerlijk gewoon. Was natuurlijk wel een bril vergeten dus gelijk stak de hooikoorts op haha dikke rode ogen van al dat stof maar het heeft me wel goed gedaan. Ik kon (moest) eindelijk de gedachte even los laten! Dat voelde echt heel goed. Zo goed dat ik vanochtend naar mijn paard ben gegaan en even lekker ben gaan rijden. Weer vakantie in mijn hoofd. Echt genieten!! En nog meer goed nieuws want de pony van Naima staat op de manege, inmiddels alweer twee weken, en die gaat super. Straks even kijken hoe ze het doet onder het zadel.

En zo laat ik vandaag mijn moeilijke week achter me en ga proberen om me weer alleen op de mooie dingen te concentreren. We gaan er weer voor!

Nieuwe koers!

De zwaarste kuur hebben we inmiddels afgerond, we zitten op de helft. Vorige week hebben we een MRI scan gehad om te kijken in hoeverre de tumor is geslonken en dat hij geslonken is dat wisten we al toch? Op gevoel wel... maar de foto wijst helaas anders uit. De tumor is niet geslonken met andere woorden de kuur is niet aangeslagen. Drie maanden ellende doorstaan voor tja.. niks eigenlijk want we zijn geen steek verder. En dit kwam aan als een mokerslag! Verslagenheid, wat nu weer. Hoe moeten we verder, wat gaan we doen. Je begrijpt dat ik van de kaart was en eigenlijk nog ben. Bij de meeste mensen slaat de kuur wel aan maar ik ben weer eens een uitzonderlijk geval zoals helaas bij de kuur al vaker is gebleken. De bijwerkingen die anderen niet hebben heb ik wel, ook weer zo'n uitzonderlijk geval.

De komende drie maanden moest ik een wekelijkse kuur ondergaan. Deze is nu van de baan. We gaan een andere koers varen. Naast de kuur die ik wekelijks zou krijgen krijg ik een extra chemo erbij. Dus twee soorten chemo. De chemo die ik wekelijks zou krijgen wordt nu ook één keer in de drie weken. Maar dat betekend wel dat de dosis ook drie keer zo hoog is. Had ik morgen twee uur aan het infuus gemoeten... zit ik nu bijna vijf uur aan het infuus. Na twee behandelingen gaan we opnieuw met de MRI kijken of de tumor hier wel op reageert. Aan de hand daarvan wordt het verder pad uitgestippeld.

We proberen positief te blijven al is dat vandaag even ietsjes minder. We moeten toch door, en dus na het ziekenhuis direct door naar de ponyles. Tranen maar even weer op de achtergrond en even genieten. Vanavond de pony van Naima weggebracht zodat ze goed beleerd kan worden. En dan nu thuis.. Wat was het een rare dag en wat zie ik weer op tegen morgen. Maar zoals gezegd gaan we door en morgen? Morgen gaat alles weer iets beter. Vandaag is het dan maar even iets minder....

Bijna Uffelterfeest

Zo dat is even lang geleden zeg.. er is veel gebeurt en niet altijd positief helaas.  Ben toch wel heel erg ziek geweest en merk dat mijn lichaam met iedere chemobehandeling zwakker wordt. Ik wordt sneller ziek en ben echt heel erg moe. Ik slaap veel. Maar is zijn ook leuke dingen gebeurt. Zo is Naima natuurlijk jarig geweest en is ze tien jaar geworden. Wat een mooie meid en wat hadden we een fantastisch feest. Onze vriendin Tijn heeft de hapjes en het eten verzorgd. En dat was maar goed ook want ik had het zelf deze keer niet gekund. Ik moet zeggen, ze heeft het fantastisch gedaan. Het eten was zalig en er was meer dan genoeg. Voor Naima moest het natuurlijk heel speciaal worden want tien jaar dat is nogal wat. Het enige wat ik echt graag zelf wilde doen was de taart maken. Maanden terug riep ze al eens dat ze een echte bruidstaart wilde. Nou niet tegen dovemansoren natuurlijk, dus maanden vooraf was ik al aan het plannen, ontwerpen en aan het bestellen. Wat ik wilde was een drie verdiepingen taart met daarop de foto's van Naima van ieder jaar. En het is gelukt! Met chocolade vlinders, bloemen, bijtjes, libelles en natuurlijk de fotolijstjes met daarin de foto's op eetbaar papier. De taart was echt goed gelukt en een grote verrassing voor Naima. We hebben ook alle vriendinnetjes van Naima uitgenodigd zodat we ook gelijk haar verjaardagsfeestje hebben gehad. En wat hoort daar dan bij ja een springkussen! Het was een groot succes!

De zondag daarna was een relaxte dag, even het springkussen etc wegbrengen en dan nog lekker bbq-en. Voor je het weet is het weer voorbij. En dan moet ik me alweer gaan klaarmaken voor de chemo. Iedere keer zie ik er meer tegenop en deze keer waren mijn bloedwaardes ook nog eens niet goed. En dan denk ik hmmm een extra weekje rust voor mijn lichaam zou niet erg zijn. Maar ik weet ook dat het beter is om door te gaan. Dus donderdag nog een keer prikken en dan is mijn bloed wel goed en moeten we weer door. Ook deze keer weer flink ziek helaas. Het wordt iedere keer iets erger. Gelukkig slaap ik wel goed omdat ik natuurlijk mijn pretolie heb :-)

Van het ene feest rollen we door naar het andere feest want Uffelterfeest staat voor de deur. Straatversiering is geplaatst en de wagens zijn zo goed als klaar. Niet dat ik er veel aan heb gedaan maar ja dat is dit jaar even niet anders. Deze week even goed uitzieken en slapen en hopelijk kan ik dan de optocht live meemaken want dat is toch onbetaalbaar om de snoetjes op de wagen te zien genieten. Daar ga ik deze week voor! En ik weet het, het gaat me lukken:-)

Soms zit het mee en soms zit het tegen...

en ja deze keer zit het toch even tegen. Vorige keer had ik natuurlijk twee fantastische weken achter de rug waarin ik alles kon doen wat ik maar wilde. Niks hield me tegen. Deze keer is het toch wat anders verlopen. Natuurlijk ben ik na mijn kuur altijd minnig en wat ziekelijk. Zo ook deze keer. Meestal trekt het woensdag of donderdag wel weer op en dan kan ik weer langzaamaan wat gaan doen. En het is natuurlijk mooi weer dus ik dacht ik geef mezelf een schop onder de kont en ga gewoon lekker buiten zitten in de schaduw. Want moe zijn kan ook buiten. Tot zover ging het gisteren echt nog wel goed. In de schaduw niks doen ja dat lukt wel. Ik dacht nog hmmmm ik kan natuurlijk vanmiddag onkruid gaan trekken tussen de beukenhaag (moet echt nodig gebeuren) en dat kan ik zittend doen. De kat kwam al spinnend bij me zitten om aandacht en dacht ja ik ga eens even de camera uit het vet halen, zo lang geleden dat ik foto's heb gemaakt. En de kat is natuurlijk een heel mooi onderwerp. Dus accu aan de lading.. ik had er zin in.

Inmiddels was het al tien over twaalf dus tijd om de grote vent op te halen van school. Maar niet zonder mijn haarstukje en mijn spijkerjacky want boven alles moet ik er natuurlijk toch redelijk goed uit zien. Op de fiets ontdekte ik het eigenlijk al.. het heuveltje (echt mini heuveltje hoor stelt niks voor) was als ene mokerslag! Maar goed hé even doorzetten, ik ben tenslotte een doorzetter, ben er bijna. Bij school aangekomen moest ik natuurlijk altijd even wachten mijn zoon is nou eenmaal één van de langzaamste die uit school komt. En ik voelde me licht in het hoofd worden. Ik terug naar mijn fiets, want het is een mamafiets dus kan ik op het zadel gaan zitten met mijn voetjes aan de grond. Dan knapt het vast gauw op, maar nee het knapte niet op. Het zweet gutste van mijn kop (vind je het echt gek met deze temperaturen, een haarstukje én een mutsje??) en ik werd steeds duizeliger. Ik heb zo mijn fiets neer gezet en ben op de stoep gaan zitten met mijn hoofd tussen mijn benen. Het werd niet beter... Mensen om mij heen stopte en vroegen gaat het wel. Eigenlijk drong het allemaal niet echt tot me door, ik was volledig van de kaart. Ik zag nog wel in een helder moment dat Kian heel netjes bleef wachten aan de overkant van de weg. Wat knap van hem! Uiteindelijk heeft iemand mijn fiets meegenomen, iemand anders heeft Kian meegenomen en ik ben bij de buurman in de auto gestapt. Die heeft me thuis afgezet. Ik was volledig van de kaart en kon eigenlijk alleen maar huilen. Gewoon om het feit dat ik mijn kind niet van school kon ophalen. Mijn lichaam zei gewoon aju de paraplu en het stopte er gewoon mee.

Wat wordt je dan met de neus op de feiten gedrukt! Ik ben mezelf tegen gekomen. Normaal kun je je zelf echt wel even doorpushen als het even niet wil maar nu niet meer. Mijn lichaam kan gewoon niet veel hebben. Natuurlijk is het een combinatie van meerdere dingen tegelijk. Medicijnen die ik moet slikken hebben als bijwerking dat ik slap wordt. Weinig eten en drinken vanwege de misselijkheid en dan natuurlijk die warme temperaturen buiten. het heeft allemaal meegespeeld. Tja en ik moet me realiseren dat ik naar mijn lichaam moet luisteren en tuurlijk deed ik dat al wel. Maar ik heb kinderen, ik kan niet altijd luisteren want de kinderen gaan toch altijd voor? Dus voor vandaag heb ik de buurvrouw gevraagd en die heeft Kian meegenomen naar school en neemt hem ook weer mee terug. Vanmiddag een vriendin gevraagd voor de ponyles van Naima dus ook geregeld. En ik? Ik ben vanochtend met spijt in mijn hart maar weer in bed gekropen. Ik had veel liever buiten gezeten maar ja het is nu eenmaal niet anders. Ik moet luisteren, dat is gisteren wel heel duidelijk geworden. En vanmiddag? Dan ga ik wel buiten zitten! Onkruid wieden laten we maar even voor wat het is hahaha dat is er morgen (en overmorgen) ook nog wel. Ik ben gewoon belangrijker, lekker puh!

Waanzinnige dag!

Even een blogje tussendoor want ik heb gisteren toch zo'n superleuke dag gehad! Het begon met een lach en eindigde met een traan... ik kreeg namelijk zo'n ontzettend mooi cadeau nou ja eigenlijk drie. En ik moest ze in een speciale volgorde uitpakken.. dus met pakje één beginnen.. een blikje Purol?? Pakje twee een doosje tissues.... huh willen jullie me aan het huilen hebben?! Dan pakje drie.. dan wordt er vast veel duidelijk, toch? Maar laten we de spanning nog een beetje opbouwen want ik moet natuurlijk wel beginnen bij het begin van de dag hahahhahahahah!!! Want het begin was al super! Ik moest bloed prikken en had een afspraak met de internist in het ziekenhuis. Ik had natuurlijk alleen goede dingen te melden. Maar ook de internist had goed nieuws want de tumor, zoals jullie weten, wast 8 cm groot. De internist mat gisteren 6 cm! Tuurlijk het is op gevoel (met meetlint) en we kunnen pas bij een MRI echt zien of het aanslaat maar 8 cm is hij in ieder geval niet meer. Dus eigenlijk is dat best wel een feestje waard vinden jullie ook niet?

Dan gauw naar huis want is zou het vriendinnetje van Naima naar huis brengen en daarna door naar mijn vriendinnetje in Norg. En het is mooi weer dus dakkie los, muziekie aan en met een zonnig humeur naar Appelscha en vervolgens naar Norg. En o wat zijn we daar verwend. Tussen de middag een lekker soep met stokbrood! Smullen gewoon. Dan even met z'n allen naar de kinderboerderij, lekker in het zonnetje en de kinderen lekker spelen. En wat een lol hebben we gehad, word zelf gewoon weer kind:-) De foto's zeggen genoeg toch. Samen zijn we nog even naar haar paard geweest, heerlijk door het bos. Staat er daar toch een leuk paard bij ooo gewoon om verliefd op te worden. Twee jaar maar een fantastisch koppie erop en niet zo mega groot. Zora nadert haar pensioen hahahahah. Misschien toch eens een balletje opgooien bij Harald.... En via het bos ook weer terug, omgeving Norg is echt mooi hoor. Nog even over de camping want de kinderen gaat met het treintje mee dus dolle pret. Tuurlijk lopen we ze net mis. Nou ja dan maar gauw terug naar huis want Armand kookt voor ons. Tjemig wat is dat verwennerij zeg als iemand zo lekker kookt. Heb gewoon alles opgegeten héérlijk!!

Maar ja we moeten een keer naar huis hé. Dus dan om half negen toch echt maar een keertje richting Uffelte. En dan kom je thuis en tref je dus drie cadeautjes aan.... en dan dus dat laatste cadeau....

Het is een prachtig gebonden boekwerk met daarin van heel veel collega's een persoonlijk stukje geschreven speciaal voor mij. SLIK! Nu snap ik de tissues en de Purol..... poeh die had ik nodig. Wat allemaal mooie stukjes! Dank je wel lieve collega's! En jullie noemen mij sterk maar juist dit soort dingen geven mij weer kracht voor de volgende kuur! Hierdoor blijf ik positief, behoud ik mijn humor en ga ik weer door. Ik zie er eigenlijk best tegenop maar door jullie lieve woorden weet ik weer het gaat lukken en ik ga ervoor!

Ik mis jullie ook en ik hoop dat ik de komende weken weer zo goed gaan dan kom ik gauw weer een bakkie doen! Ik weet zeker dat ik het mooie boekwerk nog vaak terug zal lezen. Ik voel me echt heel erg geliefd. Ik, die altijd zo vol bewondering naar andere collega's kijk van jee wat knap en tjonge wat ben jij goed in je werk. Ik, die maar gewoon de nieuwsbriefjes in elkaar zet en streng toekijk op het gebruik van onze IT site, waarbij sommige echt weleens gefrustreerd raken hahahaha. Nooit heb ik enig moment gedacht dat ik zo gemist zou worden. En dan beginnen de tranen alweer te komen...

Super weekkie!!!

En nog zo'n goede week, het kan niet op! En omdat het zo goed gaat was ik helemaal vergeten om mijn blogje te schrijven. Iedere dag ben ik iedere minuut gewoon bezig want nu kan het dus van 's morgens vroeg tot 's avonds laat ben ik wel wat aan het doen. Zit dus echt niet stil. Maar ook super veel leuke dingen gedaan. Oud collegaatje is geweest en met mijn andere collega's high tea gedaan in Echten en jongens dat is nou echt genieten hoor. En druk voor Naima haar verjaardag, alvast het cadeau gekocht. Een rijbroek en een cap want ja het wordt toch echt wel serieus hoor. Weer een proeftaart gebakken deze keer een chocoladetaart met roompudding als vulling. Ja was heerlijk dus dat wordt één van de drie taarten (Naima wil dolgraag een bruidstaart :-)) De onderste taart wordt een redvelvet cake met cheesevulling. De tweede een chocoladetaart en de derde een gewone biscuit taart maar dan met een paars kleurtje. Want op alledrie de taarten doen we witte rolfondant. Natuurlijk maak ik daar een foto van als hij klaar is! Maar wat echt bijzonder was deze week zijn Naima en Lynn. Ze worden echt een leuk team samen. Vorige week had ik al gezegd dat ze erop heeft gezeten nou deze stapte ze er weer op, maar dit keer echt zitten en we hebben de bak wel tien keer rond gelopen en de pony geeft geen kik. Zo lief!

Gisteren dan ook maar eens de kaartjes voor de uitnodigingen besteld. Morgen komen ze binnen en kan niet wachten. Ze zijn zo leuk geworden. En nu hebben we ons supervriendinnetje Chloé te logeren, altijd gezellig. Vandaag ga ik lekker niks doen behalve in de tuin zitten met koffie en boekje. HÉÉRLIJK!!!! Allemaal een fijne week toegewenst!

Zonnige dagen!!

Zo wat een fijne week heb ik achter de rug. Tuurlijk het begin was weer even doorbijten maar donderdag klaarde het ineens op. Alsof er een knopje omging in mijn lijf alsof het wou zeggen en nu is het genoeg nu weer even wat energie. Nou daar heb ik van genoten hoor! Ik heb zelfs heel relaxed in de tandartsstoel gelegen.. uhh ja echt waar ik die panisch is voor alles wat met de tandarts te maken heeft... Ik lag er superrelaxed bij... want deze keer was ik niet bij de tandarts maar bij de mondhygiëniste maar in dezelfde als die van de tandarts:-) Ze heeft mijn hele gebit onder handen genomen, gereinigd, zandstralen en een soort lakje erover heen gedaan. Alsof mijn gebitje als nieuw was. Een uur heeft het geduurd en ik viel nog net niet in slaap hahahhahahaha! Vrijdag de hele ochtend bij de koningsspelen op school gekeken. Heerlijk om al die kinderen te zien genieten van de leuke spelletjes. Was gewoon weer goed voor elkaar op onze school. En 's middags weer met Kian naar zwemles en dit keer jawel mochten we aan de rand het zwembad meekijken. Tante Corrie ook meegevraagd want dat vind Kian natuurlijk helemaal het einde. Nou je raad het al hij meer drukte met ons dan met zwemmen dus het is maar goed dat we niet iedere week kijkles hebben ;-D Toen volgende een als vanouds weekend, gewoon niet moe en lekker overal aan meedoen. Even naar de Welkoop, potgrond halen voor al die moestuintjes die we hebben gekweekt (echt megaveel komt bij ons op dit jaar) en natuurlijk ook wat kruiden. Zelfs de verjaardag 's avonds kon ik goed volhouden. Hmmm iemand maakte de vergelijking met Axl Rose maar of dat nou een compliment was weet ik nog steeds niet.. Misschien nog een blokjes blouse over mijn heupen draperen en dan solliciteren bij Guns n Roses? Ik wordt vast aangenomen hahahahhahahaha! Vandaag was misschien wel de allerleukste dag! Nou misschien ik weet het wel zeker. Ik voelde me zo fit vandaag dat ik zelfs naar de paarden ben gegaan samen met Naima. Ze wil zo graag op Lynn rijden dus ik dacht hup we gaan gewoon. Lynn zadeltje opgeknoopt en even rondgeslingerd aan de longeerlijn. Dat was al weer een hele tijd geleden maar de schat was echt niks vergeten. Op commando in draf, linksom en rechtsom het ging allemaal super. Naima had vanochtend het grootste woord want ik ben niet bang en ik ga er gewoon op zitten. En wat denk je ja hoor stapt er zo op. Pony gaf geen krimp! En er weer op en er weer af. Vervolgens heeft ze over het zadel gehangen en zijn we rondjes gaan stappen. Ook dat deed de lieverd zo braaf, ik denk dat als ik fit blijf en we iedere dag even tijd kunnen vrij maken dan rijdt Naima over twee weken zo op die pony weg. Mamsie is supertrots!! En dat was nog niet alles want vanaf morgen hebben we hulp in de huishouding. Was al een lange tijd een wens en nu (helaas vanwege mijn ziekte) hebben we eindelijk iemand gevonden. Morgen komt zo voor het eerst en jongens dat voelt fijn hoor. En als ik fit ben help ik gewoon lekker mee! Ik hoop dat ik de hele week zo fit blijf!

Erfelijkheidsonderzoek

Allereerst wil ik jullie allemaal bedanken voor alle lieve reacties via appjes, de blog, Facebook, kaartjes, telefoontjes, bloemetjes en bezoekjes. Echt het blijft ongelooflijk hoeveel mensen met me meeleven. Ik kreeg zelfs een hartvormige kussentje van een hele lieve vrouw uit het dorp. Soms ben ik gewoon ontroerd! Het is dan ook lastig om iedereen persoonlijk te bedanken dus bij deze! Na het zware weekend was ik maandag weer aardig opgeknapt. Tijd om maar eens bezig te gaan met het invullen van het erfelijkheidsonderzoek En dat valt allemaal nog mee, wat een uitzoekwerk zeg. De familie van mijn moederskant is niet spannend hoor. Opa en oma zijn gestorven aan ouderdom. Eén oom is gestorven aan lymfeklierkanker. Verdere familieleden zijn nog lekker in leven dus nee dat is niet spannend. Data erbij zoeken is wel even wat lastiger maar gelukkig wist mijn moeder me die zo te vertellen. Aan de kant van mijn vader tja dat is een ander verhaal. Grote familie en absoluut niet hecht. Mijn vader had 6 broers en 1 zus. En de oudste dateert uit 1927! En ze hebben weinig contact met elkaar. Nou weet ik dat er ergens een stamboom is vastgelegd dus daar maar eens beginnen. Het is net een soap de Van Laere familie, kan je wel een boek over schrijven. Ook mijn opa en oma is niet spannend want dat wist ik allemaal wel. Alleen de data erbij zoeken en ook dat had ik snel gevonden. Mijn ooms en tante is lastiger en dan met name de oudste oom. Die had volgens mij met niemand contact behalve met mijn vader. Ik hoop dat ik het mis heb hoor. Maar dacht ik wat zit er voor kwaad in om het aan mijn vader te vragen nou niks toch? Dus ik telefoongids.nl erbij en ja hoor hij staat nog steeds in het telefoonboek. Hmmm na toch ruim 16 jaar geen contact te hebben gehad is het best even spannend maar ja ik kan mezelf nog altijd recht aan kijken in de spiegel. HIj heeft het verhuiskaartje, de trouwkaart en beide geboortekaartjes altijd gekregen dus joh moet kunnen toch? Nou daar dacht mijn vader iets anders over. Hij nam zowaar op en zie hallo. Dus ik hoi met Sylvia.. Reactie welke Sylvia? Ik zeg nou kom op dat weet je echt wel en ik heb gewoon één vraag voor je. Nou zegt ie ik wil eerst weten wie je bent. Ik zeg ok ik ben je dochter! Zijn reactie: Nou blijf er maar en boink de haak werd erop gegooid. Ik heb niet eens meer kunnen reageren. Misschien was het wel naïef van mij hoor maar blijft toch raar. Ik was niet teleurgesteld en ook echt niet verdrietig maar jeetje wat was ik boos! Alleen maar omdat hij gewoon de hoorn erop gegooid heeft. Het is zo onfatsoenlijk om de ander geen reactiemogelijkheid te geven. Ik was in staat om naar hem toe te gaan en z'n poten onder zijn lijf vandaan te schoppen maar goed wat heeft het voor zin hé. Ja helemaal niks. Ik schiet er niks mee op. Dus heb ik ome Guus en tante Tiny even gebeld en mijn verhaal gedaan. Pa was een geen leuke vader, is nog steeds geen leuke vader en zal ook nooit een leuke vader worden. En eigenlijk is hij de titel pa niet waardig! Gelukkig kon ik even lekker met ome Guus en tante Tiny bijkletsen (en mijn vader even uitvoerig bespreken). En geloof mij als een Van Laere boos wordt, berg je maar. Toch ome Guus? Gelukkig weet ik dat er een tweetal familie de hele familie hebben uitgepluisd, dus heb ik het mailadres van één van hun gekregen zodat ik contact op kan nemen met hun. Hopelijk kunnen zij mij verder helpen. Woensdag had ik een gesprek in het ziekenhuis en bloedonderzoek. Mijn bloedwaardes waren goed dus wat dat betreft weer groenlicht voor de volgende behandeling. Het enige wat een twijfelgeval was, was natuurlijk mijn lip. Die was nog niet genezen en het zou na de kuur natuurlijk nog langer duren dan normaal. Besloten om toch door te zetten, dat voelde toch beter. Ik krijg ook andere medicijnen tegen de misselijkheid omdat ik de vorige keer toch wel erg ziek was geweest en zijn vinden dat echt niet nodig. Gelukkig kwam donderdag mijn lieve vriendinnetje nog even knuffelen. Naima heeft haar de hele school laten zien hahahahha ze riep: DIT IS GONDA! Zelfs de juf en meester heeft ze voorgesteld. Was zoo supergezellig! 's Middags moesten we ook nog even met de kat naar de trimsalon! Nou dat hebben we geweten zeg.. pff er zaten twee klitten die eruit moesten met het scheerapparaat. Man wat ging de kat tekeer! Ik hield haar achterpoten met een handdoek in bedwang en Gonda hield de voorpoten met handschoenen aan in bedwang. Maar dat beest is zo sterk dat ze gewoon met haar nagels gaten in de handdoek maakte. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Ze heet nu geen Nischa meer maar Ninja! En dan vrijdag weer naar het ziekenhuis voor de chemo.. deze keer met de taxi die kant op. Er lag ook een ontzettend lieve oude dame op de kamer met dezelfde humor en positiviteit. De medicijnen die ik moet slikken werken echter averechts, ben gisteren zieker geweest dan de vorige keer. Ik hoop dat het de komende dagen beter gaat.... Om hem deze keer leuk af te sluiten wil ik jullie deze vraag van Kian niet onthouden, tranen biggelde over mijn wangen van het lachen. Soms haal ik chocolademelk in huis om de kids eens lekker te verwennen en dat vindt Kian zoo lekker dat de beker echt achterover gegooid wordt. Om vervolgens met een grote grijns aan mij te vragen: "Mam, kijk eens heb ik nu een witte baard?"

Pruik of toch een mutsje?

Het wordt weer tijd voor een update. Deze week begon zo lekker rustig maar het werd alles behalve rustig. Enkele bijwerkingen beginnen zich te ontwikkelen. Op zichzelf eigenlijk geen spannende hoor. Eigenlijk voelde ik me deze week helemaal top. Ik had overal zin, lekker even een rondje fietsen. Huisje even lekker opruimen en schoonmaken. Nee geen vuiltje aan de lucht. Ik dacht er stiekem over na om in het weekend op mijn gemakkie bij de paardjes te gaan en wie weet als ik fit genoeg ben kan ik nog even rijden. Maar dinsdagochtend begon er een klein blaartje te ontstaan op mijn onderlip. Ook dit weer niet echt spannend. Lip werd wel wat dikker maar ach het viel allemaal best mee hoor. Woensdag ook nog niks aan de hand. Donderdag werd ik wakker en dacht.. dit voelt als een opkomend griepje. O jakkes daar heb ik nu echt geen zin in. Maar goed toen ik eenmaal weer aan de gang was ging het ook wel weer. Ik moest nog naar Meppel voor een pruik dus dacht even doorzetten Syl. Paracetamolletje erin en hup even richting Meppel. Ik ben er wel uit hoor een pruik wordt het echt niet. Voel me er zo niet goed bij.. heb al verschillende mutsjes klaar liggen en ik denk dat ik het daar mee ga doen. Ik heb wel een andere optie bedacht.

Ik had graag mijn eigen haar aan een haarband willen laten verwerken. Zodat ik dan mijn eigen haar onder het mutsje kon laten komen. Dat leek mij nog het allermooiste. Nou helaas bij de kapper in Meppel was dat niet echt een optie. Hij vond het eigen haar ook niet echt een goed idee omdat je dat goed moet onderhouden. Nou ja hoe dan ook dat gaat dus niet lukken. Intussen had ik natuurlijk wel verder gekeken en na het gesprek met de kapper heb ik een haarstuk besteld. Wat vinden jullie ervan? Ik vind het zelf een betere optie dan een volledige pruik en ach dan ga ik het komend half jaar als blondine door het leven. Donderdagavond ben ik maar niet gaan sporten.. toch niet helemaal fit dus maar geen risico lopen. Vrijdag werd ik wakker met een wel heel zwaar hoofd.. Keelpijn.. oorpijn.. hoofdpijn.. bah voelt niet fijn. Dus nadat ik de kinderen naar school heb gebracht maar weer het bedje in kruipen. Geslapen tot de wekker ging en nog niet fit. Lip werd intussen ook wat dikker en de blaar groter. Bah voel ik me niet lekker en ik zie er ook nog eens niet uit... Vrijdagnacht werd het alleen maar erger... paracetamol hielp nog maar een uurtje... dus ieder uur wakker. Slikken werd wel heel moeilijk. Zaterdagochtend na een slechte nacht werd ik wakker met een wel heel erg dikke lip. Wat een slechte nacht... En als ik in de spiegel kijk lijkt het wel of ik een centebakkie heb. Jeetje mina lip hangt zowat op mijn kin. En allemachtig wat voel ik me beroerd. De ochtend nog even afgewacht maar het mocht niet baten. toch maar naar de huisarts. Helaas verhoging maar nog net niet 38,5 graden dus dat scheelt. De lip is behoorlijk geïnfecteerd en mijn keel is geïrriteerd. De rest is goed. Ze nemen geen risico dus in overleg met het ziekenhuis kreeg een antibiotica kuur mee. Als het slechter gaat moet ik direct bellen en de volgende dag (zondag) moet ik weer komen voor controle. Ook als mijn temperatuur boven de 38,5 komt moet ik bellen dan word ik opgenomen in het ziekenhuis en kom ik aan het infuus. Nou liever niet natuurlijk. Dus weer naar huis en vol verwachting aan mijn kuur beginnen. In de loop van de middag werd het alleen maar erger.. temperatuur kwam boven de 38,5 uit, werd zelfs 39.1 maar ik dacht eerst mijn volgende pilletje en een kippensoep van de chinees. En dan nog even afwachten of de koorts gaat zakken. Want naar het ziekenhuis wil ik echt niet! Gelukkig na de soep knapte ik weer wat op. De koorts zakte steeds verder naar beneden. Harald en de kids waren bij mij moeder om chinees te eten dus ik had het rijk alleen. Flink aantal uurtjes liggen slapen op de bank. TOen ze weer thuis kwamen was ik al een stuk beter. Nog niet fit maar wel beter dan ik die middag was. Vooral de keelpijn was niet te harden. Kon niet eens praten.. tjonge jullie kennen mij wat een straf is dat!! Mwaahhh Harald vond het best wel lekker rustig voor een keertje hahahhahahah! Na eindelijk weer een lekker nacht slapen werd ik vanochtend heerlijk wakker. Keelpijn is bijna helemaal weg. Ik voel me weer een stuk beter. Lip is nog wel dik maar is niet meer zo glazig en warm. Dus ook dat knapt op. Wel erg moe maar ja dit was dan ook wel weer een aanslag op mijn lijf natuurlijk. De komende week staat weer in het teken van de chemokuur. Woensdag bloed prikken en vrijdag de chemobehandeling. Ik heb dus nog een paar dagen om op adem te komen. En ja vandaag is dag 16 en dag 17 is de dag dat mijn haar gaat uitvallen. En ja dat is begonnen helaas. En dat lijkt ook nog best snel te gaan hoor. Het zijn toch wel hele plukken haar die ik zo vast pak. Toch best confronterend maar helaas niet te voorkomen, ik zal ook dit moeten accepteren. Maar ik denk met de muts en het haarstukje dat het me wel gaat lukken. Ik hoop dat ik deze week nog een momentje heb dat ik me fit voel en even naar de paarden kan. Al is het maar om ze even te knuffelen. Is de allerbeste therapie tegen alles!

Oorlog in mijn lijf

De eerste week na mijn eerste chemobehandeling zit er op. Vrijdag was ik bekaf en was het allemaal nog eng. Zaterdag ging het eigenlijk best goed dus vol goede moed op naar een verjaardag. Sociale leven gaat natuurlijk wel gewoon door. En die dag voelde ik me ook echt super hoor. Was weer vanouds gezellig, de loempia's waren weer heerlijk. De volgende dag moest ik er echt wel de prijs voor betalen hoor. De hele dag niks gedaan, gewoon te moe. Prima is dat ook duidelijk, ik moet echt mezelf in de gaten houden en gewoon niet te veel willen. Dus vanaf nu plan ik één ding per dag. En als dat betekend dat ik naar zwemles ga met Kian dan kan ik er verder gewoon niks bij hebben. Poeh wat wennen zeg, van een gezond sociaal druk werkend leven naar een oud vrouwtje op de bank... Alles voor het goede doel zeg maar. Op zich is het ook allemaal niet vreemd hoor. Er is gewoon echt een oorlog gaande in mijn lijf. We hebben een boekje gekregen vanuit het ziekenhuis waarin op kinderlijke taal uitgelegd staat wat er gebeurt. Het is voor de kinderen maar zelfs voor ons is het verhelderend om het te lezen. Kian reageert er ook heel goed op. Wordt alweer minder snel boos omdat hij het nu snapt. Maar goed die oorlog in mijn lijf is flink aanwezig. Ik merk het aan alles, aan de reacties van mijn lichaam en zeker aan mijn borst! Hij werd zelfs wat rood. Maar ook, ondanks de medicijnen, de misselijkheid. Het hoort er ook gewoon bij maar is zo niet prettig. Zeker nadat ik geen medicijnen meer slikte op maandag toen werd het toch wel wat serieuzer allemaal. En dinsdag was helemaal de minste dag. En bij de gedachte dat ik over een paar weken weer moet wordt ik alweer misselijk. De smaak veranderd nog niet echt maar wel waar ik trek in heb. Was ik een echte chocoladejunk.. nu niet meer. Zoetigheid komt haast niet meer voor... Thee en koffie nou laat maar hoor. Ik drink alleen nog maar karnemelk. En kaas! Alle hartige dingen zijn nu veel lekkerder. Zure bommen en zure haringen, allemaal lekker! Had ik al gezegd dat ik het zo ontzettend op een zwangerschap vind lijken? Er zijn zoveel overeenkomsten. Er is echter één heel duidelijk verschil! Met een zwangerschap ben je zo ontzettend blij dat er nieuw leven aankomt. En hierbij hebben we natuurlijk alleen maar veel verdriet en moeten we een strijd leveren. Maar verder heeft het toch echt veel overeenkomsten hoor. En toen kwam ook nog eens de laatste dansles... zo balen maar ja het is niet anders. Moet eerlijk zeggen dat het dansen ook niet meer zo makkelijk gaat. Na twintig minuten moest ik al afhaken en normaal gesproken dans ik toch een heel uur gewoon lekker mee. Geeft niks, ik heb even mee kunnen doen en het was weer gewoon lekker gezellig. Samen met de andere vaste danseressen hebben we Wanda verrast met een prachtige plant voor buiten, een Canei en een doos chocolaatjes. Hele week heb ik na zitten denken wat ik zal gaan doen met de sportschool, zal ik door gaan en kijken of er iets anders is wat ik leuk vind. Attack moet ook leuk zijn maar is heel inspannend. En gezien mijn conditie weet ik gewoon niet of het wat wordt. Besloten om dan toch maar te stoppen. Dus aangegeven bij Anita. O zegt ze ik heb je abonnement al gestopt hoor. Maar je mag gewoon blijven komen om af en toe even te sporten. Kom je mee doen met Attack en dan doe je in plaats van de high impact gewoon de low impact. Nou ik moet zeggen dat vind ik toch wel super tof dat ik gewoon even binnen mag komen om mee te doen. Dus blijf ik gewoon op donderdag samen met Wanda naar de sportschool gaan en probeer ik Attack mee te doen. We zullen zien hoe het loopt. Dan staat er komende week nog één ding op de planning. En dat is de afspraak voor een pruik.. Ik weet het niet of ik het wil maar het werd me aangeraden om in ieder geval de afspraak te maken, dan kunnen ze mijn haar nu nog zien en de pruik namaken op dit kapsel. Ik hoef het nog niet te bestellen maar het is een mogelijkheid. Zelf zie ik er meer in om mijn eigen haar te gebruiken en dan als plukjes onder mijn muts ofzo. Laatst gezien bij RTL Late Night een jong meisje had het zelf bedacht. En dat vond ik nou nog niet zo'n slecht idee. Heb het wel gevraagd en het kan maar duurt maanden voordat het af is. Dat vind ik persoonlijk dan wel weer raar want eerlijk twee weken na de eerste behandeling valt je haar gewoon al uit. Tegen de tijd dat het haarstukje klaar zou zijn is mijn haar alweer terug!! Dat kan toch niet waar zijn. Nou we gaan het beleven en ik houd jullie natuurlijk weer op de hoogte.

Het begin is er!

Zo wat een week weer... iedere dag wel wat! Sommige leuk andere minder. Maar ik moet eerst mijn woorden over het ziekenhuis in Zwolle terugnemen. Ik heb toch echt een super gesprek gehad met echt weer geweldige meelevende mensen daar. Had vorige keer misschien net een verkeerde getroffen met een vrijdagmiddaghumeur... Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik ben deze week even gezellig bij mijn collega's op de koffie geweest. En het is er nog steeds. Waar medewerkers het altijd over hebben als ze binnenkomen. Wat een warm bad. En dat had ik ook. Het was heerlijk om iedereen weer te zien, te spreken en te knuffelen. Zoveel mensen die me wilde spreken en even bij wilde praten. Ik zou maar even blijven maar uiteindelijk ging ik pas na de lunch weer naar huis. En snel ook want ik kreeg 's middags mijn lieve vriendinnetje op bezoek en als er één ding is dan is het wel dat ik haar altijd kan verwennen met iets lekkers. Dus had ik een overheerlijke red velvetcake gebakken en die moest nog even afgemaakt worden. Het waren twee uren (voelde als tien minuten) lachen gieren brullen! IN tijden niet zo gelachen! Kian was bijna z'n voet kwijt (ze wou hem wel opvreten hahaha). Woensdag een voorbereidend gesprek over de chemokuur. Wat kan wel, wat kan niet. Eigenlijk valt het reuze mee. Er zijn twee dingen die ik niet mag en dat is zonnen en vitaminepillen slikken. Verhalen over de wc, dat verder niemand de wc hier mag gebruiken als ik die gebruik is niet nodig. Goed schoonhouden en twee keer doorspoelen met de klep dicht is voldoende. Pff pak van mijn hart! Ook een broodje aap is dat ik na de behandeling niet naar verjaardagen etc mag. Dat mag gewoon tenzij ik me niet goed voel. Het ligt er dus maar aan hoe mijn lijf gaat reageren. Dat is dus volledig aan mij. Gelukkig maar ik zag mijn sociale leven al in rook opgaan. maar ik moet wel uit de buurt blijven van zieke mensen want mijn immuunsysteem wordt natuurlijk aangetast. Poeh maar wat is er een last van mijn schouder gevallen... zag al hele visioenen voor me... Joh ik was gewoon echt blij! Maar het mooiste van de week moest nog komen want ik heb woensdag ook ons nieuwste gezinslid opgehaald. Een ontzettende mooie en waanzinnige lieve poes om mij door de dagen heen te helpen. Harald en de kinderen gaan natuurlijk gewoon naar werk en school en daar zit ik dan alleen. Dus na lang zeuren bij Harald (hoe kan je mij, een doodzieke vrouw, dit nou weigeren?!) is het dan toch gelukt. Overigens was dat doodzieke vrouw een grapje hoor, we moesten allebei zo hard lachen) Hij is overstag gegaan en nu zijn we heel blij met de lieverd. Donderdag weer naar het ziekenhuis maar dan in Zwolle en o ja we moesten ook nog even met spoed mijn gebit na laten kijken... was de tandarts niet blij mee maar om half negen konden we nog even snel komen. Tandjes en kiesjes zijn goedgekeurd en we (tandarts en ik) zijn erg blij dat ik een sterk gebit heb. Dan met een kogelsgang naar Zwolle want daar wilde ik ook even snel met de collega's een bakkie doen. Ook daar was het weer heerlijk, voel me toch zo geliefd door jullie! En dat maakt mij alleen maar sterker en gemotiveerder om te vechten! Dan razendsnel naar het ziekenhuis. Dit keer een intakegesprek voor eventueel bestraling na de chemo en de operatie. Dan hebben we dat maar vast gehad. Zeer verhelderend gesprek. We hebben de hele scan van mijn lichaam gezien en dat is goed want het zit dus echt alleen in de lymfeklier en borst. Dat was heel duidelijk. Maar het allerbeste nieuws was dat er ook geen cellen op afstand zijn. Dat schijnt heel belangrijk te zijn. Dan weer rap naar huis want de kinderen komen uit school... Nou als je nu denkt pfff wordt al moe bij het lezen hiervan.. geloof in het echt is het erger hahahahahhaha ben kapot! Toch ben ik gisteren wel gaan dansen want dan denk ik ook even aan iets anders dan mijn ziekte. Moet me er wel even toe zetten maar als ik er dan eenmaal ben is het heerlijk. Jammer genoeg stopt het vanaf volgende week dus ik moet iets anders gaan zoeken om te doen. Komt vast goed. Vandaag was iedereen vrij en ja wat gaan we doen. Een van mijn grote hobby's, SHOPPEN! Kon het niet laten en heb weer prachtige schoenen gekocht ;-) Om kwart voor drie was het dan eindelijk zover, mijn eerste chemobehandeling. Eerst het infuus links plaatsen. spoelen en dan de chemo. Maar mijn arm werd een beetje rood en de chemo is ook rood dus zekere voor het onzekere en het infuus rechts geplaatst. Ze waren bang dat het infuus niet goed in de ader zat. Bleek dat het gewoon een reactie was van mijn huid. Tja dat gebeurt bij mijn huid wel vaker. Rechts ging het gelukkig wel goed en na een uurtje mochten we naar huis. En hoe gaat het nu? Tja ik voel me een beetje grieperig. Soms een beetje dizzy en dan weer een beetje misselijk. Hoort er gewoon bij. Ik ben wel onwijs moe van de hele week en de eerste chemo. En soms ook even emotioneel, tis toch wel raar allemaal. Het moet maar het is wel gif wat je in je lichaam krijgt. Dus voelt heel dubbel.

Opluchting!

Het was weer een drukke week. Vrijdag werden we natuurlijk weer geleefd door het ziekenhuis. Eerst om half negen in Meppel voor een CT scan. Voor dit onderzoek moest ik nuchter zijn maar ik mocht wel water en voldoende zout hebben. Een kop drinkbouillon was voldoende en echt het smaakt hoor om zeven uur 's ochtends zeker als je verder niks meer mag hebben... Dit onderzoek viel reuze mee hoor. Natuurlijk weer aan het infuus, ben net een speldenkussentje. Ik dacht doe hem deze keer maar aan de linkerkant want rechts is al helemaal blauw. Beter niet kunnen doen want daar prikken lukte niet.. ok dan toch maar weer rechts. We waren zo weer thuis dus dat was prima te doen. Kian was inmiddels behoorlijk ziek geworden, 40 graden koorts.... 's Middags hadden we om 13.00 uur een afspraak in het ziekenhuis in Zwolle. Daar moest ik ook weer nuchter zijn tot zes uur voor die tijd! Dus na mijn afspraak in Meppel mocht ik nog niks eten.... maar vooruit dat lukt ook wel hoor. Voor dit onderzoek kreeg ik dmv infuus (tja weer aan de rechterkant)radioactiviteit toegediend. Een uur moest ik in een kamertje stil liggen en wachten tot het volledig opgenomen was. Best relaxed hoor, nieuwe cd van Anouk op mijn telefoon. Het licht werd romantisch gedimd en oogjes gingen dicht. Het uurtje werd iets langer, het liep kennelijk wat uit. Ineens ging de deur open en werd er wat gezegd.. maar ik lag helemaal relaxed van mijn muziekje te genieten. Dus ik schrok me een hoedje. Tja in Zwolle ben je dan toch meer een nummertje. Wat toen ik vroeg wat ze zei... zegt ze nou u heeft me vast wel gehoord, u moet even plassen en meekomen voor het onderzoek. ehhh ok.... en daar ging ik, het leek wel een grote zonnebank. Absoluut niet eng. Aangezien ik al in de relaxmodus zat ging ik gewoon door hahaha oogjes gingen alweer dicht... Maar net als de schok van de zonnebank die uit gaat (wordt het ineens zooo koud) werd ik hier ook door het uitgaan ruw uit mijn relaxmodus gehaald. Maar goed ook deze hebben we weer gehad. Op naar huis! Omdat ik de radioactiviteit nog in mijn lichaam had mocht ik de kinderen vier uur lang niet knuffelen. Dus daar zat ik in mijn eentje met een kant en klare maaltijd thuis op de bank. Niet erg hoor. Het is wel eventjes lekker om alleen te zijn. En voor ik het wist waren ze er weer. Het weekend was geweldig, prachtig weer natuurlijk. Dus samen met Naima even bij de paardjes kijken. Lekker gereden en ik maar denken dat Naima mij aan het filmen is dus ik in galop op de volte om haar heen. Bij thuiskomst dacht ik even kijken tja was ze het knopje vergeten in te drukken... Jammer maar ook mijn geluk want ze zei dat ze me ook had gefilmd bij het opstijgen en helaas ben ik toch ietwat stijf dus dat gaat niet zo soepeltjes hahahahahhahah. Maandag was weer een ziekenhuisdag. Deze keer werden de markeringen geplaatst. Twee kleine clipjes zijn geplaatst via een naald. Zag er vreselijk tegen op maar wat moet dat moet. Gelukkig werd de huid verdoofd en mocht ik van tevoren paracetamol innemen. Ik vond het retespannend, dus zeg ik hardop "ik denk aan mijn paarden"! Waarop de arts zegt oo hoeveel paarden heb je? Had ie beter niet kunnen doen:-) ik heb daar toch liggen ratelen over de paarden... denk dat hun oortjes nog natoeterden die avond hahahahaha. Maar het leidde mij mooi af van die vreselijk naald. Voor ik het wist was het voorbij. En ja hoor mevrouw, nog even een mammografie om te kijken of de clipjes goed zitten... Vandaag was het dan zover dat we alle uitslagen kregen van het onderzoek van mijn lever en jongens wat ben ik blij en opgelucht! Mijn lever is schoon! Dat kleine vlekje was niks. Nu kunnen we dus echt aan de behandeling beginnen. En wat voor één. Het wordt pittig maar ik weet dat ik het kan. Volgende week (waarschijnlijk vrijdag) gaat we beginnen met de eerste kuur. Dat houdt in dat ik iedere drie weken naar het ziekenhuis moet voor een chemobehandeling. Dat is de eerste drie maanden, de tweede drie maanden moet ik iedere week een behandeling ondergaan. Ja dat is dus echt wel pittig! En wat ik altijd heb geroepen is maakt mij niet uit al wordt ik kaal als ik maar beter wordt. En die mening heb ik nog steeds hoor. Maar als ik dan hoor dat ik twee weken na de eerste behandeling al kaal wordt, ja dat komt toch wel eventjes aan. Vroeger vond ik mijn rode lokken verschrikkelijk maar nu ben ik er trots op en ga ik het voor de komende half jaar kwijt zijn. Ja dat is best even slikken hoor. Maar we gaan ervoor hoor. Heb al even samen met Naima gekeken naar sjaaltjes, ze hebben daar speciale sites voor. En volgende week hebben we een gesprek in het ziekenhuis over bijv pruiken maar ook over hoe we met de kinderen om moeten gaan. Met name Kian laat niks merken maar zit er wel heel erg mee. Vanochtend loog hij over dat hij buikpijn had. Dus maar weer thuis gelaten en dan blijkt dat hij eigenlijk bij ons wil blijven en alles heel eng vind. En dan breekt mijn hart hoor! Kinderen zouden zorgeloos om moeten kunnen groeien en dit hakt er erg in bij ze. Maar wat moet dat moet. Dus ook hier komen we doorheen. Samen staan we sterk!

Spannende week

Zo deze spannende week is dan eindelijk voorbij. Wat een emoties. Vooral afgelopen maandag en vandaag. Het ergste maar ook het beste scenario speelt door mijn hoofd. Wat als.. Had ik maar.. je blijft gissen. En dan is eindelijk het moment dat je naar het ziekenhuis moet. Met lood in mijn schoenen en het hart in mijn keel gaan we op weg. Natuurlijk waren we ruim op tijd en natuurlijk moeten we lang wachten... Dat zouden ze echt moeten verbieden als ze met deze uitslagen werken. Maar ja het is niet anders. Iedere minuut kruipt voorbij. En dan na drie kwartier mogen we eindelijk naar binnen. De eerste uitslagen zijn goed. De longen en de botten zijn schoon. Dat komen we bij de borsten, en ja die tumor is toch inderdaad zoals we vermoeden erg groot. Zo groot dat er wel uitzaaiingen zijn naar de lymfeklieren. Dat is natuurlijk minder goed nieuws maar is nog steeds te behandelen. Nadeel is dat je bij de lymfeklieren pas over een aantal jaren kan zeggen of de behandeling echt heeft aangeslagen en of ik echt genezen ben. Bij de buikecho is echter ook een klein vlekje te zien op de lever. De chirurg geeft ook aan dat hij ervan uit gaat dat het hier om een bloedpropje gaat. Maar om kanker echt uit te sluiten moet ik weer onderzoeken ondergaan. Gelukkig hebben ze de vaart er goed in en kan ik vrijdag al terecht. Morgen hoor ik om welk tijdstip ik er moet zijn. Naast dit onderzoek gaat er ook nog een erfelijkheidsonderzoek plaats vinden. Dat erfelijkheidsonderzoek wordt gedaan om te kijken of de andere borst ook een risico is. Hoe dat allemaal precies werkt weet ik ook niet. Ik hoop ook dat ik het allemaal goed vertel want er komt best veel over je heen op zo'n moment. Gelukkig is de chirurg positief maar het zal evengoed een zwaar traject worden. We gaan binnenkort ook beginnen met de chemokuur. Ze gaan volgende week een soort van momentopname maken van de tumor. Daarna beginnen we met de kuur. Daarna gaan ze kijken met weer zo'n momentopnamen of en hoe de tumor reageert. Morgen spreek ik medewerker op die afdeling weer en zal mij morgen nog een keer bovenstaande uitleggen omdat ik bang ben dat het niet helemaal tot me door is gedrongen. Dus mocht het toch iets anders zijn dan laat ik jullie dat uiteraard weer weten.

pff wat een week!

Omdat er zoveel mensen willen weten hoe het met mij in de komende tijd heb ik me voorgenomen om een blog te schrijven. Dat zal ik niet iedere dag doen maar toch wel geregeld hoop ik. Het is natuurlijk iedereen vrij om dit wel of niet te lezen en/of te reageren. Voor je niet verplicht! Zo wat een week hebben wij achter de rug.. het is soms nog niet te bevatten wat er allemaal gebeurt. 1 maart was natuurlijk het dieptepunt in mijn bestaan. Eén ding wat niemand wil horen is dat je borstkanker hebt. Je wereld staat op z'n kop! Ongeloof, angst, verdriet.. alle emoties komen als een sneltrein op je af en wisselt per minuut. En dan moet je het iedereen nog vertellen... hoe vertel je dit nieuws... Maar ja je moet.. Naima is natuurlijk intens verdrietig en zo bang. Het verbaast me hoe sterk ik me voel in het vertellen en het steun geven aan mijn lieve dochter. Maar ook zij is zo sterk! Maar er zijn ook veel hoogtepunten. Woensdag is Naima voor het eerst weer gaan paardrijden, ze heeft haar angst opzij gezet en is er helemaal voor gegaan. Ze is zelfs weer los in de bak in draf gegaan. En dat doet me zo goed, dat koppie glimt helemaal van trots! 's Avonds in bed was ze zo blij! Ik vroeg aan haar of dit ze blij is dat ze doorgezet heeft. En ja dat was ze, ze vond het zo leuk dat ze niet kan wachten tot volgende week, voor haar volgende les. En wanneer gaan we weer naar Lynn, want ik kan niet wachten om haar weer te poetsen, mam! Nou deze mama is apetrots! Wat me ook heel goed gedaan heeft is hoe iedereen meeleeft. Samen lachen en nu ook samen huilen! Iedereen is zich rot geschrokken! Tja wij ook... Ik heb misschien een kleine familie maar wat een FIJNE familie. Ontzettende lieve vrienden en fijne collega's. Zelfs een vriendin die ik al een hele tijd niet gezien heb heeft een mail gestuurd. Uit de meest onverwachte hoek komt er steun en iedereen staat voor ons klaar. Allemaal mailtjes, telefoontjes, appjes. Bloemen en kaarten, het is echt onvoorstelbaar. Het maakt me sterk en geeft me vechtlust! Vandaag stond vooral in het teken van het ziekenhuis. Wat heb ik vandaag allemaal gehad: Longfoto, buikecho, MRI en een botscan. Het was veel maar het was goed te doen. Ik had zelfs een hele knappe dokter en die ging mijn borsten vandaag in de watten leggen nou dat maak je niet iedere dag mee hoor :-)